ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ

Γράφει ο Βαρώνος Μυνχάουζεν
Κάποιος, κάπου, κάπως καταπιέζεται
Σε αυτό το άρθρο θα παρουσιαστούν τα γνωρίσματα των αριστερών, όπως αυτά μπορούν να παρατηρηθούν σε αυτούς που αποτελούν το σύγχρονο πρόσωπο της αριστεράς και τα πρότυπα της.
Το βασικό χαρακτηριστικό είναι η ευαισθησία. Η αριστερή ευαισθησία είναι πραγματικά μία περίπτωση απόλυτης υπερβολής, επειδή προβλήματα που κανείς δεν βλέπει, αυτή για κάποιο λόγο πάντα τα προσέχει στη γένεσή τους. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι ο λόγος της μεγάλης επιτυχίας της αριστεράς, αλλά και ο λόγος της όποιας αποτυχίας της. Ιδού η εξήγηση: η πολιτική ορθότητα  ό,τι  θεωρεί ότι δεν είναι σύμφωνο με τα πιστεύω της, το αποκαλεί ακραίο, είναι δεν είναι ακραίο.
Οπότε προλαμβάνει και ως ένα μέρος εμποδίζει την όποια αντίδραση εναντίον της. Από την άλλη όμως, χαρακτηριστικό αυτής της ευαισθησίας είναι το γεγονός ότι βρίσκουν προβλήματα και στους κύκλους τους, οπότε θρυμματίζονται σε μικρές ομάδες, που ενώ δεν έχουν ουσιαστικά κάτι να χωρίσουν φτάνουν στο σημείο να βλάπτουν η μία την άλλη. Αυτό που κανείς πρέπει να θυμάται, είναι ότι η ευαισθησία που εμφανίζεται είναι αποτέλεσμα μίας υπερευαισθησίας: πράγματα που το μέσο άνθρωπο δεν τον ενοχλούν και δεν αποτελούν για αυτόν κοινωνικό πρόβλημα, οι αριστεροί καταπιανόμενοι με μικρές λεπτομέρειες τα κάνουν να μοιάζουν τεράστια προβλήματα.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό του αριστερού είναι και αυτό που τον κάνει να νοιάζεται για όσα νοιάζεται, και επίσης αυτό που τον οδηγεί στον αθεϊσμό. Είναι ο εγωισμός του ή όπως το λέει αυτός ο ''αλτρουισμός'' του: το ενδιαφέρον για τον άλλον. Πάντα πρέπει να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας τα όσα κάποιος λέει, για να μάθουμε εάν αυτά είναι ό,τι εκείνος τα παρουσιάζει πως είναι. Ας πάρουμε ως παράδειγμα το κράτος παροχών: οραματίζεται τη βοήθεια των φτωχών και των ανήμπορων ή τον εαυτό του να ζει σαν κηφήνας; Την κατάργηση των νόμων ενάντια στη μοιχεία για χάρη των καταπιεσμένων ή μάλλον γιατί θα καταδικαζόταν και ο ίδιος; Τα δικαιώματα όλων των μειονοτικών και παραβατικών ομάδων γιατί καταπιέζονται ως άνθρωποι, ή γιατί και ο ίδιος ανήκει σε ομάδα μειονοτική ή και εν γένει παραβατική, με την αγάπη που εκφράζει στο απαγορευμένο; Πάντα οι μάχες απελευθέρωσης που έδωσε η αριστερά για τα ''δικαιώματα'', οι μαχητές της τις έκαναν γιατί επηρεάζονταν οι ίδιοι από αυτά είτε άμεσα, είτε έμμεσα μα ποτέ πραγματικά για τον πόνο του άλλου: αφού, έχουν βοηθήσει και βοηθούν ταυτόχρονα ομάδες που αλληλοεχθρεύονται (πχ ισλαμιστές και ομοφυλόφιλοι).
Το τρίτο στοιχείο από αυτά που χαρακτηρίζουν το αριστερό άτομο είναι η ηλιθιότητα. Αυτό του δημιουργεί κυρίως προβλήματα, αλλά τον βοηθάει να έρθει σε επαφή με την μάζα λόγω της χρήσης του συναισθήματος ως πηγή πειθούς. Η ηλιθιότητα όμως ευθύνεται για την ευκολία διάσπασης των κινημάτων, την κοντοφθαλμία  (δεν μπορεί ο αριστερός να σκεφτεί πέρα από το τώρα, άσχετο άμα έχει όραμα για το μέλλον), την υστερία που ακολουθεί την υπερευαισθησία και τον εξισωτικό μηδενισμό. Το τελευταίο ευθύνεται για το γεγονός ότι υποστηρίζουν ομάδες με διαπλεκόμενα συμφέροντα, ότι εξισώνουν θρησκείες που ελάχιστα κοινά και τις υποβιβάζουν όλες μαζί στο χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, ότι θεωρούν φυσική την οποιαδήποτε σεξουαλική πρακτική κλπ. Ουσιαστικά πρόκειται για το χαρακτηριστικό στο οποίο βασίζεται η ύπαρξη των θεωριών τους.

Κράτος, παρακράτος, φασίστες και η CIA με καταδιώκουν!
Το τέταρτο στοιχείο, κοινό στην αριστερά είναι και το πιο αξιοσημείωτο: το σύνδρομο  καταδίωξης. Άμα είναι κάποιος να πάρει στα σοβαρά τις συνομωσίες που πιστεύει η ελληνική αριστερά (δειτε σχετικό άρθρο του Θεόδοτου), είτε τα κοινά θα του είναι αδιάφορα, είτε ο ίδιος θα ανήκει σε αυτό το χώρο. Για παράδειγμα, εάν σκεφτούμε την κυριαρχία της  αριστερής  κουλτούρας στα μίντια, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα συνδικάτα και την σχετική ατιμωρησία του τρομοκρατικού χώρου (ο οποίος στην Ελλάδα είναι εξ ολοκλήρου αριστερός), καθώς και την υποστήριξή του από ομάδες ακαδημαϊκών, μπορούμε να καταλάβουμε το πόσο υποτίθεται κυνηγιέται από το κράτος. Ας μη λησμονηθούν και οι θάνατοι στη Μαρφίν που προκληθήκαν σε μέρος που εκείνη τη στιγμή διαδήλωναν υποστηρικτές ακροαριστερών κομμάτων. Πόση φασαρία έγινε για αυτό το γεγονός και πόσο πολύ προβλήθηκε το αποτέλεσμα της δίκης; Θεωρώ ότι θα προσβάλω τη νοημοσύνη των αναγνωστών άμα αναλύσω περαιτερω τα πιστεύω αυτά περί καταδίωξης. Το όλο θέμα είναι γιατί υπάρχει αυτό το σύνδρομο; Η απάντηση βρίσκεται στα προηγούμενα χαρακτηριστικά, και ιδιαίτερα σε αυτό της ηλιθιότητας σε συνδυασμό με την υπερευαισθησία. Οι πιο ακραίοι των αριστερών (χαρακτηριστική η περίπτωση της Lena Dunham (δείτε φώτο παρακάτω) μιας βαθύπλουτης, αριστερής, φεμινίστριας, η οποία παραδέχθηκε στη βιογραφία της πως δωροδοκούσε τη μικρή αδελφή της με λεφτά και γλυκά σε αντάλλαγμα ερωτικών χαρών... είναι υπέραρκετο...) μπορούν να γίνουν ανεκτικοί με δυσκολία ακόμα και από τους ομοϊδεάτες τους. Επίσης, θεωρούν πάντα πως το πρόβλημα βρίσκεται κάπου αλλού και ποτέ μέσα τους, οπότε θεωρούν ότι όλοι τους καταδιώκουν γιατί τους μισούν για αυτό που είναι,  ενώ κατά την άποψή τους πιστεύουν ότι αυτά που λένε και πρεσβεύουν είναι πράγματα τα οποία θα έπρεπε να αρέσουν κανονικά σε όλους.

Και η  παιδεραστία είναι οκ αν είσαι αριστερός
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά συντελούν σε έναν πραγματικά πολύ άσχημο φανατισμό, οι απόψεις τους θεωρούνται θέσφατα, γιατί έτσι τους αρέσει (ούτε καν από θεϊκή αποκάλυψη), όχι από έρευνα την οποία ποτέ και δεν κάνανε. Ο αριστερός διανοούμενος, συχνά, απλά γράφει τα ιστορικά ή ιδεολογικά βιβλία του, χωρίς βαθύ και ουσιαστικό στοχασμό, έτσι αυθόρμητα (εξ’ ου και η μανία με τον αυθορμητισμό, χαρακτηριστικό της σύγχρονης ιστοριογραφίας). Ο λόγος που επικρατεί ο αριστερός, κατά  την προσωπική μου άποψη, είναι ο υποκειμενισμός και τίποτα άλλο• αυτός τον έφερε, αυτός κερδίσε και κέρδιζει από αυτόν. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν κατανοεί ούτε την ίδια του την κατάσταση, η αυτογνωσία είναι έννοια άγνωστη για τον αριστερό. Σε αυτό συμβάλει πολύ και ο εγωισμός του, εκφραζόμενος από τον υλισμό του, που αγνοεί τη μεταφυσική και την εσωτερικότητα, δηλαδή την αναζήτηση προς τα έσω,  προς τον ψυχικό του κόσμο, ώστε να γνωρίσει την ουσία της ύπαρξής του, μιας που για αυτόν η πηγή της, δεν βρίσκεται σε κάτι ανώτερο, απλά εκφράζεται αυτόματα, μηχανικά, αυθόρμητα. Ουσιαστικά, η ύπαρξή του είναι μία κατάσταση άνευ ουσίας, που μόνο σκοπό έχει την διάλυση της ουσίας της ύπαρξης των άλλων, το βύθισμά τους στη σκοτεινή άβυσσο της λήθης, το να τους κάνει όλους σαν εκείνον, μόνη ασήμαντη εγωιστική μονάδα. Μόνον για αυτό τον νοιάζει ο πόνος του άλλου.
theodotus.blogspot.gr