ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΕΜΠΑΛΤΣΕΒΕ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ

Ντεμπαλτσέβε: Άνθρωποι εξακολουθούν να ζουν σε κελάρια, χωρίς φως και  θέρμανση…. Η γέφυρα του Yenakievo  ανατινάχθηκε. Οι δρόμοι έχουν καταστραφεί, δεν μπορεί κανείς να φτάσει στο τέλος της διαδρομής…Πάντα πρέπει να έχεις εφεδρικούς τροχούς για να τους αλλάζεις στο αυτοκίνητο… Πρέπει να προσέχεις να μην πηγαίνεις στην άκρη των δρόμων…ολισθήσεις πολλών επιβατικών…
Εμείς προχωράμε με έναν έμπειρο οδηγό ταξί…Και πάλι θραύσματα και όλμοι κάτω από τους τροχούς… Μερικές φορές στο δρόμο υπάρχουν τα απομεινάρια των καμένων αρμάτων μάχης, τα σπασμένα οδοφράγματα , τα καπνισμένα χαρακώματα, οι βομβαρδισμένες  φυτείες …

Ντεμπαλτσέβε , ένας σημαντικός συγκοινωνιακός κόμβος. Πόσοι πέθαναν, κανείς δεν ξέρει. Στα βιβλία της ιστορίας των διαφόρων χωρών, τα γεγονότα  θα περιγραφούν με εντελώς  διαφορετικούς τρόπους.

Όμως στην πόλη εξακολουθούν να υπάρχουν περίπου 4.000 ζωντανοί μάρτυρες των τραγικών  γεγονότων. Και η ιστορία του πόνου τους δεν έχει τελειώσει ακόμα. Οι άνθρωποι  δειπνούν μέσα στο  σκοτάδι…Κατεβαίνουν στα υπόγεια, μέσα στην πίσσα σκοτάδι, πάνω στους πάγκους, περνούν τις νύχτες τυλιγμένοι σε  υγρά σκεπάσματα…Είναι ξεχασμένοι εκεί, σαν ένας επώδυνος εφιάλτης … Πόσες ήταν αυτές οι αμέτρητες πανομοιότυπα συνεχόμενες ημέρες; Ο Θεός να τους βοηθήσει …

Στην πλατεία κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό, που περιβάλλεται από ερείπια, ζωντανή μουσική. Μικρή ορχήστρα της πόλης εκτελεί όλα τα κομμάτια  που έχει στο ρεπερτόριό της. Πατριωτικά και στρατιωτικά τραγούδια  που περιγελούν τους βομβαρδισμούς και εμπνέονται από μουσικά  μοτίβα της σοβιετικής εποχής.

Και δίπλα, ένα πλήθος των κατοίκων της πόλης να βρίσκεται ακόμη στην πένθιμη ουρά για δωρεάν τρόφιμα, και για όλα τα είδη , μέχρι για το ψωμί στο τραπέζι . Μια γυναίκα  τρέχςι όσο πιο γρήγορα μπορεί για να  προλάβει να βρεί ένα καρβέλι ….

»Μην τρέχετε, είναι δωρεάν το ψωμί, θα πάρετε όσο θέλετε...»  φωνάζει η υπηρεσία, που δίνει το ψωμί . Η γυναίκα  σταματά. Καλύπτει το πρόσωπό της με τα χέρια της, να κρύψει τα δάκρυά της. Η  Ορχήστρα σώζει με τους ήχους της, τη σιωπή.

»Μέχρι να έχουμε ζεστό φαγητό, θα σας δώσουμε βάζα  πατέ.  Τα πατέ είναι αρκετά μεγάλα και φτάνουν για όλους!»

Η γυναίκα μόλις της παραδίδουν τα κουτιά, αρχίζει να κραυγάζει…
»Εδώ δεν κλαίνε! Τα τρόφιμα είναι αρκετά για όλους!»
Οι άνθρωποι τραβώντας τα χέρια τους, μαζεύονται μπροστά-μπροστά και σπρώχνονται. Δεν πιστεύουν ότι είναι αρκετά, δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατό να φτάσουν για όλους και ότι μπορούμε να πάρουν και για απόθεμα. Και όμως είναι αλήθεια, φτάνουν για όλους.
» Ξέρεις, αγάπη μου, τι έχω βιώσει τους τελευταίους μήνες με τον πόλεμο...»-,μου εξηγεί η συνταξιούχος κ. Αντωνίνα Γ ..
»Αλλά το πιο φοβερό και ταπεινωτικό είναι να στέκεσαι  με απλωμένα τα χέρια, σπρώχνοντας στην ουρά’‘.
Δεν βρίσκω  λέξεις για να την πείσω ότι ταπεινώνεται το σύνολο της ανθρωπότητας, ότι δεν πρέπει να ντρέπεται αυτή για αυτό … Και μου έρχεται να φωνάξω: Ε εσείς στην κορυφή της εξουσίας! Κοιτάξτε εδώ, σταματήστε τον πόλεμο!

Στο κτίριο του καταστήματος του σιδηροδρομικού σταθμού, το οποίο ως εκ θαύματος δεν καταστράφηκε, αλλά μόνο ελαφρώς, παραδίδεται μια άλλη ανθρωπιστική βοήθεια. Η πόλη εξακολουθεί να είναι χωρίς φως, και οι κατάλογοι των κατοίκων και των τροφίμων καταρτίζονται υπό το φως των κεριών.

»Εδώ πρέπει να είναι και τα έγγραφα του παππού μου, από την πλευρά του πατέρα μου, ο ίδιος δεν μπορεί να περπατήσει. Θα γράψω εγώ , εδώ είναι το διαβατήριό του και τα αποδεικτικά στοιχεία »-, λέει ένα κορίτσι δείχνοντας το χαρτί. »Έχουμε μόνο δύο κουβέρτες και κεριά».
Πιο πέρα οι αρχές του Ντονέτσκ, έχουν θέσει σε λειτουργία μια γεννήτρια και ένας μάγειρας ετοιμάζει φαγητό  για τους ανθρώπους . Στις μπρίζες του  τραπεζιού έχουν αφήσει πολλούς φορτιστές για κινητά τηλέφωνα και άλλες συσκευές που λειτουργούν με μπαταρίες….
Πηγαίνω σε ένα άλλο μέρος. Η κ. Ιβάνοβνα μου είπε ότι χρησιμοποιεί αυτό το ψεύτικο όνομα για να μου μιλήσει. Η γυναίκα αναστενάζει.

»Και πού είμαι στο σπίτι, τι να το κάνω; ο σύζυγός μου είναι θαμμένος εδώ. Το χειμώνα δεν πήραμε συντάξεις σε Ντεμπαλτσέβε . Πριν από λίγες ημέρες, οι αρχές του Ντονέτσκ άρχισαν να εκδίδουν 1.000 εθνικού νομίσματος. Οι άνθρωποι ζουν από την ανθρωπιστική βοήθεια. Έρχεται από παντού, από τον Ερυθρό Σταυρό, το ταμείο Ντόνετσκ, από τον φιλορώσο ουκρανό ολιγάρχη Rinat Akhmetov, από την βοήθεια  της Ρωσία,από διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Πριν, τα προϊόντα διανέμονταν από εθελοντές από την Ουκρανία. Αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετά ούτε τα τρόφιμα,ούτε τα φάρμακα. Όμως το πιο σημαντικό είναι ότι μας λείπει το ηλεκτρικό και η θέρμανση. Χωρίς  φως και ζεστασιά δεν υπάρχει ούτε  ηρεμία.Τα παιδιά γράφουν με την κιμωλία στον πίνακα που κάποιος τους δώρισε,- σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού-, » Ο Θεός να μας βοηθήσει»

Στα σπίτια, τα θραύσματα από γυαλί αντανακλούν το μολύβδινο ουρανό. Οι τοίχοι είναι μαυρισμένοι με τεράστιες τρύπες από τους βομβαρδισμούς. Μερικά διαμερίσματα είναι ετοιμόρροπα επειδή βομβαρδίστηκαν οι βεράντες τους.
»Φύγε από εκεί» μου φώναξε η Μαρία Πετρόβνα, όταν ακούμπησα ένα επικίνδυνο σημείο σημείο.
 Παππούδες και γιαγιάδες σκάβουν και καθαρίζουν και φτιαρίζουν την αυλή του κοινόχρηστου χώρου.

Το κτίριο δεν έχει τοίχους, τα τζάμια έχουν σπάσει, το μόνο που τους έχει απομείνει είναι αυτή η αυλή.
Άλλοι συγκάτοικοι μαγειρεύουν γεύματα σε μιά φωτιά που έχουν ανάψει κοντά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τα διαμερίσματα δεν είναι ασφαλή, κανείς δεν μένει μέσα…

»Κοιμόμασταν όταν άρχισαν οι βομβαρδισμοί, στην αρχή βγήκαμε στο χωλ και μετά στο δρόμο»-, μου λέει ένας κάτοικος. »Το ρετιρέ είχε ήδη πάρει φωτιά» Μετά ακούγαμε τους συριγμούς από τα βλήματα …Εκρήξεις παντού…»

Οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να μένουν στο κοινόχρηστο υπόγειο. Το υπόγειο είναι κρύο και γεμάτο υγρασία. Δεν μπορείς να αναπνεύσεις καλά ο συμπιεσμένος αέρας έχει κολλήσει στο λαιμό μου, θέλω να κρατάω την αναπνοή μου.
Η Τατιάνα ανάβει  φωτιά  και ζεσταίνει το φαγητό. Το μόνο φως είναι η ασθενής λάμψη της φωτιάς σ’ αυτήν την πίσσα-σκοτάδι. Το πρόσωπό της φαίνεται πολύ κουρασμένο. Ζει στο υπόγειο από το καλοκαίρι. Το διαμέρισμά της έχει καταστραφεί ολοσχερώς.

»Δεν έχω πουθενά να πάω.  Μην ρωτάς πώς ζούμε, οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν ‘‘-, λέει με ένα θλιβερό χαμόγελο. ‘‘Όλοι είμαστε  άρρωστοι. Οι γιαγιάδες βήχουν πολύ, δεν μπορούν να ανακτήσουν δυνάμεις.» .

-Ποιο είναι το όνειρό σας;
»Ένα ζεστό μπάνιο. Και  σιωπή»

Οι άνθρωποι φοβούνται ότι αυτή η σιωπή, είναι μόνο μια εφήμερη ηρεμία πριν τον επόμενο βομβαρδισμό.

» Κοιμάμαι σε αυτό εδώ  το παγκάκι’‘ -, λέει ο Baba  Shura και ευλογεί το κρεβάτι του.  »Θάψτε με εδώ στο ίδιο μέρος, κοντά στο φράχτη»
Πρόσφατα, θρήνησαν το θάνατο ενός από τους ενοίκους. Για λίγες μέρες το σώμα του το είχαν τοποθετήσει στο υπόγειο. Στη συνέχεια, οι άνθρωποι, όπως μπορούσαν, τον έθαψαν στην αυλή, κοντά στο φράχτη. Άνθρωποι νεκροί που δεν καταγράφηκαν ποτέ και είναι άγνωστος ο αριθμός τους…Οι περισσότεροι κάτοικοι του Ντεμπαλτσέβε με τους οποίους μίλησα,  υποστηρίζουν τη Λαική Δημοκρατία του Ντονέτσκ και θέλουν να παραμείνουν στη χώρα.

» Εθελοντές του στρατού,  ήρθαν να μοιράσουν τρόφιμα και να μας εκκενώσουν...Κάποιοι έφυγαν αλλά εμείς μείναμε», – μου λέει άλλος κάτοικος του υπογείου, η Λιουντμίλα.
» Εκείνοι που πήγαν στην Ουκρανία, ξέμειναν από χρήματα και δεν μπορούν να επιστρέψουν, υπάρχουν ακόμα και κάποιοι αγνοούμενοι που μας ζητάνε πολλά λεφτά για να τους αφήσουν να επιστρέψουν. Αλλά και εμείς δεν τους έχουμε ανάγκη. Οι Ουκρανοί ποτέ δεν θα μας αποδεχθούν και στη Ρωσία υπάρχουν προβλήματα και τα πάντα είναι ακριβά. Είμαστε ευτυχείς εδώ στην Ανατολική Ουκρανία.  Γιατί να μας καταστρέψουν; Δεν κάναμε κανένα  αδίκημα. Εμείς απλά θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας  και να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί. Να δείτε τις προάλλες που λειτούργησε το νοσοκομείο και είχε φως!!!! Αλλά για να φέρουμε ηλεκτρικό σε όλην  την πόλη και να την ξαναφτιάξουμε χρειαζόμαστε δισεκατομμύρια (!) που δεν έχουμε. Οι ρουκέτες  κατέστρεψαν το 80% των κτιρίων του Ντεμπαλτσέβε. Οι υπηρεσίες  εργάζονται συνεχώς. Οι σκαπανείς, ψάχνουν για μη εκραγέντα πυρομαχικά και νάρκες . Περιμένουμε τη ζέστη αλλά και φοβόμαστε και άλλη  καταιγίδα από  «Grad»».

Οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι δεν βομβαρδίστηκε μόνο η δική  τους πόλη και καταριούνται αυτόν τον παράλογο αδελφοκτόνο πόλεμο.  Δεν ξέρω τι να πω σε αυτούς τους ανθρώπους για να τους χαιρετήσω. «Γειά σας, να περνάτε καλά» ή «καλή διασκέδαση»;Θα ήθελα  πραγματικά να τους  πω κάτι ζεστό, διότι το ρεπορτάζ μου τελείωσε, και φεύγω ενώ αυτοί θα μείνουν.

Ήρθε η ώρα του δείπνου τους. Οι άνθρωποι  δειπνούν μέσα στο  σκοτάδι…Κατεβαίνουν στα υπόγεια, μέσα στην πίσσα σκοτάδι, πάνω στους πάγκους, περνούν τις νύχτες τυλιγμένοι σε  υγρά σκεπάσματα…Είναι ξεχασμένοι εκεί, σαν ένας επώδυνος εφιάλτης … Πόσες θα είναι  αυτές οι αμέτρητες πανομοιότυπα συνεχόμενες ημέρες; (Komsomolskaya Pravda)
dimpenews.com