Γάλλος Στρατηγός των Μυστικών Υπηρεσιών Αποδομεί τις Βρετανικές Κατηγορίες κατά της Ρωσίας: Η υπόθεση Σκρίπαλ αλήθεια ή ψεύδος;

Général (CR)Dominique Delawarde, Comité Valmy 18-3- 2018
[Ανακοίνωση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου την Παρασκευή, μετά ταυτόσημη  γάλλο-γερμανική  πρες κόνφερενς των κ. κ. Μέρκελ και Μακρόν και ενημέρωση από την πρωθυπουργό της Βρετανίας, ανέφερε ότι το Συμβούλιο «συμφωνεί με την εκτίμηση της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου ότι είναι  εξαιρετικά πιθανό (highly likely) ότι η Ρωσική Ομοσπονδία είναι υπεύθυνη για την απόπειρα δολοφονίας του Σεργκέι Σκρίπαλ και της κόρης του και ότι δεν υπάρχει άλλη ευλογοφανής εξήγηση».
                         Δεκάδες άρθρων δημοσιολόγων διεθνούς κύρους -και ο πρώην πρέσβης της Βρετανίας στην Μόσχα Graig Murray- εντάσσουν αντίθετα αυτή την ιστορία στην ανθολογία των προπαγανδιστικών μύθων και επιθέσεων πλαστής προέλευσης, επικαλούμενοι σειρά από κραυγαλέα προηγούμενα. Με σαρκαστική διάθεση αντιμετωπίζεται η αναστάτωση και από τους κατοίκους του Σώλσμπερυ, τόπου του εγκλήματος, κατά την σχετική χθεσινή ανταπόκριση στο Zero Hedge (Salisbury, Skripal And Novichok : A Local’s View, by Tyler Durden,  Fri, 03/23/2018 - 02:00).
Ως απρόσβλητης, ωστόσο, εγκυρότητας, για την ενημέρωση των ενδιαφερομένων για την αλήθεια, επιλέχθηκε η κρίση ενός κατεξοχήν αρμοδίου, του τέως επικεφαλής των μυστικών πληροφοριών του επιτελείου των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγού Ντομινίκ Ντελαβάρντ. Ιδού η κατάθεσή του:]
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Σε μιαν υπόθεση εγκλήματος, οποιοσδήποτε σοβαρός  ανακριτής ερευνά όλες τις  δυνατές πιθανότητες ενοχής και δεν περιορίζεται σε μία και μόνη. Η αναζήτηση του κινήτρου του εγκλήματος, προπάντων όταν είναι εκ προμελέτης, πολύ συχνά οδηγεί στην ανακάλυψη του δολοφόνου ή του εντολέα του.
Η Υπόθεση Σκρίπαλ, της οποίας οι διεθνείς πολιτικές επιπτώσεις είναι πολύ σημαντικές, φαίνεται να ορθώνει ενώπιον των  ανακριτικών αρχών, των πολιτικών, των ΜΜΕ και του κοινού έναν αριθμό ερωτημάτων, στα οποία οι απαντήσεις που δόθηκαν έως τώρα δεν είναι πλήρως ικανοποιητικές.
1.- Ποια είναι τα γεγονότα  και τα πρώτα αποτελέσματα που αποκάλυψαν οι ερευνητικές αρχές και ερμηνεύθηκαν από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ για την πληροφόρηση του μεγάλου κοινού;
2.- Η Ρωσία είναι ένοχη;
3.- Εάν δεν είναι ένοχη  η Ρωσία, ποιος μπορούσε να έχει ένα ισχυρό κίνητρο και τα μέσα να εκτελέσει μια τέτοια πράξη, προφανώς προμελετημένη;
Η απάντηση σ΄αυτές τις τρεις ερωτήσεις προκαλεί φυσικά και άλλες, για την ανάλυση των διεθνών αντιδράσεων και για τις πιθανές συνέπειες τους.
        1.- Τα γεγονότα και οι αντιδράσεις, πολιτικές και των ΜΜΕ
Στις 4 Μαρτίου 2018 ο Σεργκέι Σκρίπαλ, 66 χρόνων, ένας πρώην συνταγματάρχης των πληροφοριών του ρωσικού στρατού και η κόρη του βρέθηκαν αναίσθητοι κοντά στο εμπορικό κέντρο του Σώλσμπερυ, στην Αγγλία. Στρατολογημένος σαν διπλός πράκτορας από τις βρετανικές υπηρεσίες το 1995 και καταδικασμένος στην Ρωσία σε 13ετή φυλάκιση το 2004, ο κ. Σκρίπαλ εξασφάλισε άσυλο στη Βρετανία το 2010, μετά μιαν ανταλλαγή πρακτόρων πληροφοριών μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας. Κατά τις βρετανικές αρχές, επρόκειτο για δηλητηρίαση με το αέριο Νόβιτσοκ. Η χρησιμοποίηση της ακριβούς ονομασίας αυτού του μυστηριώδους και υποτιθέμενου θανάσιμου χημικού προϊόντος φαίνεται τουλάχιστον αδέξια.
Η ύπαρξη ενός τέτοιου παρασκευάσματος έγινε γνωστή στην δεκαετία του 1990 από την μαρτυρία ενός και μοναδικού Ρώσου διαφωνούντος, χημικού του στρατού (83 χρόνων σήμερα), του Μιλ Μιρζαγιάνωφ, που ζει στις ΗΠΑ. Το 2007 εξέδωσε ένα βιβλίο, «Κρατικά Μυστικά», στο οποίο δημοσιεύει κάποιους χημικούς τύπους σε στήριξη των ισχυρισμών του. Εάν ισχύουν όσο υποστηρίζει, τότε η φόρμουλα παρασκευής του Νόβιτσοκ έχει πάψει από το 2007 να είναι ρωσική αποκλειστικότητα και το δηλητήριο θα μπορούσε να παραχθεί από οποιονδήποτε. Οι αποκαλύψεις του Μιρζαγιάνωφ δεν επιβεβαιώθηκαν ποτέ από οποιαδήποτε ανεξάρτητη πηγή ούτε από άλλον Ρώσο αντισοβιετικό.
Επιπλέον, ο Οργανισμός του ΟΗΕ για την απαγόρευση των χημικών όπλων(OIAC), σε έκθεσή του τού 2013, αναφέρει ότι μια επιστημονική επιτροπή απαρτιζόμενη από Βρετανούς, Αμερικανούς, Γερμανούς και Γάλλους αντιπροσώπους ανακοίνωσε πως δεν έχει επαρκείς πληροφορίες για να αποφανθεί για την ύπαρξη και τις ιδιότητες του «Νόβιτσοκ».
Το 2016, ο Δρ. Ρόμπιν Μπλακ, διευθυντής του μοναδικού βρετανικού εργαστηρίου μελέτης χημικών όπλων στο Πόρτον Ντάουν (σημ. μετφ: απέχει 6-8 χιλιόμετρα από τον «τόπο του εγκλήματος»), γράφει σε επιστημονικό περιοδικό Βασιλική Εταιρεία Χημείας): «Οι ενδείξεις ύπαρξης ενός τέτοιου παρασκευάσματος είναι σχεδόν ανύπαρκτες και η ιδιοσυστασία του παραμένει άγνωστη.  (Robin Black. (2016) Development, Historical Use and Properties of Chemical Warfare Agents.)
Επομένως οι Βρετανοί ερευνητές πέτυχαν το κατόρθωμα να εντοπίσουν ένα χημικό παρασκεύασμα,του οποίου η σύνθεση είναι άγνωστη και στο εθνικό τους εργαστήριο ανάλυσης που ειδικεύεται σε αυτόν τον τομέα!
Με την αστραπιαία και περίπου ομόφωνη υποστήριξη των ΜΜΕ, οι Βρετανοί πολιτικοί δεν άργησαν να υποδείξουν την Ρωσία ως ένοχο αυτής «της επίθεσης εναντίον του Ηνωμένου Βασιλείου» και απέλασαν 23 Ρώσους διπλωμάτες. Απέφυγαν ωστόσο να δώσουν ένα δείγμα του «όπλου του εγκλήματος» στον Οργανισμό Απαγόρευσης των Χημικών ΄Οπλων, και αρνήθηκαν να το στείλουν και στην Ρωσία, η οποία ζήτησε τέτοιο  δείγμα προς εξέταση και  πρότεινε στους Βρετανούς την συνεργασία της στην διερεύνηση της υπόθεσης.( Σημ,μετφ: Η Βρετανία είχε υποχρέωση να ανταποκριθεί, βάσει της συμφωνίας που έχει υπογράψει στον Οργανισμό, του οποίου είναι και μέλος.) Γιατί λοιπόν αυτό το κρυφτούλι;
Από πρώτη ματιά, αυτή η υπόθεση δεν μοιάζει  πολύ παστρική. Η πολιτικο-μιντιακή υστερία θυμίζει την «ενορχήστρωση» της υπόθεσης των όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσείν το 2003, αλλά όχι μόνο… Μια παρόμοια υστερία μαινόταν επί έξη εβδομάδες κατά την υπόθεση της Τιμισοάρα (στη Ρουμανία) το 1989, κατά την ιστορία των θερμοκοιτίδων, από τις οποίες οι κακούργοι στρατιώτες του Σαντάμ άρπαζαν τα βρέφη το 1990, επίσης με την χρήση χημικών αερίων στην Γκούτα της Συρίας το 2013. Όλες αυτές οι ιστορίες αποδείχτηκαν και ομολογήθηκαν  εκ των υστέρων ως ψέματα, προορισμένα να χρησιμοποιηθούν ως προσχήματα για στρατιωτικές επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις μιας χώρας και για την ανατροπή της κυβέρνησής της.
2.- Είναι ένοχη  η Ρωσία;
Ο Πρόεδρος Πούτιν είναι οτιδήποτε εκτός από ανόητος. Αυτό τουλάχιστον λένε όλοι όσοι τον συνάντησαν, Δυτικοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι.
Αυτός ο πρόεδρος είναι σήμερα φορτικά απασχολημένος με μια σειρά από προκλήσεις και κρίσεις  διεθνούς ευρύτητας που καλείται να λύσει: Την κρίση της Ουκρανίας, την κρίση της Συρίας, την κρίση της Βόρειας Κορέας, την κρίση για την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν, είχε και την υποψηφιότητά του στις ρωσικές εκλογές και το παγκόσμιο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που οργανώνει η χώρα του για τον Ιούνιο κλπ, κλπ.
Στέκεται και ως υπόθεση ότι αυτός, ο τόσο πιεσμένος άνθρωπος, αποφασίζει, 16 μέρες πριν τις ρωσικές προεδρικές εκλογές και ενώ τελεί ήδη υπό ισχυρή Δυτική πίεση για την επίθεση στη Γκούτα (Συρία), να εκτελέσει έναν τέως κατάσκοπο, που ο ίδιος άφησε ελεύθερο το 2010 και που δεν αντιπροσωπεύει πια κανένα κίνδυνο για την Ρωσία, εδώ και πολύ καιρό; Προπάντων όταν ξέρει εκ των προτέρων την  Δυτική πολιτικο-δημοσιογραφική υστερία που θα εξαπολυθεί εναντίον της χώρας του…. και γιατί να επιλέξει αυτή την στιγμή;
Η απάντησή μου είναι  όχι, αυτή η υπόθεση δεν έχει ούτε ένα γραμμάριο αξιοπιστίας και μάλιστα αφαιρεί κάθε αξιοπιστία από εκείνους που την προβάλλουν και μας περνούν για ηλιθίους. (Πολιτικούς και ΜΜΕ.)
Μπορεί μήπως να υποτεθεί ότι κάποια ρωσική υπηρεσία διέφυγε τον έλεγχο του Πούτιν για  να κανονίσει τον λογαριασμό αυτού του τέως πράκτορα, χωρίς να ενημερώσει τον Πούτιν, λίγο από τις ρωσικές προεδρικές εκλογές και με τόσο θεαματικό τρόπο;                         Η απάντησή μου είναι όχι. Ο επικεφαλής της υπηρεσίας θα έπρεπε να ήταν αυτόχειρας, εν όψει των προβλέψιμων πολιτικο-μιντιακών συνεπειών.
Η μήπως μπορεί να υποτεθεί ότι οι κακούργοι εκτελεστές της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας άφησαν τα θύματά τους να αγωνιούν σε ένα παγκάκι, κοντά σε ένα εμπορικό κέντρο, μέσα στην πόλη του Σώλσμπερυ, μπροστά στα μάτια των περαστικών;
Η απάντησή μου είναι και πάλι όχι: Αν ήθελαν να σκοτώσουν τον Σκρίπαλ, οι ειδικές ρωσικές υπηρεσίες θα το είχαν κάνει μεθοδικά, στην κατάλληλη ώρα και το πτώμα δεν θα ξαναβρισκόταν ποτέ. Ενώ ο Σκρίπαλ είχε αφεθεί ελεύθερος πριν από οκτώ χρόνια, δεν θα διάλεγαν να το κάνουν 16 μέρες πριν τις ρωσικές προεδρικές εκλογές του 2018.
Η υπόθεση περί ρωσικής ενοχής δεν στηρίζεται πουθενά:  Απουσία κινήτρου, κακή εκλογή ημερομηνίας, κάκιστη εκτέλεση της «δουλειάς»… κραυγαλέα υποτίμηση της ευφυΐας του Πούτιν.
3.- Εάν παραμεριστεί η επίσημη βρετανική εκδοχή, και με δεδομένο την ρωσομανιακή πολιτικο-μιντιακή υστερία που ακολούθησε, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι γίναμε στόχος μιας απόπειρας χειραγώγησης ,που απέβλεπε να υποκινήσει μιαν ρωσο-φοβική μαζική αντίδραση της κοινής γνώμης, να αυξήσει το επίπεδο έντασης μεταξύ Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και Ρωσίας και να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για πιο σοβαρές κυρώσεις, ικανές να οδηγήσουν βαθμιαία σε ένοπλη σύρραξη.
Ποιος κρατικός εντολέας θα μπορούσε σήμερα να έχει: λόγους να μισεί την Ρωσία και την ικανότητα να δράσει, τόσο στον πρωτογενή στόχο όσο και στο πολιτικό και μιντιακό πεδίο της Βρετανίας, για να επιτύχει τα αποτελέσματα που παρατηρούμε σήμερα;
Ο πρώτος είναι αναμφισβήτητα το Ισραήλ.
Στο θέατρο πολέμου της Συρίας, η στερεή συμμαχία που συνδέει τώρα την Ρωσία με την Συρία του Μπάσαρ Ελ Άσαντ, το Ιράν και το Εσμπολά αντιμετωπίζεται με εχθρότητα από το Ισραήλ. Αρκεί να διαβάσει κανείς τον ισραηλινό Τύπο για να πειστεί. Εξ αιτίας αυτής της συμμαχίας, στην οποία η Ρωσία είναι ο ισχυρός κρίκος, είναι που το αμερικανο-ισραηλινό σχέδιο διαμελισμού της Συρίας, προοίμιο αναδιαμόρφωσης της Μέσης Ανατολής, δεν κατέληξε ακόμη, μετά εφτά χρόνια πολέμου.
Οι πολλαπλές επισκέψεις του Νετανιάχου στον Πούτιν για να τον πείσει να εγκαταλείψει το Ιράν και την Συρία, δεν κατάφεραν να τον μεταπείσουν. Θα  χρειάζονταν λοιπόν τα μεγάλα μέσα για να αυξήσουν την πίεση επάνω του και να τον αναγκάσουν να υποχωρήσει.
Τι Ισραήλ διαθέτει, μέσω μιας πλούσιας και ισχυρής διασποράς και πολυάριθμους σαγιανίμ ( εφεδρικούς πράκτορες, μέλη των εβραϊκών κοινοτήτων, κινητοποιούμενους για ειδικές αποστολές η εκστρατείες), μιαν σημαντικήν επιρροή και ικανότητα δράσης σε όλο τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, στην Βρετανία και στην Γαλλία, χώρες στις οποίες ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης με την μεγαλύτερη απήχηση, την εξωτερική πολιτική και ακόμη, σε ένα βαθμό, και τους αρχηγούς  κρατών. Το Ισραήλ έχει την δυνατότητα της εκλογής ορισμένων αρχηγών κρατών, με την χρηματοδότηση της εκλογικής εκστρατείας τους από την διασπορά και/ή με την υποστήριξη των ΜΜΕ που ελέγχει. Η μυστική υπηρεσία του, η Μοσσάντ, δεν ορρωδεί προ ουδενός, αφού μάλιστα σήμερα ξέρει πως έχει την υποστήριξη της χώρας όπου δρα, τόσο στο πολιτικό επίπεδο όσο και από τα ΜΜΕ.
Εάν λάβουμε υπόψη το εύρος των αντιθέσεων που χωρίζουν σήμερα την Ρωσία από το Ισραήλ , χώρα με κλίση στην δράση και διαθέτουσα μεγάλες δυνατότητες να εκτελέσει ή να παραγγείλει την εκτέλεση κάθε είδους μυστικής επιχείρησης σε οποιαδήποτε επικράτεια, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τα ίχνη του Ισραήλ.
Οι ΗΠΑ έχουν και αυτές επίσης και ιδιαίτερους λόγους να μάχονται την Ρωσία και την ικανότητα δράσης.
Είναι φανερό ότι η Ρωσία του Πούτιν επισκιάζει συνεχώς περισσότερο την αμέριστη  παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ, την οποία επιζητούν οι νεοσυντηρητικοί που ανέκτησαν τον έλεγχο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Στις περισσότερες θερμές εστίες του πλανήτη, η δραστήρια και λαμπρή ρωσική διπλωματία του Λαβρώφ  φέρνει σε δυσκολία και ακόμη εξουδετερώνει την αμερικανική διπλωματία, καθόσον μάλιστα υποστηρίζεται από στρατιωτικές δυνάμεις ολοένα και πιο δραστήριες και αποτελεσματικές. Η επιτυχία των συνασπισμών BRICS-OCS (Βραζιλία-Ρωσία-Ινδία-Κίνα- Νότιος Αφρική και Οργάνωση Συνεργασίας Σαγκάης) υπό την αιγίδα της Κίνας και της Ρωσίας καθίσταται τόσο ανησυχητική ώστε οι δυο χώρες τοποθετήθηκαν στην κορυφή της λίστας των απειλών στην τελευταία «Αμυντική Στρατηγική των ΗΠΑ 2018».
 Εξ άλλου, η συμμαχία της Ρωσίας με το Ιράν και οι καλές σχέσεις της με την Τουρκία οδηγούν προοδευτικά στην απώλεια από τις ΗΠΑ του ελέγχου της Μέσης Ανατολής, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο την 51η Πολιτεία των ΗΠΑ, το Ισραήλ. Δεν είναι πια μυστικό για κανένα ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική και η CIA τελούν σήμερα υπό τον σχεδόν αποκλειστικό έλεγχο της AIPAC  (Αμερικανο-Ισραηλινής Επιτροπής Δημοσίων Υποθέσεων) και των ενεργουμένων της.
Οι ΗΠΑ επιζητούν επίσης, επιχειρούν να αποφύγουν και μάλιστα να απαγορεύσουν κάθε προσέγγιση μεταξύ του κυριότερου υποτελούς τους, της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και της Ρωσίας. Θέλουν, ειδικότερα, να απαγορεύσουν, προτού είναι πολύ αργά, την εγκατάσταση του αγωγού φυσικού αερίου Νόρντ Στρημ 2, που θα διευκόλυνε την διοχέτευση φθηνότερου ρωσικού αερίου στην Ε Ε, αλλά θα έβλαπτε τις αμερικανικές εξαγωγές υγραερίου.
Κοντολογίς, άσκηση της μέγιστης δυνατής πίεσης σε μια Ρωσία πολύ ισχυρή και, κατά τους νεοσυντηρητικούς, απειλητικής, είναι προς το άμεσο συμφέρον των ΗΠΑ. Μια αντιρωσική μηχανορραφία, με την συνέργεια των Βρετανών (πολιτικών και ΜΜΕ) είναι γι’ αυτούς παιχνίδι, δοθέντος ότι και οι δυο λωποδύτες έχουν κάποια προηγούμενα στον φάκελό τους…( όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ).΄Αν ήταν πιο πονηροί θα πρόσθεταν στο σενάριο κάποιες καταγραφές τηλεφωνημάτων στα ρωσικά. μεταξύ των υποτιθέμενων δολοφόνων. Οι κατηγορίες τους κατά της Ρωσίας θα είχαν ενισχυθεί.
Επομένως οι ΗΠΑ μπορούν αναμφίβολα να συμπεριληφθούν στον κατάλογο των υπόπτων.
Αλλά και η «Δόλια Αλβιών», επωνυμία που δικαίως κοσμεί το Ηνωμένο Βασίλειο, λαμβανομένου υπόψη του αριθμού των βρώμικων παιχνιδιών που έχει στήσει στην ιστορία της, δεν είχε και αυτή έλλειψη κινήτρων για να σκαρφιστεί και να στήσει μια τέτοια σκευωρία στην επικράτειά της.
Οι υπηρεσίες της Τερέζας Μέϊ μπορεί να έδρασαν σαν ψάρι-πιλότος της φάλαινας ΗΠΑ, ή απευθείας του Ισραήλ. Η πρεσβεία του εβραϊκού κράτους στο Λονδίνο διαθέτει πράγματι εξαιρετικά ισχυρούς δεσμούς και επιρροή στην βρετανική πολιτική και τα ΜΜΕ. Θα πρέπει να υπομνησθεί ότι η Βρετανία περιλαμβάνει την 3η σημαντικότερη κοινότητα της εβραϊκής διασποράς, μετά τις ΗΠΑ και την Γαλλία. Πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο ουδέποτε τους αρνήθηκε κάποιαν υπηρεσία.
Εξ άλλου η Τερέζα Μέι, πολιτικά ασταθής, ξέρει ότι η υποκίνηση του φόβου για τη Ρωσία ευνοεί παραδοσιακά τους συντηρητικούς. Σήμερα έχει μεγάλη ανάγκη συσπείρωσης της βρετανικής κοινής γνώμης απέναντι σ’ έναν «κοι εχθρό», έστω φανταστικό. Αυτή η υπόθεση Σκρίπαλ έρχεται στην κατάλληλη στιγμή να ενισχύσει της εθνική ενότητα.
Η πιθανή ενοχή του «Ηνωμένου Βασιλείου», ως δράστη προς ίδιον όφελος ή για λογαριασμό άλλου κράτους, δεν μπορεί λοιπόν να αποκλειστεί.
Ποιες συνέπειες θα πρέπει να αναμένονται από αυτήν την πολιτικο-δημοσιογραφική φάρσα;
Για την Ρωσία είναι πιθανό τα ποσοστά του Πούτιν στις προεδρικές εκλογές θα είναι καλύτερα από όσο θα ήταν χωρίς αυτήν την ιστορία. Όταν μια χώρα αισθάνεται  απειλούμενη, οι ψηφοφόροι συσπειρώνονται πέριξ ενός ισχυρού και πεπειραμένου άνδρα και ο Πούτιν είναι αδιαμφισβήτητα ένας τέτοιος άνδρας για τους Ρώσους.
Ασφαλώς, νέες κυρώσεις πιθανόν να ανακοινωθούν, σκάβοντας ακόμη βαθύτερα το χάσμα που μας χωρίζει από την Ρωσίας, προς μεγάλην ικανοποίηση των ΗΠΑ. Η χρόνια αντιρωσική εχθροπάθεια της νεοσυντηρητικής ελίτ μας, με την βοήθεια των ΜΜΕ, θα ξεχυθεί σε ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης, που δεν ψάχνει για να εμβαθύνει και την οποία μπουκώνουν, όλες τις ώρες της ημέρας, με κάλπικα ρεπορτάζ και πληροφορίες.
Η Ρωσία, ήδη φορτωμένη κυρώσεις, θα οργανώνεται ολοένα περισσότερο, σε απόσταση από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, με τις ολοένα περισσότερες χώρες που την εμπιστεύονται.
Η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση, θα τραβήξει άλλη μια φορά, μια τουφεκιά στο πόδι της, χάνοντας όλες ή μέρος από τις θέσεις της σε μια χώρα μεγάλων δυνατοτήτων, προς μεγάλην ικανοποίηση των φίλων μας Αμερικανών, οι οποίοι θα συνεχίσουν ξεδιάντροπα να μας επιβάλλουν την εξωχώρια ισχύ της νομοθεσίας τους.
Συμπερασματικά, θα επιφυλασσόμουν ασφαλώς να υποδείξω τον ένοχο, τον οποίο κανείς δεν θα μάθει ποτέ.
Αρκούμαι πολύ απλά στην διαπίστωση ότι η υποψία ότι η Ρωσία παρήγγειλε μιαν απόπειρα φόνου, τόσο άθλια εκτελεσμένη και σε τόσο κακοδιαλεγμένη ημερομηνία δεν είναι αξιόπιστη και ότι ένα μέρος της κοινής γνώμης το ξέρει ήδη.
Εάν σκότωνε το γελοίο, θα είχαμε χάσει την Μαντάμ Μέϊ, τον κ. Μπόρις Τζόνσον και τον κ. Γουίλιαμσον, ο οποίος, παρά /ή εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας του, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός «δαιμονισμένου». Δεν μένει παρά να ελπίσουμε ότι οι γαλλικές αρχές δεν θα ακολουθήσουν για πολύ και καιρό και με την ίδια φόρα την οδό των ψεύτικων κατηγοριών.
Συμπεραίνω επίσης ότι υπάρχουν εύλογοι λόγοι, για ορισμένες χώρες, να έχουν σκηνοθετήσει μια τέτοια σκευωρία, δοθέντος ότι δεν θα ήταν αυτή η πρώτη τους απόπειρα (ΗΠΑ, Βρετανία).
Κάποιοι σχολιαστές αυτού του κειμένου σίγουρα θα κραυγάσουν (συνωμοσιολογίες»! Αλλά έχοντας ζήσει, από το εσωτερικό του συστήματος, τα κρατικά ψέματα που καλά επιδοτούμενα ΜΜΕ ανελάμβαναν να διασπείρουν, μένω απολύτως γαλήνιος απέναντι σε τέτοιου είδους επιθέσεις, των οποίων γνωρίζω πλήρως τους υποβολείς.
Στον κάθε ένα απόκειται φυσικά να διαμορφώσει την κρίση του για την υπόθεση Σκρίπαλ .Η δική μου είναι οριστική.
Στρατηγός Ντομινίκ Ντελαβάρντ
Πρώην Αρχηγός Αξιολόγησης-Πληροφοριών-Ηλεκτρονικού Πολέμου, στο Διακλαδικό Επιτελείο Σχεδιασμού Επιχειρήσεων των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων.