Σου σκότωσαν τον πατέρα κι εσύ τους μιλάς ειρηνικά και πολιτισμένα...

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Πόσες χιλιάδες φτωχοί Έλληνες πέθαναν τα χρόνια της Κρίσης και των Μνημονίων από την ανέχεια, τη μιζέρια, τις αρρώστιες, την εξαθλίωση;

Δεν πέθαναν μόνοι τους, έτσι;
Κάποιοι τους ώθησαν σ’ αυτό....με τις πράξεις τους...και τις παραλείψεις τους...
Κάποιοι τους βύθισαν το κεφάλι βαθιά μέσα στην απόγνωση...
Μέχρι να σκάσουν από ασφυξία...


Κάποιοι τους σκότωσαν...
Κάποιοι που η δουλειά τους "εκεί πάνω" ήταν ακριβώς το αντίθετο...

Η προστασία και η ευημερία αυτής της κακοπαθημένης φτωχολογιάς...

Και όχι κάποιων λίγων προνομιούχων κολλητών τους...
Κάποιοι που αντ' αυτού, έκαναν ακριβώς το αντίθετο...
Οδήγησαν όλους αυτούς τους εξαθλιωμένους ανθρώπους στο χαμό τους...στο θάνατό τους...

Κι εσύ μιλάς μαζί τους πολιτισμένα...
Σαν να μην συμβαίνει τίποτα...
Ναι, εντάξει, δεν τους έβαλαν και το πιστόλι στον κρόταφο, ούτε τράβηξαν κυριολεκτικά την σκανδάλη, αλλά...

Έκαναν κάτι χειρότερο...πολύ πιο οδυνηρό...
Βλέπεις, η σφαίρα προσφέρει τον πιο γρήγορο, τον πιο ανώδυνο θάνατο...

Τους έσφιξαν τη θηλιά στο λαιμό λίγο λίγο...
Είχε ΑΓΩΝΙΑ ο "τελειωμός" τους...
Τους έκοψαν την τροφή...τη θέρμανση...τα φάρμακα...τα ρούχα...τα σχολεία...την πρόνοια...τη στέγη...την περίθαλψη...την ασφάλεια...την εργασία...
...την Αξιοπρέπεια...

Πόσο δηλαδή πιο ΆΜΕΣΑ και πιο ΦΡΙΚΤΟ να το κάνουν το ρημάδι το ΦΟΝΙΚΟ;
Σκότωσαν πατεράδες και μάνες, παιδιά, γέροντες και γερόντισσες, συζύγους κι αδέρφια μας...
Και οι υπόλοιποι, πολλοί περισσότεροι ακόμη, αργοπεθαίνουν...

Κι εσύ μιλάς μαζί τους πολιτισμένα...
Πολιτικός Πολιτισμός;
Έτσι το λες;
Τους έβαλαν στο στήθος μια πέτρα ασήκωτη, βουνό
ολόκληρο, ΆΔΙΚΗ, φόνισσα φορολογία...
Δεν την άντεχαν...
Βαριανάσαιναν...καιρό πολύ...αγωνιούσαν, παρακαλούσαν να τους ξαλαφρώσουν λίγο...το βλέπανε ΑΥΤΟΙ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ...
Κι αδιαφορούσαν...
Αντί να τους αφαιρέσουν το ασήκωτο βάρος, τους πρόσθεταν κι άλλη πέτρα...

Κι άλλη...κι άλλη...κι άλλη...
Πόσο μαύρη, κατάμαυρη, αιμοδιψής μπορεί να είναι η ψυχή ενός ανθρώπου;
...Ανθρώπου; Ποιός άνθρωπος το κάνει αυτό το κακό σε έναν πονεμένο γέροντα; Έναν εξαθλιωμένο μεροκαματιάρη...Έναν άνεργο...Ένα παιδί...
Κι όμως....
Κι επειδή δεν είχαν να την πληρώσουν οι δύσμοιροι, έβγαιναν στα κανάλια οι μινίστροι και οι πολιτικάντηδες του γκοβέρνου - στα "εξαγορασμένα" κανάλια των "λίγων που καλοτάϊζαν" από τα ταμεία του δημοσίου  - και χωρίς να κοκκινίσουν έλεγαν με "στόμφο" και "αφ' υψηλού" στους καϋμένους φτωχοπρόδρομους:
«...είναι υποχρέωσή σας οι φόροι...αν δεν έχετε, πουλήστε το σπίτι σας για να τους πληρώσετε...(!!!)»
Τους θυμάστε ποιοί είναι ...
Και πάλι τους ψηφίσατε κάποιοι από εσάς εκεί έξω...
Και πάλι τους αναδείξατε εκεί ψηλά να διαφεντεύουν με στόμφο...
Να ξανακάνουν τα ίδια...να χρυσώσουν κάποιους λίγους από εσάς....να ξανασκοτώσουν κάποιους άλλους αδύναμους...τους πιο πολλούς...
Ούτε κουβέντα οι κακορίζικοι για το αν ήταν δίκαιοι ή άδικοι οι φόροι, ανεκτοί ή ασήκωτοι, θανάσιμοι για την αντοχή του εξαθλιωμένου νεοκολλήγου...
...κι αυτοί πέθαιναν από έμφραγμα ή εγκεφαλικό...
αφήνοντας μια οικογένεια μόνη, φτωχή κι απελπισμένη πίσω τους...

Κι εσύ μιλάς πολιτισμένα μ’ αυτούς που τους σκότωσαν...
Δουλεύανε αυτοί οι φτωχούληδες του Θεού από ανήλικα παιδιά στα χωράφια και τις οικοδομές...
Ότι κατάφεραν ήταν μια φτωχή σύνταξη, ένα σκάρτο σπίτι κι ένα παλιοαυτοκίνητο...
Και πολλά και βαριά προβλήματα υγείας στην τσακισμένη από την σκληρή δουλειά πλάτη τους...
Και ήρθανε οι αδίστακτοι, αδούλευτοι μεταξοδάκτυλοι με ύφος χιλίων καρδιναλίων να τους πάρουν ακόμη κι αυτά τα λίγα κι ακόμη, πολλά περισσότερα χρωστούμενα, σαν τον πιο σιχαμερό τοκογλύφο, μέσα σε μια νύχτα...

Κι εσύ μιλάς πολιτισμένα μ’ αυτούς που τους σκότωσαν...
Συνεχίζεις να τους έχεις εκεί ψηλά...
Κορώνα στο κεφάλι σου...
Συνεχίζεις να τους συντηρείς με την ψήφο σου και την λατρεία σου...
Δεν σ’ ενδιαφέρει το πόσους σκότωσαν...
Αρκεί που εσύ βολεύτηκες...
Θυμάσαι καμιά φορά το θάνατο αυτών των αδικοχαμένων Ελλήνων ανθρώπων ΣΟΥ/ΜΑΣ;
Ξέρεις πόση αγωνία έχει να αργοπεθαίνεις από καρκίνο και να μην σου δίνει η Πολιτεία (ΤΟΥΣ) τα απαραίτητα πανάκριβα φάρμακα για την αντιμετώπισή του;
Ξέρεις πόσους βαρύτατους πόνους έχει η προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα και πόσο πανάκριβα είναι τα φάρμακα για την απάλυνση των πόνων;
Ξέρεις τι είναι να πεθαίνεις από τους πόνους κι ΑΥΤΟΙ να αρνούνται να καλύψουν το κόστος των φαρμάκων;
Και νά' ξερες, φρόντισες να το ξεχάσεις...
Να τους δώσεις συγχωροχάρτι...
Αρκεί να σου ρίξουν κανένα ξεροκόμματο...
Λοξοκοιτάς διαρκώς προς το χέρι τους....
Το γλύφεις κι ελπίζεις να σου σκάσει κι εσένα ένα χαμόγελο...
Γι’ αυτό και ξεροσταλιάζεις έξω απ’ το πολιτικό του γραφείο...μαζί με κάμποσες χιλιάδες ακόμη....
Αδιαφορείς για το ότι τα χέρια τους είναι λερωμένα με αίμα...
Το μόνο που σε πανικοβάλλει είναι η κουβέντα εκείνη του γραμματέα του όταν του ζήτησες δουλειά:

«...ναι, βεβαίως θα το πω στον κύριο ......βουλευτή, αλλά πρέπει να είστε υπομονετικός...είναι δύσκολοι καιροί....ξέρετε πόσοι έχουν ζητήσει δουλειά ως τώρα; 70,000 άτομα...ξέρετε πόσοι ψήφισαν τον κύριο βουλευτή απ’ όλο το Νομό στις εκλογές του 2012; Καμιά δεκαριά χιλιάδες...»
Ξέρεις πως ακόμη και τα χρόνια του Μνημονίου, υπήρχε χρήμα «επιδοτήσεων» (κρατικών ή ευρωπαϊκών πχ ΕΣΠΑ) που πήγαινε όμως σε λίγους και καλούς...στους «ημέτερους»....
Τους άλλους τους καραδοκούσε ο θάνατος...

Κι εσύ, όχι μόνον τους μιλάς ειρηνικά και πολιτισμένα αλλά ζητάς και την «ταπεινή βοήθειά τους» από πάνω....
Άραγε ποιός από τους δύο ευθύνεται πιο πολύ γι’ αυτό το χάλι;
Αυτός που υπέγραψε την θανατική καταδίκη όλων αυτών των αδικοχαμένων νεκρών ανθρώπων μας;
Ή εσύ που τον ανέβασες εκεί πάνω, τον στήριξες, τον ενίσχυσες, του έδωσες τη δύναμη, το όπλο για να κάνει τα εγκλήματα που έκανε;
Σκότωσε ανθρώπους και μια ολόκληρη χώρα με την αδηφάγα για μίζες αδίστακτη εγκληματική φύση του...

Κι όμως εσύ του μιλάς ειρηνικά και πολιτισμένα...
Κι εξακολουθείς να τον στηρίζεις και να του ζητάς να σε βάλει στο «φονικό κοπάδι» του...
Στους «μπιστικούς» του...
Στον «προσωπικό στρατό του»....
Του ζητάς να «πατήσει πάνω σου» για να στερεωθεί και να ξανακάνει τα ίδια...
Να σκοτώσει κι άλλους....
Έχει λερωμένα τα χέρια του με αίμα δεκάδων αν όχι εκατοντάδων χιλιάδων αδικοχαμένων συμπολιτών σου...

Κι όμως εσύ του μιλάς ειρηνικά και πολιτισμένα...και του ζητάς ακόμη χάρες...
Να σου βρει δουλειά...ή ακόμη καλύτερα να σε βάλει στα «κόλπα»...στις «δουλειές»...στις «μπίζνες»...αυτές που γίνονται μόνον μεταξύ «ημετέρων»...
Αυτών που είναι της «παρέας»...που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα....
Μην παραξενευτείς αν αύριο, όταν αργά ή γρήγορα κάποιοι αγανακτισμένοι της φτωχολογιάς θ’ αντιγυρίσουν τα πυρά, σε πάρουν κι εσένα τα βόλια...
Γιώργος Ανεστόπουλος