Μαζί τους στην οικία Ιπάτιεφ δολοφονήθηκαν και ο γιατρός της οικογένειας Ευγένιος Μπότκιν, ο υπηρέτης Αλέξιος Τραπ, η υπηρέτρια της Αυτοκράτειρας Άννα Ντεμίντοβα και ο μάγειρας Ιβάν Καριτόνοβ. Οι σωροί τους ποτίστηκαν με οξύ και αμέσως μετά θάφτηκαν σε άγνωστη τοποθεσία, για να βρεθούν το 1991 (όχι όλες), να ταυτοποιηθούν και να ταφούν το 1998, 80 χρόνια μετά την εκτέλεσή τους (η τελετή και η ταφή τους έγιναν στο παρεκκλήσι της Αγίας Αικατερίνης, στο οχυρό των Αγίων Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη, όπου αναπαύονταν όλοι οι Ρώσοι Αυτοκράτορες από τον Μεγάλο Πέτρο και έπειτα – τα στοιχεία από την wikipedia). Αγιοποιήθηκαν από τη ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στις 14 Αυγούστου 2000. Ο ρωσικός λαός, ελεύθερος πλέον από τα δεσμά του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού που έστειλε στα γκουλάγκ αμέτρητο κόσμο και στο θάνατο 20.000.000 Ρώσους, αλλά και μέλη άλλων εθνοτήτων, μεταξύ τους και πολλούς Έλληνες, τιμά τη μνήμη τους.
Δεν υπήρχε κανένας λόγος να δολοφονηθούν. Ο Τσάρος είχε παραιτηθεί. Όμως, για τους κομμουνιστές μιλάμε. Τη διαταγή της δολοφονίας υπέγραψε εκ μέρους των εγκληματιών του Ανώτατου Σοβιέτ, ο Γιάκοβ Σβερντλόφ, μιας και ο εμφύλιος μαινόταν και στην πόλη πλησίαζε η τσεχοσλοβακική Λεγεώνα. Οι κομμουνιστές έτρεμαν στην ιδέα της απελευθέρωσης του Τσάρου. Και προχώρησαν στο έγκλημα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι δεν σέβονταν καθόλου την ανθρώπινη ζωή.
Τα εγκλήματα των κομμουνιστών στην Ισπανία
Άλλη όμως μια επέτειος, μας θυμίζει και άλλα αναρίθμητα κομμουνιστικά εγκλήματα στην Ισπανία, όπου κι εκεί έχουμε άλλο ένα παράδειγμα του πως γράφτηκε η ιστορία από τους ηττημένους. Ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισπανία, που ξεκίνησε στις 17 Ιουλίου 1936, με την εξέγερση του ισπανικού στρατού υπό τον στρατηγό Φρανσίσκο Φράνκο, ήταν ιδιαίτερα αιματηρός, με τα μαζικά εγκλήματα να διαδέχονται το ένα το άλλο.
Ήταν αδύνατο να μην εξεγερθεί ο στρατός: η κυβέρνηση του αριστερού Λαϊκού Μετώπου, κάλυπτε την τρομοκρατία που είχαν εξαπολύσει οι κομμουνιστές, με δολοφονίες κληρικών, εμπρησμούς και λεηλασίες ναών & μονών. Και ήρθαν οι δολοφονίες αντιπάλων, όπως αυτή του Κάλβο Σοτέλο (ζητούσε μιλώντας στη βουλή «να σταματήσει η ‘κόκκινη’ τρομοκρατία», «να επικρατήσει η πολιτική ελευθερία» και «να επικρατήσει η τάξη») και το ποτήρι της ανοχής των Ισπανών πατριωτών, ξεχείλισε.
Οι κομμουνιστές, με τη στήριξη των Σοβιετικών, που «φυγάδευσαν» τον ισπανικό χρυσό με πλοίο στην Οδησσό (και μια μικρότερη ποσότητα στη Γαλλία), ενώ καθ’ όλη την περίοδο των εχθροπραξιών, διέπρεψαν στις δολοφονίες κληρικών, μοναχών και καλογραιών (δολοφονήθηκαν συνολικά 12 επίσκοποι, 13 επίσκοποι, 283 καλόγριες, 2.365 μοναχοί και 4.184 ιερείς), αλλά και εσωτερικών αντιπάλων, όπως τροτσκιστών και αναρχικών. Απέναντί τους όμως ήταν εκτός των στρατιωτικών και οι Φαλαγγίτες και οι ύμνοι τους, για τους οποίους έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης, που ως ανταποκριτής, κάλυψε τα γεγονότα: «... Έτσι που τραγουδιώταν από νεανικά λαρύγγια, ο ύμνος αυτός ξεπερνούσε τα σύνορα της Ισπανίας. Ξεπερνούσε την ιδέα που υμνούσε και γίνουνταν, με ανάλαφρες αλλαγές, ένας παγκόσμιος ύπνος του έρωτα και του θανάτου».
Οι κομμουνιστές, εκτέλεσαν συνολικά 55.000 Ισπανούς στη διάρκεια του πολέμου, ενώ σκότωσαν και 90.000 Ισπανούς στρατιώτες. Οι Σοβιετικοί σύμβουλοι, οι περισσότεροι στην Καταλονία, πρωτοστάτησαν σε ωμότητες κατά όσων θεωρήθηκαν αντίπαλοι. Τα περιγράφει αυτά όλα ο Τζόρτζ Όργουελ στο βιβλίο του «Homage to Catalonia» («Φόρος Τιμής στην Καταλονία» - ο Άγγλος συγγραφέας, που πολεμούσε στο πλευρό της αριστερής κυβέρνησης έφυγε άρον – άρον, όταν η ένοπλη κομμουνιστική (αλλά αντισταλινική) ομάδα στην οποία ανήκε, η POUM, θεωρήθηκε «τροτσκιστική» και ανακηρύχθηκε «παράνομη», κατόπιν πιέσεων των ανθρώπων της σταλινικής NKVD στην Ισπανία).
Κοιτάξτε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός, στη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου. Κομμουνιστές «πολιτοφύλακες», πυροβολούν ένα άγαλμα του Ιησού και θα καταλάβετε τι ακριβώς πήγαν να κάνουν στην Ισπανία. Η σθεναρή αντίσταση όμως των Ισπανών, αλλά και η παρουσία ηρώων στις τάξεις του, όπως των υπερασπιστών του Αλκάθαρ στο Τολέδο, όπου γράφτηκε μια εποποιία από ανθρώπους που αψήφησαν το θάνατο και φώναξαν «για το Χριστό και την Ισπανία», ματαίωσαν τα σχέδια των κομμουνιστών, που ήθελαν «κόκκινη» την Ιβηρική Χερσόνησο.
Νίκος Χιδίρογλου
elora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.