Ο Μύθος της Περσεφόνης

Στην αρχαία ελληνική μυθολογία η Περσεφόνη ή Κόρη είναι η θεά της βλάστησης, η κόρη της θεάς )Δημητρας και η γυναίκα του Άδη.
Είναι η θεότητα που φέρνει σε επαφή το θείο με το θνητό κομμάτι της ψυχής, είναι ο συνεχής κύκλος της ζωής και του θανάτου.
Το όνομά της σημαίνει κατά τους Ορφικούς αυτή που φέρει τον φόνο δηλαδή την καταστροφή,,  διότι η αρπαγή της έφερε στη γη την καταστροφή αφού ο πόνος της θεάς/μάνας της, σταμάτησε την καρποφορία της γης Ο Πλάτωνας στον Κρατύλο την αποκαλεί Φερέπαφα δηλαδή αυτή που θα φέρει σε επαφή τον Άνω , και τον Κάτω κόσμο και αυτή που θυμίζει στους ανθρώπους ότι ο θάνατος είναι η μοίρα της ζωής.

Η Θεά Δήμητρα ήταν η θεά της γεωργίας, των καρπών της γης και των σιτηρών. 
Η γη με τους καρπούς της ήταν το αντικείμενο  λατρείας των πρώτων φυλών της γης και του ελλαδικού χώρου ειδικότερα  
Η  Δήμητρα ήταν λοιπόν η Μητέρα Γη (ετυολογικά: )α ή )η = Γαία = Γη, στη δωρική διάλεκτο, και ήτηρ), δηλαδή η γη/μητέρα όλων, η θεότητα που προσέφερε τους καρπούς της γης που ήταν απαραίτητοι για την επιβίωση. Ο μύθος λέει ότι η Περσεφόνη έπαιζε ε τις Νύφες, τις κόρες του9κεανού, στο Νύσσιον πεδίον,  σε ένα μεγάλο ανθισένο λιβάδι.
Ένας νάρκισσος άρεσε πολύ στην Κόρη και πλησίασε να τον
πιάσει. Καθώς άπλωνε τα χέρια της, ένα χάσμα άνοιξε ξαφνικά και βγήκε ε το άρμα του ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, Άδης ή Πλούτος, ο οποίος την άρπαξε και την έσυρε μαζί του αγνοώντας της φωνές της. Η )Δήμητρα περιπλανήθηκε εννιά μέρες και εννιά νύχτες σε όλη τη γη για να μάθει νέα της κόρης της
Τη δέκατη μέρα συνάντησε την Εκάτη, που είχε ακούσει τις κραυγές της Κόρης της, αλλά δεν είχε δει τον απαγωγέα.
Οι δυο θεές έφτασαν στον Ήλιο, που τους φανέρωσε ότι ο απαγωγέας ήταν ο Άδης, ο οποίος με άδεια του ίδιου του Δία πήρε την Περσεφόνη. Η Δήμητρα δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την οδύνη για τη χαμένη κόρη της, έφυγε από τον Όλυμπο και σταμάτησε την καρποφορία
.
Όπως περιπλανιόταν στη γη, μεταμορφωμένη σε γριά, έφτασε στην Ελευσίνα και κάθισε αμίλητη σε έναν βράχο (που αργότερα ονομάστηκε Αγέλαστη Πέτρα), δίπλα σε ένα πηγάδι (το Καλλίχορον φρέαρ) για να ξαποστάσει. Εκεί την συνάντησαν γυναίκες της πόλης και ανάμεσα τους η Ιάμβη, κόρη του βασιλιά της Ελευσίνας Κελεού, που την κάλεσε στο παλάτι του πατέρα της. Οι Ελευσίνιοι προσέφεραν φιλοξενία στη Δημητρα - οποία με τη σειρά της προσφέρθηκε να γίνει τροφός του γιου του Κελεού και της Μετάνειρας, και αδελφού της Ιάμβης. Θέλοντας μάλιστα να τον κάνει  αθάνατο, τον τάιζε κρυφά θεϊκή τροφή και κάθε νύχτα έκαιγε τα θνητά του μέλη επάνω σε φωτιά. Μια νύχτα όµως η Μετάνειρα παραξενεµένη παραφύλαξε και είδε τι έκανε η θεά-τροφός, έβαλε τις φωνές και άρπαξε από τα χέρια της το βρέφος. Τότε η Δήμητρα αποκαλύφθηκε ε όλη της τη μεγαλοπρέπεια και ζήτησε από τους Ελευσινιους ζήτησε από τους Ελευσίνιους να της κτίσουν ναό κοντά στο Καλλίχορον φρέαρ και την Αγέλαστη Πέτρα όπου την είχαν πρωτοσυναντήσει
Όταν το έργο ολοκληρώθηκε, η θεά κλείστηκε στο εσωτερικό του ναού αγνοώντας τις. εκκλήσεις των θεών να επιστρέψει κοντά τους…
Όσο καιρό η θεά έμενε στη γη κανένας καρπός δεν φύτρωνε και το ανθρώπινο γένος κινδύνευε να αφανιστεί από την ξηρασία και την πείνα....

Βλέποντας την κατάσταση αυτή, οι θεοί ανησύχησαν. Τότε ο Δίας  έστειλε τον Ερμή στον Άδη για να ζητήσει  την άνοδο της Περσεφόνης στον κόσμο, ώστε να ηρεμήσει η Δήμητρα. Ωστόσο, η Περσεφόνη είχε ήδη γευτεί σπόρους ροδιάς (σύμβολο της γονιμότητας και του γάμου, αλλά και του Κάτω Κόσμου) και, σύμφωνα με τους θεϊκούς νόμους, όποιος έτρωγε αυτόν τον καρπό έμενε δεσμευμένος στον Άδη. Τελικά, συμφωνήθηκε να ανεβαίνει η Περσεφόνη στη Γη για οκτώ μήνες, ενώ τους υπόλοιπους τέσσερις να μένει με τον Πλούτωνα στον Κάτω Κόσμο. Ικανοποιημένη η Δήμητρα, γύρισε και πάλι κοντά στους θεούς και έκανε τη γη να ανθίσει ξανά. Αλλά όσο διάστημα η Κόρη ξαναγύρισε στον Άδη, η φύση μαράζωνε. Για να ευχαριστήσει τους Ελευσίνιους που την φιλοξένησαν όταν ήταν δυστυχισμένη, η θεά τους δίδαξε την καλλιέργεια του σίτου και την τέλεση των μυστηρίων. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιληφθούμε τον συμβολισμό του μύθου σε ανθρώπινο και θείο επίπεδο.
Η Δήμητρα (Δα-μάτηρ-μητήρ η μητέρα της Γης ) που συμβόλιζε την καρδιά του κόσμου -την παμμήτορα Φύση-, γέννησε την Περσεφόνη τις ανθρώπινες ψυχές δηλαδή, οι οποίες ενσαρκώνονταν στην Γη για να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους και να διαδώσουν την αγάπη αφού έχουν θεια καταγωγή. Η Περσεφόνη με την παραμονή της κατά το ένα τρίτο του έτους στον Όλυμπο και την μητέρα της και τα δύο τρίτα στον κάτω κόσμο και τον σύντροφο της Ποσειδώνα αποκάλυπτε τον κύκλο της γέννησης και της μετενσάρκωσης. Η ανθρώπινη ψυχή δεν κατοικεί διαρκώς στην θεϊκή μήτρα , είναι αναγκασμένη να επιστρέφει στο βασίλειο των σκιών. Όπως ο σπόρος περιμένει υπομονετικά να έρθει το κάλεσμα της φύσης για να αναπτυχθεί και να φέρει τους σπόρους της ζωής, έτσι και οι ψυχές μετά τον θάνατο επιστρέψουν στη θεϊκή μήτρα για να ξαναεπιστρέψουν.
Η Δήμητρα επιθυμεί να κάνει τον άνθρωπο αθάνατο, αλλά λόγω της αμάθειας και της φοβίας αποτυγχάνει, και έτσι η Δήμητρα ιδρύει μία λατρεία διαμέσου της οποίας ο άνθρωπος θα μπορεί αν συμμετάσχει του Θείου. Ο Πλούτωνας ήταν ο Βασιλιάς του κάτω κόσμου όπου οι ψυχές των πεθαμένων μεταβαίνανε για να κριθούν από τους τρεις δικαστές . Ανάλογα με την κάθαρση των ψυχών οι άδικες παραπέμπονταν στα Τάρταρα για να διαλυθούν από τον Κέρβερο, ενώ οι δίκαιες ψυχές μεταβαίνανε στα Ηλύσια πεδία..
 Ο Άδης λοιπόν δεν ήταν ο τόπος κολάσεως των ψυχών, αλλά τόπος κρίσεως του ανθρώπινου επί της Γης βίου. Είναι η νάρκωση της σάρκας και η κάθαρση της ψυχής από τον κόπρο του Αυγείου , που κατοικεί στην ανθρώπινη ψυχή. Το όνομα Πλούτωνας δόθηκε στο Θεό γιατί παρείχε πλούτο αφού από τα έγκατα της Γης ανέρχονται όλα τα αγαθά. Ενώ το όνομα Άδης έκφρασε το αόρατο (αεδές ) και την άγνοια και τον φόβο που προκαλούσε η μεταθανάτια ζωή.
Στόχος κάθε ενσάρκωση ένας ψυχής, κάθε ανθρώπου είναι να νιώθει ότι είναι ασφαλής και ότι ανήκει κάπου, ότι αγαπιέται. ότι θα τα καταφέρει και ότι θα τα βγάλει πέρα στις δυσκολίες της ζωής…….
perimajestic.blogspot.gr