ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ… ΤΑ ΜΑΝΤΕΙΑ

Τα μαντεία της Ελλάδας και της Μεγάλης Ελλάδας είναι πολλά αλλά το παλαιότερο είναι του Δωδωναίου Δία. Τα παλιά τα χρόνια, δύο μαύρες περιστέρες ξεκίνησαν πετώντας από τη Θήβα της Αιγύπτου: η μια για τη λιβυκη Άμμωνα, η άλλη για τη Δωδώνη, και ακούμπησαν η καθεμία σε μια βελανιδιά, πού τις ανακήρυξαν μαντεία του Δία. Στη Δωδώ­νη οι ιέρειες του Δία ακούνε το κουκούρισμα των περιστεριών ή το θρόισμα των φύλλων της βελανιδιάς ή το κούφιο κουδούνισμα των χάλκινων καζανιών πού κρέμονται από τα κλαριά. Ο Ζευς έχει και άλλο φημισμένο μαντείο στην Ολυμπία, όπου οι Ιερείς του απαντούν στις ερωτήσεις αφού εξετάσουν τα σπλάχνα των θυσιασμένων ζώων (1).

β. Το Δελφικό Μαντείο άνηκε πρώτα στη Μητέρα Γη, η οποία διόρισε προφήτισσα της τη Δάφνιδα και η Δάφνις, καθισμένη σε τρίποδο, ρουφούσε τις αναθυμιάσεις της προφητείας όπως εξακολουθεί να κάνει η Πύθια Ιέρεια. Μερικοί λένε ότι η Μητέρα Γη εκχώρησε αργότερα τα δικαιώματα της στην Τιτανία Φοιβη ή Θέμιδα, και ότι η τελευταία τα παραχώρησε στον Απόλλωνα, ο οποίος ίδρυσε για τον εαυτό του Ιερό από κλώνους δάφνης φερμένους από τα Τέμπη. Άλλοι όμως λένε ότι ο Απόλλων άρπαξε το μαντείο από τη Μητέρα Γη, αφού σκότωσε τον Πύθωνα, και οι υπερβόρειοι Ιερείς του Παγασός και Αγυιεύς ίδρυσαν τη λατρεία του εκεί.
γ. Στους Δελφούς λέγεται ότι το πρώτο Ιερό ήταν καμωμένο από κερί μέλισσας και φτερά το δεύτερο από πλεγμένα βλαστάρια φτέρης το τρίτο από κλαριά δάφνης και το τέταρτο το έφτιαξε ο Ήφαιστος από χαλκό, με χρυσά ωδικά πουλιά φωλιασμένα στην οροφή του, άλλά αυτό κάποια μέρα άνοιξε η γη και το κατάπιε και ότι το πέμπτο, κατασκευασμένο από πελεκημένη πέτρα, κάηκε το έτος της πεντηκοστής όγδοης Ολυμπιάδας (489 π.χ.), και αντικαταστάθηκε από το σημερινό Ιερό (2).
Δ. Ο Απόλλων κατέχει πολυάριθμα άλλα προφητικά Ιερά: όπως στο Λύκαιο και στην Ακρόπολη του Αργους, όπου και στα δύο πρωτοστατούν ιέρειες. Αλλά στο βοιω­τικό Ισμηνιο τούς χρησμούς του Απόλλωνα τούς δίνουν Ιερείς, αφού συμβουλευτούν τα σπλάχνα, στην Κλάρο, κοντά στην Κολοφώνα, ο προφήτης του Απόλλωνα πίνει νερό από μυστική πηγή, και εκφωνεί το χρησμό σε στίχους, ενώ στην Τελμησσό και αλλού γίνεται ερμηνεία ονείρων (3).
ε. Στην Πάτρα οι ιέρειες της Δήμητρας δίνουν στους άρρώστους χρησμούς από έναν καθρέφτη πού τον κατεβάζουν μέσα στην πηγή της δεμένο με κορδόνι. Στις Φάρες, μ’ ένα χάλκινο νόμισμα, οι άρρωστοι πού ρωτούν τον Ερμή, παίρνουν τις προφητικές απαντήσεις τους με τα πρώτα τυχαία λόγια πού ακούνε όταν απομακρυνθούν από την αγορά (4).
ζ. Η Ήρα έχει σεβάσμιο Ιερό κοντά στις Πηγές και τη Μητέρα Γη εξακολουθούν να τη συμβουλεύονται στην Αίγει­ρα της Αχαΐας, πού σημαίνει «ο τόπος με τις μαύρες λευκές», όπου η Ιέρειά της πίνει αίμα ταύρου, θανατηφόρο δηλητήριο για όλους τους άλλους θνητούς (5).
η. Εκτός απ’ αυτά υπάρχουν πολλά άλλα μαντεία ηρώων, όπως του Ηρακλή στη Βούρα της Αχαΐας, όπου, για να δοθεί απάντηση, ρίχνουν τέσσερα κότσια (6) και πολυά­ριθμα μαντεία του Ασκληπιού, όπου οι άρρωστοι συρρέουν για συμβουλή και γιατρειά και όπου το φάρμακό τους το μαθαίνουν στα όνειρα τους μετά από νηστεία (7). Τα μαντεία του Αμφιάραου στη Θήβα και του Αμφίλοχου στη Μαλλό – μαζί με του Μόψου, το πιο αλάνθαστο πού υπάρχει ­ακολουθούν την ίδια διαδικασία όπως και του Ασκληπιού (8).
θ. Ακόμη, μαντείο έχει η Πασιφάη στις Θαλάμες της Λακωνίας, πού το προστατεύουν οι βασιλιάδες της Σπάρτης και όπου οι απαντήσεις δίνονται επίσης στα όνειρα (9).
ι. Μερικά μαντεία δεν είναι εύκολο να τα συμβουλευτεί κανείς όπως άλλα. Στη Λεβαδιά λόγου χάρη υπάρχει το μαντείο του Τροφώνιου, γιου του Εργίνου του Αργοναύτη, όπου ο ικέτης πρέπει να εξαγνίζεται για αρκετές ημέρες προηγουμένως και να ενδιαιτάται σε ·οίκημα αφιερωμένο στην Αγαθή Τύχη και σε κάποιον Αγαθό Δαίμονα, να λούζεται μόνο στον ποταμό Έρκυνα, και να κάνει θυσίες στον Τροφώνιο, στην τροφό του Δήμητρα Ευρώπη και σε άλλες θεότητες. Εκεί ο ικέτης τρέφεται με Ιερές σάρκες, ιδίως από κριάρι πού έχει θυσιαστεί στην ψυχή του Αγαμή­δη, αδελφού του Τροφώνιου, πού τον βοήθησε να ανεγείρει το ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς.
κ. Όταν ο ικέτης είναι έτοιμος να συμβουλευτεί το μαντείο, δύο παιδιά δέκατριών χρόνων τον οδηγούν κάτω στον ποταμό όπου τον λούζουν και τον αλείφουν με λάδι. Κατόπιν, ο ικέτης πίνει από την πηγή την αποκαλούμενη Νερό της Λήθης, πράγμα πού θα τον βοηθήσει να λησμονήσει το παρελθόν του πίνει επίσης και από άλλη πηγή, εκεί κοντά, αποκαλούμενη Νερό της Μνημοσύνης, πού θα τον βοηθήσει να θυμάται ότι δει και ακούσει. Φορώντας εγχώρια ποδήματα και λινό χιτώνα, και ζωσμένος με ταινίες σαν θύμα για θυσία, ο ικέτης πλησιάζει ύστερα στο χάσμα του μαντείου. Το οικοδόμημα αυτό μοιάζει σαν φούρνος για ψωμί και έχει βάθος οκτώ πήχες, και ο ικέτης, αφού κατέβει μια σκάλα, συναντά στον πυθμένα ένα στενό άνοιγμα, άπ’ όπου προσπαθεί να περάσει τα πόδια του κρατώντας στο κάθε του χέρι μια κριθαρόπιτα ζυμωμένη με μέλι. Ξάφνου ένα τρά­βηγμα, και ο ικέτης περνάει μέσα σαν να τον παρασέρνει η δίνη γρήγορου ποταμού, και μέσα στο σκοτάδι ένα χτύπημα πέφτει στο κεφάλι του και ο ικέτης μοιάζει να πεθαίνει, όπου τότε αόρατος ομιλητής του φανερώνει το μέλλον και επιπλέον πολλά μυστηριώδη μυστικά. Αμέσως μόλις η φωνή πάψει, ο ικέτης χάνει λογικά και συνείδηση, και γρήγορα επιστρέφει, με τα πόδια μπροστά, στον πυθμένα του χάσματος, άλλά χωρίς τις μελόπιτες ύστερα άπ’ αυτό τον καθίζουν στο λεγόμενο Θρόνο της Μνημοσύνης και του ζητούν να επαναλάβει ότι άκουσε. Τέλος, σκοτισμένος ακόμη, ο Ικέτης επιστρέφει στο οίκημα του Αγαθού Δαίμονα, όπου ξαναβρίσκει τα λογικά του και τη δύνα­μη να γελάει.
λ. Ό αόρατος ομιλητής είναι ένας από τούς Αγαθούς Δαίμονες πού ανήκουν στη Χρυσή Εποχή του Κρόνου και πού έχουν κατέβει από το φεγγάρι για να αναλάβουν τα μαντεία και τις μυητικές τελετές, και ενεργούν παντού σαν τιμωροί, φύλακες και σωτήρες , ο δαίμονας συμβουλεύεται το πνεύμα του Τροφώνιου πού έχει μορφή φιδιού, και δίνει το ζητούμενο χρησμό σαν πληρωμή για τις μελόπιτες του ικέτη
hellasforce.com