Το «φαινόμενο» της αγωνιστικής ΑΦΑΣΙΑΣ…

Αναμφίβολα ζούμε την πιο σκοτεινή, αντεπαναστατική, ισοπεδωτική, μακάβρια θα μπορούσαμε να πούμε, περίοδο της Ιστορίας…
Επελαύνει η βαρβαρότητα και η κτηνωδία της πλανητικής ιμπεριαλιστικής μαφίας και των πολύχρωμων ανδρεικέλων της, με κακουργηματική μοχθηρία ασύλληπτη, και το κοινωνικό σώμα έχει τυλιχτεί με το σάβανο της ακινησίας, της μοιρολατρίας και της αδιέξοδης απελπισίας…

Οι λαοί στενάζουν και βογκούν, συσσωρεύουν τα εκρηκτικά αποθέματα της ΟΡΓΗΣ, αλλά ακόμα δεν εξεγείρονται…

Αυτό γίνεται ιδιαίτερα ορατό, δραματικά ορατό, στη χώρα μας…
Το φαινόμενο αυτό της εφιαλτικής ΑΦΑΣΙΑΣ έχει απασχολήσει κατά καιρούς πολλούς και συνεχώς προβληματίζει…
Ο φίλος Στάθης στο χθεσινό του κείμενο επιχειρεί να το εξηγήσει με τον εξοβελισμό μας από την ιστορικότητα: «ίσως το φαινόμενο που εξηγεί μεγάλο μέρος από τις κοινωνικές συμπεριφορές, να είναι η έξοδος του ανθρώπου από το αίσθημα της ιστορικότητας».
Ολόκληρο το κείμενο του Στάθη (με πολλές εύστοχες επισημάνσεις) ΕΔΩ:
http://www.enikos.gr/stathis/412332,Istorikothta.html

Ένα από τα συμπτώματα της τραγωδίας μας (αγωνιστική, κινηματική ΑΦΑΣΙΑ) ο φίλος Στάθης το αναγάγει σε καθοριστικό αίτιο…
Με τα ζητήματα αυτά έχουμε ασχοληθεί κατά κόρον.
Συγκεντρωμένα κείμενα θα βρείτε ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=10250
Στο πλέον πρόσφατο (Μάιος 2016) γράφαμε:
«Πάλι αρχίζουν, από ποικίλες ιδεολογικές και πολιτικές «γωνίες», τα αγωνιώδη ερωτήματα: «Γιατί οι Έλληνες, μετά από τέτοια χρόνια και ανελέητη εξόντωσή τους, μετά από τέτοια ΦΡΙΚΗ που βιώνουνε, δεν ξεσηκώνονται»;
Ερωτήματα, που κατά κανόνα μένουν μετέωρα, ή περιορίζονται σε αναθεματισμούς και αφορισμούς, ή σε ερμηνείες δεισιδαιμονικές…
Ακόμα και οι ερμηνείες που εντοπίζουν το πρόβλημα της κινηματικής αφασίας στην ενσωμάτωση της αριστεράς είναι επιφανειακές και «βλέπουν» μόνο κάποια επιλεκτικά επεισόδια αυτής της ενσωμάτωσης…
Όταν, συνεπώς, βγάλεις έξω από το «πρόβλημα» της κινηματικής αφασίας τη ΓΕΝΙΚΗ και ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ, σχεδόν, ενσωμάτωση της «αριστεράς», τότε θα αναζητήσεις τις ερμηνείες στη μεταφυσική και στα αναθέματα, στον «διαβρωμένο» λαό, στη βολή του «καναπέ».
Το καθοριστικό «αίτιο» αυτής της τραγωδίας που ζούμε, αυτής της τραγικής ακινησίας, είναι ο εκφυλισμός και η καθεστωτική ενσωμάτωση της αριστεράς…».
Αν υπήρχε, λοιπόν, επαναστατική ηγεσία, αν λειτουργούσε μια αγωνιστική, ανατρεπτική Αριστερά, θα υπήρχε και η «ιστορικότητα», διότι η «ταξική συνείδηση» και οι Αγωνιστικές Μνήμες έχουν ενσωματωμένη την «ιστορικότητα», δεν υπάρχουν χωρίς «ιστορικότητα», χωρίς τον Ιστορικό ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ των λαϊκών κινημάτων…
Όλο το πρόβλημα, συνεπώς, ανάγεται στην ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ της επαναστατικής ηγεσίας.
Από την εποχή της γεροντικής κατάπτωσης του καπιταλισμού, από την εποχή όπου οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις ανατροπής του, δεν είχαν απλώς ωριμάσει, αλλά σαπίσει, ο καθοριστικός παράγοντας της ιστορικής κίνησης ήταν η επαναστατική ηγεσία.
Ήδη από το 1938, ο Τρότσκι, στο «Μεταβατικό πρόγραμμα», υπογράμμιζε:
«Η παγκόσμια πολιτική κατάσταση, στο σύνολό της, χαρακτηρίζεται προπάντων από την ιστορική κρίση της ηγεσίας του προλεταριάτου».
Σήμερα, ζούμε αυτήν την ΤΡΑΓΩΔΙΑ, ακριβώς διότι ΟΧΙ απλώς δεν υπάρχει ο υποκειμενικός επαναστατικός παράγοντας (επαναστατική ηγεσία), αλλά υπάρχει κάτι ακόμα πιο εφιαλτικό: Οι υπάρχουσες ιστορικές ηγεσίας από τη σοσιαλδημοκρατία μέχρι τα κομμουνιστικά κόμματα και τις αριστερίστικες παραφυάδες τους, αποτελούν γρανάζια και ιδεολογικά φερέφωνα του πλανητικού ιμπεριαλισμού: Της Νέας Τάξης.
Αυτές οι ιστορικές ηγεσίες της εργατικής τάξης έχουν ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΕΙ ΕΝΤΕΛΩΣ στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αποτελούν τα πιο χρήσιμα ιδεολογικά και πολιτικά «εργαλεία» και «άλλοθι» των ληστών και δημίων της ανθρωπότητας…
Αυτές οι ηγεσίες και οι «αριστερίστικες» ουρές τους είναι που στηρίζουν ιδεολογικά και πολιτικά (άλλες και άμεσα κυβερνητικά) όλα τα σχέδια της Νέας Τάξης και παράγουν ΟΛΑ τα νέα ιδεολογήματά της…
Και μια από τις πιο στρατηγικές επιδιώξεις της Νέας Τάξης είναι ο ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ της ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑΣ, η ισοπέδωση κάθε συνεκτικού ιστορικού ιστού, η αποτέφρωση της «ταξικής συνείδησης», αλλά και της «εθνικής συνείδησης» (ιμάντες ιστορικότητας), η εγελοποίηση των λαών και πολλά άλλα…
Οι λαοί δεν βρίσκονται μόνο χωρίς επαναστατική ηγεσία, δεν ζούνε μόνο την τραγωδία της ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ στο σύστημα των ιστορικών ηγεσιών τους, αλλά βιώνουν και έναν ακόμα ασύλληπτο ιστορικό ΕΦΙΑΛΤΗ, μια ασύλληπτη ιστορική ΠΡΟΔΟΣΙΑ: Έχουν απέναντί τους, στην ηγεσία της Νέας Τάξης, τις ιστορικές ηγεσίες του, αυτές που πλέον σπέρνουν και παράγουν τον ίδιο τους τον ιστορικό ΘΑΝΑΤΟ…
Μέχρι χθες όταν ενσωματωνόταν μια λαϊκή και προλεταριακή ηγεσία, ξεπεταγόταν από αυτήν την προδοσία μια νέα επαναστατική ηγεσία: Η προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας γέννησε τον επαναστατικό κομμουνισμό στο πρόσωπο του Μπολσεβικισμού…
Οι σταλινικές προδοσίες προετοίμασαν το έδαφος της σημερινής τραγωδίας…
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ( «άθλος» και αυτός του σταλινικού εγκλήματος) κυριάρχησε ΠΛΗΡΩΣ η Παγκοσμιοποίηση, η Νέα Τάξη, μια κυριαρχία που ενσωμάτωσε και ΥΠΕΤΑΞΕ, με ταχείς ρυθμούς, όλες τις παλιές ηγεσίες: Από τους σοσιαλδημοκράτες (ήδη ενσωματωμένους) μέχρι τα κομμουνιστικά κόμματα και τις αριστερίστικες σέχτες…
Αυτή η παρατεταμένη ΤΡΑΓΩΔΙΑ (χωρίς επαναστατική ηγεσία και με την παλιά αριστερά να έχει γίνει ο ιδεολογικός και πολιτικός ροπαλοφόρος της Νέας Τάξης – αλλά και κυβερνητικός συχνότατα) γέννησε αυτό που ζούμε σήμερα: Τον ΕΦΙΑΛΤΗ της αγωνιστικής αφασίας…
ΦΥΣΙΚΑ αυτός ο εφιάλτης, αργά ή γρήγορα, θα γεννήσει τις νέες επαναστατικές ηγεσίες. Οι λαϊκές ΕΚΡΗΞΕΙΣ, δεν θα αργήσουν, θα έρθουν καταιγιστικές και θα σπείρουν τους νέους «βλαστούς» του επαναστατικού παράγοντα, θα «συνδέσουν» την ιστορική συνέχεια των αγώνων, θα αναστήσουν την «ιστορικότητα» για την οποία μιλάει ο Στάθης…
resaltomag