Ρεάλ, ρεάλ καριόλα φαμ φατάλ...η κρυφή γοητεία του «φιλομνημονιακού γκουβέρνου» και η... «Ένοπλη Λαϊκή Δράση»

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Λίγο ποδοσφαιρικό το σύνθημα, ναι;
Και γιατί όχι;
Έτσι κι αλλιώς, η ίδια η πολιτική ένα ποδόσφαιρο είναι...σωστά;
Λάθος...
Το ποδόσφαιρο, όσο πουλημένο και στημένο κι αν είναι έχει και καμιά γνήσια φάση στο ξεκούδουνο, καμιά αληθινή και αξιόλογη κόντρα.
Η πολιτική είναι απλά ένα κακέκτυπο ποδοσφαίρου, γεμάτη από στημένες φάσεις...
Όχι, ούτε καν θέατρο δεν μπορείς να την αποκαλέσεις...
Κακέκτυπο κι αυτουνού είναι...
Θυμάστε τον διαχωρισμό που πασχίζανε να μας μάθουν στο σχολείο μεταξύ «Σοφιστή» και «Σοφού»;

Ρεάλ λοιπόν, στο «ψιλοσεξιστικό συνθηματάκι» μας είναι η Politically correct Πολιτική...
Τόσο ισχυρή, τόσο μεγάλη «Γητευτής», τόσο ανίκητη όσο μια δαιμόνια μοιραία γυναίκα...μια Femme Fatale...
...ευμετάβλητη...χωρίς ηθικές αναστολές...
...η Σκοτεινή Άβυσσος με τα χίλια πρόσωπα...
Υπόσχεται άσπρα κουνέλια προεκλογικά ο φέρελπις Πολιτικός και πριν λαλήσαι πετεινός, τρις ο αδίστακτος πολιτικάντης (πλέον) έχει απαρνηθεί τις υποσχέσεις του και ξεκινάει να βγάλει από τα μανίκια του τα κλασσικά, τα γνωστά μαύρα τρωκτικά - που έβγαζαν και οι προηγούμενοι...
Τόσο απλά...
Όχι, φυσικά και δεν το δέχεται πως είναι έτσι...
Αν «του την πεις», γυρνάει και σου λέει μάλιστα με ύφος:
"Τι είπε ρε διαβασμένε ο Μάο";
"Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, δεν με νοιάζει, αρκεί να πιάνει ποντίκια"...
Σκούζει και οδύρεται πως υλοποιεί βήμα βήμα αυτά ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ που έταξε...μόνο να μωρέ, πρέπει να λοξοδρομήσει λίγο, «ο έξυπνος ξέρει πως να ελίσσεται», δεν είναι ηλίθιος να πάει να σκάσει με την μουτσούνα του πάνω στον τοίχο...
...κι άλλα τέτοια πολλά άδει και λογοπλέκει ολημερίς κι ολονυχτίς ώσπου να ζαλιστεί ο έρμος ψηφοφόρος που με ανοιχτό το στόμα και κουδουνισμένο το κεφάλι από τις ντρίπλες του γκοβέρνου, πασχίζει να φανεί καλοπροαίρετος, αισιόδοξος και πίστη να δείξει κι όχι εμπάθεια...
Έτσι του’ παν...
Αν δεν πειστείς στου αρχηγού τους Λόγους, είσ’ εμπαθής, μικροαστός και μπιστικός των άλλων κωλοπετσωμένος και βαλτός, της λαουργιάς να μαγαρίσεις τ’ όνειρο...
Που να τολμήσει μετά ν’ αντιλογίσει ο έρμος που από αίλουρος έγκαβλος που αρμένιζε στους ουρανούς μετάλλαξε σε άσκαυλο φουσκωτό που αλυσωτό στη γη στριγγιά ότι του βαρέσει ο νταουλιτζής.
Εύκολη η θέση του αλλουνού, του απ’ έξω...γελάει, κρίνει, βλαστημάει, περιγελά...
Μαύρη κι άραχνη του μέσα...
Μυρμηγκιάζονται αναμεταξύ τους, παίζουν λες τις κεραίες τους, αχολογάν και μες στον κουρνιαχτό πασχίζουν να κρύψουν πως από κάτω αρχίσαν τις κλωτσιές...
Η ντρίπλα πάει σύννεφο κι εκεί...
Ακόμη και τ’ αναμεταξύ τους...
Ο ένας να βιδώνεται με το χουνέρι που τους έκανε ο μινίστρος με το μεγάλο στόμα και τις αδωνικού ρυθμού δημόσιες βεγγέρες...
Ο άλλος να βαριανασαίνει και να μισομουρμουράει επειδή ο γερο-επίτιμος τους γαύγισε, τους έκραξε ξανά από τον τελευταίο πύργο, εκεί που τον «αποσύρανε» να τον «κρύψουνε» λες, μπας και τον τελειώσουν απ’ την δημοσιότητα...
Μα έλα που δεν μασάει η παλιοκαραβάνα...έχει κι άσπρες και μαύρες ουλές πάνω του...απ' όλα τα σόγια εμπειριών...
Τα πήρε λοιπόν στο κρανίο από την "απομόνωση" και το "ρίξιμο" που του' καμαν και κάθε τόσο τους αλυχτάει απειλητικός σα λύκος στο γέμισμα της Εκάτης....
Και πάνω που τονε λησμονάνε για λίγο και τον έναν και τον άλλον και λένε ουφ, ησυχάσαμε, νά’ σου και ξεπετιούνται οι γιακωβίνοι για να διεκδικήσουν το σκήπτρο του κύκλου των χαμένων ποιητών...πως μόνον αυτοί μπορούν να τον αναστήσουν, καθώς λέν.
Η ειρήνη βλέπεις που έραψε μαζί σε μια σημαία τα διάφορα μπαϊράκια αποδείχτηκε επιρρεπής στις σεισμικές δονήσεις του γκουβέρνου.
Άλλο να τάζεις έξω απ’ το χορό κι άλλο να πρέπει να χορέψεις...και μάλιστα σε ξένους χορούς, αλλιώτικους κι αλλόκοτους...σαν πεις να μάθεις τα τερτίπια και τις φιοριτούρες τους, είναι λες και κάτι μπαίνει στην ψυχή σου και σ’ αλλάζει...
«Καπετάνιο, να κόψουμε τους κάβους, θα μας πάρουν μαζί τους στο βυθό», φωνάζουν στον Αρχιπλατφόρμα παροτρύνοντάς τον να κάνει κολεγιά με όσα μπαϊράκια θέλουν Ανταρσία και να γίνει μπουρλοτιέρης...
«Φωτιά μωρέ, του λένε...όσο προλαβαίνουμε...δεν έχουμε πολύ χρόνο...θα καούμε κι εμείς μαζί τους αν περιμένουμε λίγο ακόμη Καπετάνιο...»
«Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες κοπέλια...κι αγροικάτε μην κι απ’ την πολλή αψάδα σας μπαρουτιαστείτε μόνοι σας και κάνετε καμιά κουτουράδα...»
Ο αρχιπλατφόρμας δεν μπορεί ακόμη να πιστέψει πως είναι δυνατόν να μεταλλαχθούνε τόσο σύντομα οι δικοί τους εκεί στο γκουβέρνο...θέλει να περιμένει λίγο ακόμη...δεν θέλει να κάνει καμιά βιαστική εκτίμηση κι απόκριση...ούτε και άδικη...
«Μα τι τους κάνουνε τέλος πάντων»; Αναρωτιέται ώρες ώρες. «Μάγια γαμώ την χειραγώγηση μέσα την πουτάνα και τον καριόλη που εφηύρε αυτές τις τέχνες»...
Και δεν πιστεύει και στην μεταφυσική βλέπεις για να της τα φορτώσει και να ξεμπερδεύει εύκολα, αυτό που το βάζεις;
Ως γνήσιος υλιστής, πρέπει να βρει γήινες, λογικές αιτιάσεις...η μαρξιστική ανάλυση είναι αμείλικτη η πουτάνα...
Και η ώρα περνάει....
«Καπετάνιοοοοο.....του κράζουν από τα μπαϊράκια...τι αποκρίνεσαι μωρέ; Θα τους μπουμπουνίξουμε;»
«Ρε πάτε καλά, μωρέ; Έτσι απλά είναι αυτά τα πράγματα; Μια ζωή περιμένουμε να πάρουμε το γκουβέρνο και τώρα που κρατάμε τη λαγουδέρα θα δώσουμε μια κλωτσιά στην καρδάρα για να χυθεί όλο το γάλα;»
«Ποιό γάλα βρε καπετάνιο; Μας το ήπιανε το γάλα...άδεια είναι μωρέ η καρδάρα...δεν τους βλέπεις που γίνανε σε λίγες μέρες ίδιοι με τους προηγούμενους»;
«Βαστάτε μωρέ, τα πράγματα δεν είναι ούτε μαύρα, ούτε άσπρα...γκρίζα είναι και μην βγάζετε βεβιασμένα συμπεράσματα...ούτε και του λόγου μου μ’ αρέσει αυτή η διαολεμένη κωλοκατάσταση...περιμένετε...εντάξει; περιμένετε...τα πράγματα τρέχουν πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι προλαβαίνουμε να τα επεξεργαστούμε...λες και ο χρόνος είναι χιλιόμετρα μπροστά από μας...χρειαζόμαστε κι άλλα στοιχεία ακόμη, κι άλλο χρόνο για να τα χωνέψουμε...περιμένετε»...
«Καπετάνιο αν περιμένουμε λίγο ακόμη δεν θα υπάρχει καράβι πια...θα έχει φουντάρει»...
«Και τι θέλετε ρε παιδιά; Να το φουντάρουμε από μόνοι μας»;
«Όχι...κόψε τις γέφυρες, κόψε τους κάβους, απομακρύνσου απ’ αυτούς μπας και συνέλθουν απ’ το ταρακούνημα...καλό και γι’ αυτούς θά’ναι...μπορεί και να τους προλάβουμε προτού αλλοτροιωθούν τελείως»...
«Ρε σεις, δηλαδή, θέλετε να χωρίσουμε το χωριό»;
«Όχι κατ’ ανάγκην»...
«Δηλαδή»;
«Δηλαδή, ν’ αλλάξουμε τους όρους του παιγνιδιού»...
«Δηλαδή, εξηγηθείτε»...
«Σπάσε την ομάδα, κάνε άλλη δική μας συμμαχία, εμείς και οι απέξω που περιμένουν...κι αν θέλουν στήριξη μετά στο γκουβέρνο, τότε να τη δώσουμε αλλά επιμένοντας στους όρους μας....ΡΗΞΗ...τέλος οι φιλομνημονιακές πιρουέτες...με το μαχαίρι»...
«Άλλο κόμμα λοιπόν...άλλο καπετανάτο»...
«Ναι...τελειώσανε αυτοί, δεν το βλέπεις; Γίνανε τα νέα παιδιά των γότθων και των νορμανδών...λες και τους μάγεψαν...λες και τους αγόρασαν...λες και τους απείλησαν, τους τρόμαξαν, δεν ξέρω τι να πω»...
«Μην λέτε βαριά λόγια...είναι δύσκολο το γκουβέρνο κύριοι...θα τα λουστείτε κι εσείς, σύντομα καθώς φαίνεται»...
«Κανείς δεν είπε το αντίθετο Καπετάνιο...όχι όμως και να πουλήσουμε αυτά που λέγαμε μέσα σε είκοσι μέρες...να αναστήσουμε τη φτωχολογιά λέγαμε από την εξαθλίωση, όχι να την πατήσουμε ακόμη πιο βαθιά μέσα στα σκατά»...
«Έχετε συνειδητοποιήσει ποιό είναι το νούμερο ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει όποιος παίρνει στα χέρια του το τιμόνι; Τα τρία εκατομμύρια φτωχολογιάς...προτού μπορέσεις να πάρεις οποιοδήποτε μέτρο, πρέπει να βρεις τρόπο να καλύψεις ΑΜΕΣΩΣ, με το ΚΑΛΗΜΕΡΑ, αυτούς τους ανθρώπους...αν δεν λύσεις αυτό το πρόβλημα, τίποτε άλλο δεν μπορεί να περπατήσει...
Πείτε ότι κάναμε λοιπόν αυτό που λέτε, προχωρήσαμε στη διάσπαση και στην ανασύσταση του Λαϊκού Μετώπου...πως θα λύσουμε νομίζετε, εμείς, με την σειρά μας μετά στο γκουβέρνο αυτό το πρόβλημα για να μην κολλήσουμε κι εμείς στα σκατά και στην λάσπη»;
«Μόνον ένας τρόπος υπάρχει καπετάνιο, και τον γνωρίζεις»...
«Δηλαδή»;
«Πρώτον να φύγουμε εντελώς από τα νύχια των έξω και δεύτερον αμείλικτο χτύπημα της Διαφθοράς εδώ μέσα»...
«Λέγοντας διαφθοράς εννοείτε του Πλούτου, να ακριβολογείτε...όχι μισόλογα...θα πάρετε την ευθύνη των λεγομένων σας...η διαφθορά από την ώρα που μπαίνει στην τσέπη ως κέρδος και χρήμα, μετατρέπεται στην Ελίτ του Πλούτου...άρα, εννοείτε να χτυπηθεί ο Πλούτος...και πως το εννοείτε αυτό»;
«Θα ήταν ουτοπία να πιστεύουμε πως όσο και να αυξήσεις ποσοτικά τις Δικαστικές δυνάμεις θα αποφασίσουν αυτοί να χτυπήσουν ακαριαία και καίρια την διαφθορά και τον Πλούτο...μονίμως θα κωλυσσιεργούν...ίδια ράτσα με δαύτους είναι...προνομιούχοι κι αυτοί και καλοφαγωμένοι...μόνον ένας τρόπος υπάρχει και το ξέρουμε όλοι πως μόνον έτσι μπορεί να γίνει»...
......
«Τα Όπλα...η ένοπλη δράση...αυτός που «τα έφαγε» θα «υποχρεωθεί» να τα επιστρέψει στο δημόσιο ταμείο και στον λαό, στην φτωχολογιά»...
«Μιλάτε για εξέγερση και εμφύλιο πόλεμο κύριοι;»...
«Δεν θεωρώ πως ανήκει στην ίδια φυλή με μένα ο δήμιός μου και το κάθαρμα που καταδίκασε την οικογένειά μου, τα παιδιά μου στην εξαθλίωση»...
«Αυτό το «ίδια φυλή με μένα» ακούστηκε λίγο εθνικιστικό»...
«Παίρνω εγώ λοιπόν πίσω αυτό και παίρνεις κι εσύ πίσω τα περί «εμφυλίου πολέμου»....αφού δεν υπάρχει το ένα δεν υπάρχει και το άλλο...σωστά»;
.....
«Άρα, έχουμε να πολεμήσουμε με ΞΕΝΟΥΣ μόνον»...να μην έχουμε και ηθικά διλήμματα...
Γιώργος Ανεστόπουλος