Η μαγεία των Χριστουγέννων

© Copyright Πυθεύς

Κάθισαν οι δυό τους να τα πούνε. Είχαν πολύ καιρό να βρεθούν. Έτσι κι αλλιώς δεν άλλαζε κάτι με τα λόγια. Δυό από τα 7 δις κατοίκους (7.470.193.029, όχι !..030, όχι ! ..031) θ᾽ αντάλλαζαν απόψεις και μετά θ’ ακολουθούσαν το δρόμο τους.  Ίσως αφορμή στάθηκαν οι χρονιάρες μέρες: αυτές που βρίσκεσαι με τους αγαπημένους σου, εκφράζεις τα συναισθήματά σου και δέχεσαι τα δικά τους. Ευχές δίνουν και παίρνουν, προσδοκίες γεννιούνται, το προσωπείο της ευγένειας πρώτο σε πωλήσεις…….όλοι κάτι οσφραίνονται στον αέρα του τελευταίου μήνα του χρόνου, ή συντονίζονται με τους ψιθύρους της ψυχρής αύρας του.  Ίσως να’ ναι οι διδαχές της μειλίχιας γριάς Παράδοσης, διότι άλλοι δεν νοιώθουν κάτι το ιδιαίτερο.

Έτσι αντικριστά κάθισαν και οι φίλοι. Μετά το κλίμα των ημερών, τα περί στολισμών και γαστριμαργίας, ο ένας μιλούσε για την ευκαιρία να δείξουμε την αγάπη μας, για την εθιμοτυπική φιλανθρωπία, σε πτωχούς κι απαξιωμένους, σε αρρώστους και αναπήρους· ενώ ο άλλος απλά περίμενε να τελειώσει.
Αυτά είναι φίλε μου; Αυτή είναι η μαγεία των Χριστουγέννων; Οι επισκέψεις που δίνουν χαρά; Οι προσφορές από βαρύγδουπα ονοματεπώνυμα και πολύτιμα καλυμμαύχια; Οι απόπειρες εξαγοράς ιστορικής μνήμης; Οικτρή πλάνη καταδικασμένη στο σκοτάδι της αιώνιας λήθης.
Ε! τι να σου πώ… Καλά! δεν βλέπεις γύρω σου;
Βλέπω· ότι θα ‘θελα να βλέπω κάθε μέρα. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι αυτών των ημερών, των Χριστουγέννων.
Μα, γιατί γιορτάζει η Αγάπη! Το μήνυμα του σπηλαίου χιλιάδες χρόνια ταξιδεύει, αναζητώντας αποδέκτες… μάλλον όχι σαν κι εσένα φίλε μου.
Με την κριτική στα χείλη!  Που διαβάζεις το μήνυμα τις αγάπης σ’ αυτά που αραδιάζεις τόση ώρα; Αυτά θα’ πρεπε να τ’ απαντάς καθημερινά. Η αγάπη έχει ονομαστική γιορτή…η φίλη μου, ναι! Τομήνυμα του σπηλαίου…πάντα μου φτιάχνεις τη διάθεση έτσι όπως τα λες.
Πλάκα ε; Εσύ πάντα ψάχνεις τη λεπτομέρεια και χάνεις την ουσία!
Την ρίζα ψάχνω, δεν μπερδεύομαι στα κλαδιά. Πάντα μία είναι.
Και λοιπόν;
Αν είχαμε λάβει αυτό το μήνυμα, αν είχαμε φωτιστεί από εκείνο τ´ αστέρι, πιστεύεις στ´αλήθεια ότι θα συζητούσαμε τέτοια θέματα;
Αποτροπιασμένοι από στιγμιότυπα της πραγματικότητας, στα οποία όμως αρνούμαστε να ενσκύψουμε, απλά ελπίζουμε κι ευχόμαστε να μην τα ξαναδούμε. Όμως μιλάμε πολύ, γράφουμε λίγο κι ακόμη λιγότερο σκεφτόμαστε – για διάβασμα, ούτε λόγος, μόνο ότι αναρτάται σε μανταλάκια… Μας μεθά η ιδέα του από μηχανής θεού και στο τέλος παραληρούμε· θέλουμε ν᾽αλλάξουμε τον κόσμο αλλά να μη χάσουμε και την βολή μας, αλίμονο!  Μα  δε θα είχαμε φτάσει ως εδώ αν μαθαίναμε επιτέλους ν᾽ αναζητούμε την πηγή… Από ᾽κεί προέρχεσαι φίλε μου, απ᾽την αγάπη· εσύ, όλοι μας, τα πάντα. Αυτή την αγάπη ψάχνω. Αυτή φώτισε το σπήλαιόσου. Και για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, αυτή που σε κάνει να προσφέρεις ενστικτωδώς· δεν έχει τύχει να νοιώσεις την ψευδαίσθηση της έλλειψης να καλύπτει μια ανεπανάληπτη πληρότητα κι εσύ δίχως να μπορείς να προσδιορίσεις τι ακριβώς σου συμβαίνει, αισθάνεσαι ότι ξαναγνωρίζεις τον εαυτό σου; Δίχως υποβολέα. Αυτόματα, πως το λένε… όπως αποσοβούν τον κίνδυνο τα βλέφαρα. Θυμάσαι ᾽κείνη την ηλικιωμένη άστεγη που χάρισε το ξεροκόμματο της επαιτείας της σ΄ άλλον συνάνθρωπό της; Ρεπορτάζ την έκαναν! Μαγεία για σένα, καθημερινότητα για ‘κείνη. Αυτό θέλω να πώ.  Υστέρημα, όχι περίσσευμα. Δεν δίνω, μοιράζομαι· κάτι που ουδέποτε αγοράζεται.
Και πως θ’ αλλάξουμε αδελφέ μου την ρότα που ‘χει πάρει ο κόσμος; Εδώ, το δικό μας φορτίο και μοιάζει συχνά ασήκωτο… Πάντως μου φαίνεται ότι τα λες καλά, αυτή θα πρεπε να’ ναι η μαγεία. Πολλές φορές το’ χω σκεφτεί κι εγώ έτσι. Φαντάζομαι την έκπληξη στα μάτια αυτών που άκουσαν το «παρατήστε τα όλα κι ακολουθήστε με». Από φόβο; Ίσως. Κι όμως δεν πείνασαν, δεν αφανίστηκαν όσοι πέρασαν το κατώφλι του επίπλαστου αυτού φόβου και ξεμύτισαν από τα τείχη της περιουσίας τους. Γέρασαν… άλλοτε μονάχοι σε σπηλιές, άλλοτε στην πόλη…στο πλάϊ των ασθενών, των εγκλείστων, αυτών με τις ειδικές ανάγκες … των Ανθρώπων δηλαδή, δίχως επίθετα και κατηγορήματα καταχρηστικά δοσμένα. Κάθε μέρα, όλη μέρα· φορώντας παπούτσια άλλων χαρίζουν συγκατάβαση αντί παιχνίδια και υποσχέσεις. Ο καθένας από την έπαλξή του στην κοινωνία.
Βλέπεις!  το ίδιο λέμε, άλλα διαφορετικά πράττουμε. Παρήγορο πάντως το δυναμικό αυτό, έστω και στη σκέψη. Να που μια φορά δεν καταλήξαμε να κονταροχτυπηθούμε … χαχαχα … θυμάσαι;
……………………………………………………..
Λίγο μετά χάθηκε από τα μάτια μου κι εγώ στους στοχασμούς μου – κάποια στιγμή αναρωτήθηκα αν πριν από λίγο μιλούσα με κάποιον ή μονολογούσα. Φόντο στις σκέψεις μου εκείνα τα παιδιά με τις φουσκωμένες κοιλιές και τα γουρλωμένα μάτια, τα πληγωμένα, αυτά που ψάχνουν σ’ ερείπια τους γονείς τους, αυτά που κουβαλούν το βιός τους στην πλάτη, αυτά που πασχίζουν να κρατηθούν στον αφρό, εν συντομία, η ντροπή του ανθρωπίνου είδους, κάπου αλλού αλλά και τόσο κοντά, η δική μου ντροπή. Ένα μονάχα βήμα με χωρίζει απ’ το να ζήσω σαν Άνθρωπος – ένα βήμα κόντρα στην δίνη του αιμοσταγούς εγωκεντρισμού, της αρχέγονης σκιάς μου.
© Πυθεύς
chilonas.com