Το "ιερατείο"

Το "ιερατείο" αυτού του οικονομικού κατεστημένου είναι οι "διάσημες" πολιτικές οικογένειες της χώρας. Οι Μητσοτάκηδες, οι Καραμανλήδες και οι Παπανδρέου. Άνθρωποι καθαρά υπάλ­ληλοί των ιμπεριαλιστών. Άνθρωποι, που έχουν χρηματοδοτηθεί με όλους τους δυνατούς τρόπους και πολλάκις από αυτούς.

Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι οι "πατριάρχες" αυτών των οικογενειών έχουν όλοι στο παρελθόν τους παραμονή στο εξωτερικό υπό την ευγενική "χορηγία" ευαγών ιδρυμάτων τύπου CIA. Γελούσαν οι Έλληνες, όταν σχετικά πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι ο πρώην καραγκιόζης και νυν πεθαμένος Χουσεΐν, πριν γίνει βασιλιάς της Ιορδανίας, ήταν σε μισθολογική λίστα της CIA. Γελούσαν, γιατί απλά δεν ήξεραν ότι και οι ίδιοι από τέτοιους καραγκιόζηδες κυβερνούνταν. Δεν γνωρίζουν ότι η αποστασία, που μας οδήγησε στη χούντα, χρηματοδοτήθηκε από τις ΗΠΑ. Δεν γνωρίζουν ότι τα αρχικά χρήματα της δημιουργίας του "αντιαμερικανικού" ΠΑΣΟΚ ήταν αμερικανικά. Δεν γνωρίζουν ποιος χρηματοδοτούσε μόνιμα τη "μητέρα" της καρα­μαν­­λικής Δεξιάς της μεταπολίτευσης.
Δεν γνωρίζουν δηλαδή ότι όλοι αυτοί οι διάσημοι για την εθνική τους "ευαισθησία" λαο­πατέρες λιποθυμούν από τον φόβο τους κάθε φορά που πηγαίνουν στην αμερικανική πρεσβεία. Γιατί λιπο­θυμούν; Γιατί εκεί τους εκβιάζουν. Τους εκβιάζουν αυτοί οι οποίοι τους χρηματοδότησαν την "επιτυχία" τους. Αυτοί που πλήρωσαν, για να ιδρύσουν τα κομματικά "μαγαζιά" τους. Αυτοί που τους τάιζαν στις εξορίες τους. Αυτοί που τους σπούδασαν δωρεάν τα παιδιά τους. Εκεί βρίσκονται τα "γραμμάτιά" τους και, κάθε φορά που τα βλέπουν, τρέμουν στην ιδέα ότι μπορούν να δοθούν στη δημοσιότητα. Δικαιωματικά λοιπόν ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα τούς παραδίδει "ραβα­σάκι" για το πώς θα κυβερνήσουν. Ακόμα και οι "ήρωες" του Πολυτεχνείου πέρασαν από εκεί. Όσοι δεν πέρασαν, απλά "χάθηκαν" και ξεχάστηκαν. Εμείς γνωρίζουμε τους διάσημους που πέρασαν. Σε όλους αυτούς είπαν οι Αμερικανοί: "Θέλετε να μπείτε στα πράγματα και να κυβερνήσετε; Περάστε από το ταμείο μας να υπογράψετε τα "γραμμάτιά" σας. Πρόβλημα δεν υπάρχει, που είστε από "ταπεινές" οικογένειες. 
Υπογράψτε και εμείς θα σας αφήσουμε ν' αλλάξετε το "ίματζ" σας. Τα μεταπολιτευτικά "τζάκια" είχαν την αμερικανική "υπογραφή" για την ίδρυσή τους.

Τι έγινε τότε; Το εξής απλό. Οι Αμερικανοί "διόρισαν" τους αρχηγούς των ελληνικών κομ­μάτων και οι Αμερικανοί ανάγκασαν τους Έλληνες μεγαλοπαράγοντες της οικονομίας να τους στηρίξουν. Το κατεστημένο των εκατό οικογενειών μοιράστηκε στα δύο, για να επιχορηγεί τις αμερικανικές επιλογές. Οι μισοί ήταν χορηγοί της ΝΔ και οι άλλοι μισοί του ΠΑΣΟΚ. Οι δικοί τους άνθρωποι στήριζαν τους δικούς τους ανθρώπους. Πώς λειτουργούσε εκείνος ο σχεδιασμός; Το "αρχιερατείο" των επαγγελματιών αρχηγών —και εκλεκτοί των Αμερικανών— θα εγκαθίσταντο μόνιμα στην κορυφή του κάθε κόμματος. Γύρω από αυτούς θα υπήρχαν οι νέες πολιτικές οικο­γένειες, που θα γινόταν το απλό "ιερατείο", το οποίο δεν θα είχε μόνιμα μέλη. Οι Καρα­μανλήδες, οι Μητσοτάκηδες και οι Παπανδρέου θα μονιμοποιούνταν στην κορυφή της εξουσίας και όλα τα νέα "τζάκια" θα εναλλάσσονταν στις θέσεις τους με μόνιμη υποχρέωση να τους προστατεύουν και να μην τους αμφισβητούν. Άρχισαν δηλαδή να δημιουργούνται "ζώνες" άμυνας, που θα προστάτευαν τον σχεδιασμό και βέβαια τους επικεφαλείς τους. Όλοι μπορούσαν να "σκοτώνονται" μεταξύ τους, αλλά κανένας δεν θα πείραζε τους "ιερείς" του αμερικανισμού.

Με τον τρόπο αυτόν άρχισε να λειτουργεί ο σχεδιασμός της μεταπολίτευσης. Διχάστηκε ο λαός και οι "ιερείς" μπήκαν στη βουλή σαν επικεφαλείς των ιδεολογιών. Η βουλή από εκφραστής των λαϊκών συμφερόντων έγινε εκφραστής των παραταξιακών συμφερόντων. Το "καπέλωμα" της δημοκρατίας ήταν εύκολο. Οι "αρχιδικηγόροι" θα μονοπωλούσαν εκ περιτροπής την εκτελεστική εξουσία και οι "δικηγόροι" θα μονοπωλούσαν τη νομοθετική εξουσία. Οι μεν θα ευνοούσαν τους δε και το αντίστροφο. Αυτή η ύπουλη πραξικοπηματική ενέργεια, ακόμα κι αν γινόταν αντιληπτή, δεν μπορούσε να εξαλειφθεί. Ήταν τόσο έξυπνος ο σχεδιασμός, που αυτοί οι οποίοι την πραγματο­ποίησαν ήταν απόλυτα ασφαλείς. 
Από τη στιγμή που παρέσυραν τον λαό στο παιχνίδι τους, δεν μπορούσαν ν' ανατραπούν. Από τη στιγμή που οι βάσεις των δύο κομμάτων αντι­προσωπεύουν τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού και ο λαός αυτός συμμετέχει στο "παιχνίδι", πρόβλημα γι' αυτούς δεν υπήρχε. Με το "πραξικόπημά" τους "έβαλαν" τον λαό στο λάθος "παιχνίδι" τους, αποπροσανατολίζοντάς τον και άρα χωρίς να γίνουν αντιληπτοί. Ο λαός δηλαδή βγήκε από τη μέση, γιατί μπήκε σε λάθος "παιχνίδι".
Για να είναι σίγουροι για την ασφάλειά τους, εξασφάλισαν και το δικαίωμα της ατιμωρησίας. Εξασφάλισαν τη βουλευτική ασυλία. Μια ασυλία, που για τους ηγέτες των κομμάτων ήταν μόνιμη, εφόσον η παραμονή τους στην εξουσία ήταν επίσης μόνιμη. Αυτό το προνόμιο, παρ' όλη την αντισυνταγματικότητά του και πάλι δεν μπορούσε ν' απαλειφθεί, γιατί απλούστατα υπήρχε συμ­μετοχή του λαού στο "παιχνίδι". Από τη στιγμή που δεν ενοχλούσε τον λαό και ταυτόχρονα στο ανώτατο επίπεδο δεν άλλαζε ο ρόλος της βουλής, πρόβλημα δεν υπήρχε. Από τη στιγμή που η κάθε παράταξη του λαού εξασφάλιζε για τους δικούς της ανθρώπους το προνόμιο αυτό, πρόβλημα δεν υπήρχε. Ο λαός είχε πειστεί ότι αυτό είναι ένα δικαίωμα το οποίο το παραχωρούσε σε κάποιους, προκειμένου να υπερασπιστούν απρόσκοπτα τα παραταξιακά του συμφέροντα.
.

Αυτή ήταν η προνομιούχος κορυφή της ελληνικής κοινωνίας. Η πρώτη γραμμή άμυνας του σχεδιασμού είχε πραγματοποιηθεί με απόλυτη επιτυχία. Οι μόνιμοι "αρχιερείς" προστατεύονταν από τους αιρετούς "ιερείς". Αρκούσε όμως αυτό; Όχι βέβαια. Δεν μπορούν τόσοι λίγοι άνθρωποι να επιβιώσουν επί μακρόν εις βάρος ενός ολόκληρου λαού. Έπρεπε να δημιουργηθούν πολλοί μικροί "διάκοι", που θα τους προστάτευαν με τη μαζικότητά τους. Μόνιμοι "διάκοι", που θα τους προστάτευαν μόνιμα.



Αυτοί επιλέχθηκαν να είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι.Αντιλαμβάνεται λοιπόν ο αναγνώστης γιατί υπήρχε τόσος μεγάλος "έρωτας" μεταξύ της εξουσίας της μεταπολίτευσης και των δημοσίων υπαλλήλων. Αν δεν μοίραζαν "ψίχουλα" στους δημόσιους υπαλλήλους, κινδύνευαν τα δικά τους "φιλέτα". Με τον τρόπο αυτόν η αστική τάξη ανέλαβε την προστασία του "ιερατείου" από τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις, που είχαν μόνον ζημιά από το "κηφηναριό". Η εκτελεστική εξουσία έλεγχε τη νομοθετική κι αυτό αρκούσε για το "καπέλωμα" της δημοκρατίας. Όλοι αυτοί ήταν αστοί και προστατεύονταν από τους αστούς, μεταξύ των οποίων ήταν βέβαια και τα στελέχη της δικαστικής εξουσίας.
Όλα αυτά τα "ωραία" έφτασαν μέχρι τις ημέρες μας. Ξαφνικά όμως τα πράγματα άλλαξαν. Άλλαξαν για όλους και όχι μόνον για τον λαό. Άλλαξαν και γι' αυτούς που κυβερνάνε τον λαό. Αυτή η αλλαγή όμως προϋποθέτει αλλαγές και στον σχεδιασμό της εξουσίας. Εδώ όμως ισχύει κάτι άλλο. Αυτό που ο λαός περιγράφει με την παροιμία: "το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται". Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί οι "έξυπνοι" που μας κυβερνάνε δεν κατάλαβαν κάποια πράγματα. Δεν κατάλαβαν πως το γεγονός του ότι μπορεί να μιμηθείς μια έξυπνη κίνηση που έχεις ξανακάνει, δεν είναι πάντα ικανό να σου προσφέρει τη λύση. Είναι έξυπνο να κάνεις ένα "αλματάκι" προς τα πίσω, όταν παλεύεις. Δεν είναι καθόλου έξυπνο όμως να το κάνεις όταν παλεύεις στην άκρη μιας ταράτσας. Αυτό δεν κατάλαβαν οι σημερινοί σχεδιαστές της κατάστασης. Το "αλματάκι" της μεταπολίτευσης ήταν πράγματι έξυπνο. Έκαναν πραξικόπημα και δεν το χρεώνονταν. Το "αλμα­τάκι" το σημερινό είναι τραγικό. Γιατί; Γιατί είναι ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ. Γιατί το πραγματοποιούν στην άκρη της συνταγματικής "ταράτσας".

Τι έγινε; Εκμεταλλεύτηκαν τα νέα τεχνολογικά μέσα. Είναι γνωστό ότι τα ΜΜΕ είναι αυτά τα οποία καθορίζουν ποιος και πού θα εκλεγεί. Είναι γνωστό ότι, αν τα ΜΜΕ το αποφασίσουν, μπορεί να εκλεγεί βουλευτής ακόμα κι ένα ζευγάρι κάλτσες. Όλοι είδαμε τι έγινε πρόσφατα στην Καλιφόρνια και αποδεικνύει τη δύναμη των ΜΜΕ. Εκλέχτηκε κυβερνήτης της πέμπτης οικονομίας στον κόσμο ο "Τρύπιος Καλτσενέγκερ". Άρα έπρεπε να ελεγχθούν τα ΜΜΕ για κομματικές σκοπιμότητες. Τα μεγάλα κόμματα μοιράστηκαν μεταξύ τους τα μεγάλα κανάλια και ελέγχουν τις εξελίξεις. Το οικονομικό κατεστημένο και πάλι έκανε τη "δίκαιη" μοιρασιά που ευνοεί τον δικομματισμό, τον οποίο λατρεύουν τα υπερατλαντικά αφεντικά τους.
Με τον τρόπο αυτόν ελέγχουν τα πάντα. Γιατί; Γιατί οι εκλεκτοί των κομμάτων παίρνουν δωρεάν αυτό που ένας άνεργος ανταγωνιστής τους δεν μπορεί να πάρει ούτε με δεκάδες εκατομμύρια, τα οποία βέβαια και δεν διαθέτει. Ποιος θα ανταγωνιστεί τη Μπακογιάννη, τον αδερφό της και τα άλλα παιδιά των "αρχιερέων", όταν δεν μπορεί να εμφανιστεί στην τηλεόραση; Αν σ' αυτό συνυπολογιστεί και το τεράστιο κόστος των προεκλογικών εκστρατειών, αντιλαμβα­νόμαστε ότι οι αντίπαλοί τους δεν έχουν ελπίδες. Δεν έχουν ελπίδες ν' ανταγωνιστούν τους επώνυμους, που είναι "βιδωμένοι" στα κανάλια και γεμίζουν την Αθήνα με αφίσες με τις φάτσες τους.

Με τον τρόπο αυτόν απέκλεισαν όσους μπορούσαν ν' απειλήσουν τους εκλεκτούς τους. Απλά, ως τελευταίο "χαρτί", για να προστατεύσουν τους επαγγελματίες πολιτικούς, θα κρατήσουν τη λίστα. Μια πρακτική που εκνευρίζει τον λαό και η οποία θ' αποφασιστεί αν ποτέ θα εφαρμοστεί μετά από τα αποτελέσματα των προσεχών εκλογών. Αν κατορθώσουν οι επαγγελματίες πολιτικοί και διατηρήσουν τις θέσεις τους χωρίς πρόβλημα, η λίστα θα μπει στο "συρτάρι". Αν κάτι Κυριάκοι Μητσοτάκηδες, κάτι Νίκοι Παπανδρέου, κάτι Λιάπηδες, κάτι Γεννηματούδες, κάτι Αλευράδες, κάτι Βαρβιτσιώτηδες κλπ., δεν κατορθώσουν να μπουν στη βουλή στις επόμενες εκλογές, θα πάμε με λίστα. Αν τα "κρέατα" δεν καταναλωθούν φρέσκα, θα τα προσφέρουν στον κόσμο ξανά μέσα από το "ψυγείο" της λίστας.
Από τη στιγμή που οι μόνιμοι "αρχιερείς" έπρεπε να μονιμοποιήσουν "ιερείς", ήταν αδύνατον να μην υποκύψουν στον πειρασμό να "διορίσουν" τα φυσικά τους παιδιά. Κάθε οικογένεια "αρχιε­ρέως" θα πάρει από δέκα περίπου βουλευτικές έδρες. Στον νέο σχεδιασμό, για παράδειγμα, πιο πολλές έδρες θα έχει η οικογένεια Μητσοτάκη από ολόκληρη τη Θεσσαλία. Η μόνη ιδιομορφία σ' αυτήν τη βουλή των τεχνητά διάσημων "κλώνων" είναι ο ανταγωνισμός των ανθρώπων, που έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά μ' αυτούς. Ανθρώπων με μεγάλη διασημότητα και αμφιβόλου ποιότητας γνώση. Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα, γιατί εκτός των άλλων δίνει στη βουλή και μια εικόνα ανανέωσης. Της δίνει μια εικόνα ότι είναι "ανοικτή" και στα παιδιά του λαού.
Σε ποιους αναφε­ρόμα­στε; Στα λαμπερά "τίποτε". Στους για τον οποιονδήποτε λόγο διάσημους συνανθρώπους μας με πρόσβαση στα ΜΜΕ. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, κομμώτριες, μπασκετμπολίστες, ποδοσφαιρι­στές, δημοσιογράφοι, μοντέλα κλπ.. θα είναι οι νέοι φερέλπιδες αντιπρόσωποι του έθνους. Όλα στη χείριστη μορφή τους, εφόσον όλοι αυτοί θα πρέπει να αποποιηθούν την επαγγελματική τους ιδιότητα. Ποιος όμως αποποιείται αυτήν την ιδιότητα; Αυτός ο οποίος στην πραγματικότητα δεν μπορεί να επιβιώσει πλέον από αυτήν. Άρα όλοι αυτοί τι θα είναι; Αποτυχημένοι ηθοποιοί, απόμαχοι μπασκετμπολίστες και ποδοσφαιριστές, γερασμένα μοντέλα, "κραγμένοι" δημοσιο­γρά­φοι του κατεστημένου. Η Σάρα η Μάρα και το κακό συνα­πάντημα. Αυτή η βουλή των ανεπάγ­γελτων γόνων και των "διάσημων" απόμαχων ή αποτυχημένων θα αντιπροσωπεύει την ελληνική κοινωνία όπως την κατάντησαν. Οι άνευ λόγου βολεμένοι θα αντιπροσωπεύουν μια κοινωνία που θα θέλει να βολευτεί. Όπως στο παρελθόν ακολουθούσαν τα κόμματα οι φανατικοί ομοϊδεάτες, που ήταν απόλυτα όμοιοι με τους βουλευτές, έτσι θα γίνεται και σήμερα. Τους "τζάμπα" βολεμένους θα τους ακολουθούν φανατικά αυτοί οι οποίοι θα θέλουν το "τζάμπα" βόλεμα.

Στο άμεσο μέλλον με τα κόμματα της νέας εποχής θα ασχολούνται αποκλειστικά αυτοί οι οποίοι θα αγωνιούν για το βόλεμα. Οι τεμπέληδες και οι κατ' επιλογήν ανεπάγγελτοι. Ποιος άλλος θα τρέξει, για να βγουν βουλευτές ο Κυριάκος, η Φώφη ή ο Νίκος; Υπάρχει ζωντανό όν που να πιστεύει πραγματικά ότι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να βοηθήσουν την κοινωνία, ώστε να τρέξουν πίσω τους; Όχι βέβαια. Για τους "κλώνους" θα τρέξουν μόνον αυτοί οι οποίοι θέλουν να επωφεληθούν με τον οποιονδήποτε τρόπο από τα όποια φώτα της δημοσιότητας. Αυτοί οι οποίοι θέλουν απλά να στέκονται κοντά σ' αυτούς που έχουν δυνατότητες να βολεύουν τους οπαδούς τους στα ΜΜΕ. 
Θα τρέξουν μόνον αυτοί οι οποίοι θέλουν να γίνουν διάσημοι από την τηλεόραση. Διάσημοι, έστω και παριστάνοντας την "αρκούδα" σε κάποιο από τα πολλά ριάλιτι σώου.

Αυτοί έχουν ως πολιτικά πρότυπά τους τον Φασούλα, την Κούρκουλα, την Ανουσάκη, τον Καρά κλπ.. Γιατί; Γιατί δεν διαφέρουν σε προσόντα από αυτούς. 
Αν καταφέρουν και τρυπώσουν σε κάποιο "ριάλιτι", μια αναπνοή απόσταση είναι από τη βουλή. Αν γίνουν "επώνυμοι", έλυσαν τα προβλήματά τους, εφόσον κανένας δεν θα τους κρίνει για το ταλέντο τους ή για την ικανότητά τους. Περισσότερο ταλέντο ή ικανότητα έχει η Ανουσάκη ή η Κούρκουλα από τον Τσάκα ή τον Πρόδρομο; Αν αυτές είχαν ταλέντο, θα δούλευαν στα θέατρα και θα ήταν πολύ πιο διάσημες και πλούσιες από τους βουλευτές και δεν θα έτρεχαν στη βουλή, παριστάνοντας τα παραπαίδια του Μητσοτάκη και του Παπανδρέου. Θα σήκωναν το "βάρος" της τέχνης και όχι τα "βρακιά" των "αρχιερέων".
Γι' αυτόν τον λόγο βέβαια νομοθέτησαν και τη λήψη της βουλευτικής σύνταξης μετά από μια τετραετή θητεία. Γιατί; Για να δημιουργήσουν βουλευτές της μιας "χρήσεως". Κάτι σαν τα ξυρα­φάκια "Βig". Αυτόν τον νόμο τον έκαναν υπέρ των συμφερόντων των διάσημων "τίποτε" και όχι για τους δικούς τους "κλώνους" και άρα για τα δικά τους συμφέροντα. Αυτοί όλοι έτσι κι αλλιώς έχουν ως στόχο να "γεράσουν" στη βουλή. Δεν τίθεται καν θέμα αν θα πάρουν σύνταξη, όσα χρόνια κι αν χρειάζεται. Ο νόμος αυτός έγινε για τους "επώ­νυμους", που κατά καιρούς θα τους πλαισιώνουν. Για να μπορούν να τους αντικαθιστούν με φρέσκο "πράμα" χωρίς διαμαρτυρίες και κλάματα. Μια θητεία και εξασφαλισμένη σύνταξη. Ποιος θα τολμήσει να τους αμφισβητήσει; Με τον τρόπο αυτόν θα στελεχώνεται στο μέλλον η βουλή. Ποιος είναι σήμερα αγαπητός και δημοφιλής; Ας γίνει βουλευτής. Ο διάδοχός του θα είναι έτοιμος, όταν έρθουν οι επόμενες εκλογές. 
Αυτός ο σχεδιασμός, παρ' όλο που φαίνεται ίδιος κι απαράλλαχτος με τον προηγούμενο, είναι επικίνδυνος γι' αυτούς που τον επιχειρούν. Πάρα πολύ επικίνδυνος. Γιατί; Γιατί, ενώ μερικά πράγματα παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα με το παρελθόν, στον νέο σχεδιασμό αλλάζει η φύση τους. Τα παλιά βουλευτικά προνόμια παίρνουν άλλη διάσταση και τα νέα προνόμια επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Αυτός ο σχεδιασμός που περιγράψαμε μπορεί να είναι πλέον μια πραγματικότητα, αλλά είναι εξαιρετικά επισφαλής. Δεν έχει τη στιβαρότητα του σχεδιασμού που στηριζόταν στις ιδεολογικές διαφορές. Εκείνος ο σχεδιασμός ήταν στιβαρός, γιατί η ιδεολογία είναι κάτι που υπάρχει. Η θέληση του ψηφοφόρου να επιβληθεί η ιδεολογία του είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα, που δεν αλλάζει εύκολα.
Ο νέος σχεδιασμός δεν έχει ανάλογη στιβαρότητα. Το βόλεμα δεν είναι ιδεολογία. Προκαλεί τα πάθη των ιδεολογιών, αλλά δεν ανήκει σ' αυτές. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί απλούστατα αυτός ο σχεδιασμός, ο οποίος βασίζεται στην αγωνία των ψηφοφόρων να βολευτούν, λειτουργεί μόνον για όσο διάστημα συμμετέχουν όλοι στο "καπέλωμα" της δημοκρατίας και δεν τον καταγγέλλει κάποιος

Αντιλαμβανόμαστε ότι, μιλώντας για "αργεντινοποίηση", δεν μιλάμε για μια θεωρητική περί­πτω­ση, που είναι πιθανή μόνον με μαθηματική επεξεργασία. Μιλάμε ίσως για τη μοναδική προοπτική της ελληνικής οικονομίας με βάση τα σημερινά δεδομένα. Εδώ βέβαια εμφανίζεται και ο ρόλος ο δικός μας. Η ελληνική κοινωνία τη δική της "αργεντινοποίηση" δεν θα την αντιμετω­πίσει μόνη της, όπως έγινε με τους δυστυχείς Αργεντινούς. Τους Αργεντινούς, που είχαν ν' αντιμετωπίσουν όχι μόνον τα ομοεθνή τους θηρία, αλλά και τους "προστάτες" τους. Τους Αργεντινούς, που είχαν ν' αντιμετωπίσουν το απόλυτο χάος σε περίπτωση αμφισβήτησης της εξουσίας. Ήταν εύκολο να παγιδευτούν και να σταματήσουν την αντίδρασή τους, εφόσον πάντα είναι προτιμότερη μια έστω και "διεφθαρμένη" κοινωνική τάξη, παρά η απόλυτη αταξία. 
Οι Έλληνες δεν θα βρεθούν στην ίδια θέση, γιατί θα έχουν "βοήθεια". Θα έχουν τη βοήθεια του Υδροχοϊσμού. Του "ερωτευμένου" με το ελληνικό Σύνταγμα Υδροχοϊσμού. Απέναντι στη διεφθαρμένη εξουσία θα στέκεται μια νέα ιδεολογία, που θα μπορεί να εξασφαλίσει την ευνομία και την κοινωνική ειρήνη. Τα διλήμματα σαφώς θα είναι και διαφορετικά. Όλοι αυτοί που βασανίζουν τους Έλληνες ας μην ελπίζουν στην προστασία των υπερατλαντικών "αφεντικών". Οι ΗΠΑ ζουν το δικό τους "δράμα". Έχουν "βουλιά­ξει" στους βάλτους του Ιράκ και η οικονομική τους κατάσταση δεν θα τους επιτρέψει να βοηθή­σουν κανέναν. 
Έχουν κι αυτοί ν' αντιμετωπίσουν τη δική τους "αργεντινοποίηση" και δεν τους "περισ­σεύουν" τα "ντόλαρς", για να κάνουν ιμπερια­λιστική πολιτική.
Μέχρι τότε ο Υδροχοϊσμός θα περιμένει στη "γωνία" αυτούς που σήμερα καταγγέλλει και κρύβονται πίσω από τις εξουσίες τους. Τότε θα δούνε όλοι πόσο κοστίζει ένα ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ. Για τον Υδροχοϊσμό οι "αρχιερείς" είναι πραξικοπηματίες, οι "ιερείς" συνεργοί σε πραξικόπημα και οι διεφθαρμένοι "διάκοι" επίορκοι κλέφτες. Ας ψάξουν όλοι αυτοί όπου θέλουν να δουν τι σημαίνουν αυτές οι κατηγορίες. Ας μην ελπίζουν στον πολιτισμό και τον ανθρωπισμό, γιατί αυτά είναι "πολυτέλειες", που δεν προβλέπονται για κτήνη. Πώς είχε πει στην εποχή της παντοδυναμίας του ο "αρχιερέας" Καραμανλής για τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου; …"Όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια". 
Ούτε που φαντάζονται τι λέει ο Υδροχοϊσμός για τους σημερινούς πραξικοπη­ματίες και πόσο το εννοεί.


perimajestic.blogspot.gr