Τι πιστεύει και τι σκέφτεται ο Πούτιν για την Ουκρανία;

Αντί να γράψω σήμερα σχετικά με την επικαιρότητα, αποφάσισα να μεταφράσω το κείμενο ενός από τους σχολιαστές, που παρακολουθώ συστηματικά και διαπιστώνω συνεχώς ότι, αν δεν ήξερα ποιος είναι ο Ακόποφ, θα μπορούσε να γράφει κι ο ίδιος ο Β.Πούτιν με το χέρι του. Δεν άλλαξα τίποτα, πρόσθεσα μόνο μερικές διασαφηνίσεις:
«Απευθυνόμενος στη ρωσόφωνη πολιτοφυλακή της Νοβορωσίας και τους νεολαίους του φεστιβάλ Σελιγκέρ στο Βόλγα ο Βλαντίμιρ Πούτιν όχι μόνο κατέγραψε τη θέση της Ρωσίας για τη σημερινή φάση της ουκρανικής κρίσης, αλλά και προσδιόρισε τις θεμελιώδεις αρχές, που εξηγούν την ουσία των σχέσεων Ρωσίας και Ουκρανίας.

Η έκκληση του προέδρου της Ρωσίας προς την πολιτοφυλακή της Νοβορωσίας, που εμφανίστηκε ξαφνικά τη νύχτα της Πέμπτης προς Παρασκευή, ήταν ουσιαστικά απάντηση στην υστερία του Κιέβου περί «εισβολής» ρωσικών στρατευμάτων. Ο Πούτιν παρακάλεσε τους πολιτοφύλακες να απελευθερώσουν μέσω ανθρωπιστικών διαδρόμων τα περικυκλωμένα ουκρανικά τμήματα ώστε «να αποφευχθούν άσκοπα θύματα», ενώ κάλεσε ξανά το Κίεβο να καταπαύσει πυρ και να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με εκπροσώπους των εξεγερμένων.
Το μήνυμα του Πούτιν, καθώς και η πρόσφατη ιστορία με την ανθρωπιστική φάλαγγα, είχαν σκοπό τόσο τη διάσωση της ζωής των ανθρώπων, όσο και να προκαλέσουν ορισμένο πολιτικό και προπαγανδιστικό αποτέλεσμα. Ο Πούτιν ζητά να μην σκοτώνουν ο ένας τον άλλον: το Κίεβο πρέπει να σταματήσει τις εχθροπραξίες και οι ρωσόφωνοι πολιτοφύλακες να απελευθερώσουν (κατανοητό, χωρίς οπλισμό) όσα στρατιωτικά τμήματα έπεσαν στις «καυτές θηλιές» της περικύκλωσης. Οι πολιτοφύλακες συμφώνησαν, το Κίεβο αρνήθηκε, επομένως οι θέσεις καταγράφηκαν. Συμβαίνει αυτό μάλιστα σε μια πολύ σημαντική στιγμή, όταν, όπως επισημαίνει ο Πούτιν «είναι ολοφάνερο, ότι η πολιτοφυλακή είχε σοβαρές επιτυχίες στην εξουδετέρωση της πολεμικής επιχείρησης του Κιέβου», και αμέσως μετά τις δηλώσεις του Κιέβου για εισβολή ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, που δεν φαίνεται να «αξιοποιούν» οι ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες κατανοούν ότι η επιδίωξη είναι να παρασυρθούν ακόμη βαθύτερα στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Η επικείμενη ήττα του ουκρανικού στρατού στο έδαφος της Νοβορωσίας θα οδηγήσει σε πολύ σοβαρές συνέπειες για το Κίεβο. Μεταξύ άλλων θα πρέπει να απαντηθούν τα ερωτήματα των ίδιων των πολιτών του για το λόγο, που σκοτώθηκαν χιλιάδες εθελοντές και στρατιώτες. Είναι φυσικό ότι ο Ποροσένκο θα ενοχοποιεί για τα πάντα τη Ρωσία, όμως θα του θυμίσουν αμέσως ότι η Ρωσία πρότεινε κατάπαυση πυρός και η Νοβορωσία ήταν σύμφωνη να αποδεσμεύσει όσους καταθέσουν τα όπλα. Αρνούμενος την ανακωχή ο Ποροσένκο θα χάσει και ανθρώπους και εδάφη, συμφωνώντας θα μπορούσε να σώσει πολλές ζωές στρατιωτικών του.
Μιλώντας στο φεστιβάλ Σελιγκέρ, ο Πούτιν χαρακτήρισε την άρνηση της διεξόδου, που πρότεινε (η ουκρανική διοίκηση διέταξε έξοδο από τον κλοιό ενόπλως και πολεμώντας) «κολοσσιαίο λάθος, το οποίο θα οδηγήσει σε μεγάλο αριθμό θυμάτων». Αυτό είναι τρομακτικό, πρόσθεσε ο Πούτιν. Όντως στον πόλεμο αυτό για τη Ρωσία δεν υπάρχουν με σαφήνεια «δικοί μας» και «ξένοι». Και από τις δύο πλευρές του μετώπου πολεμούν Ρώσοι. «Αυτό, που συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία, είναι η κοινή μας μεγάλη τραγωδία. Και πρέπει να κάνουμε το παν, ώστε να σταματήσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα», είπε ο Πούτιν όχι χάριν ρητορείας - έτσι σκέφτεται και αισθάνεται η απόλυτη πλειονότητα των Ρώσων. Γιατί είμαστε ένας λαός και την Παρασκευή ο Πούτιν με σαφήνεια το υπογράμμισε:
«Νομίζω ότι ο ρωσικός και ο ουκρανικός λαός είναι ουσιαστικά ένας λαός, ό,τι κι αν λέει ο καθένας. Διορθώστε με, φυσικά, αλλά δείτε πρώτα. Κάποτε δεν υπήρχε ρωσικός λαός, υπήρχαν σλαβικές φυλές. Πόσες ήταν εκεί πέρα, 16, 32, μετρά ο καθένας διαφορετικά: οι Σλάβοι, οι Ντερεβλιάνοι κ.ο.κ. Μετά τη βάπτιση του Ρους (σ.σ. της πρωτο-Ρωσίας) - μάλιστα πρώτα βαπτίστηκε ο ίδιος ο Βλαδίμηρος στη Χερσόνησο, επομένως κι απ' αυτήν την άποψη η Κριμαία είναι για εμάς ιερός τόπος και εν συνεχεία πλέον πήγε στο Κίενο κι εκεί άρχισε να εκχριστιανίζει όλο το Ρους - κατόπιν τούτου, λοιπόν, άρχισε να διαμορφώνεται το ρωσικό έθνος, όμως εξ αρχής διαμορφωνόταν ως πολυεθνοτικό. Οι άνθρωποι, που ζούσαν τότε στα σημερινά εδάφη της Ουκρανίας, ποτέ δεν αποκαλούσαν τον εαυτό τους αλλιώς, πέραν από Ρώσοι.
Υπάρχει φυσικά και η Γαλικία, υπάρχουν εδάφη, τα οποία εγγίζουν τη Δύση, τη Δυτική Ευρώπη. Σ' αυτούς διαμορφώθηκαν με φυσικό τρόπο ειδικές σχέσεις με τον καθολικό κόσμο, με φυσικό τρόπο διαμορφώθηκαν σχέσεις με τους γείτονές τους, εκεί είναι αμοιβαία η διείσδυση γλωσσών και κουλτούρας. Όμως αυτοί δεν μπορούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους σε όλο το λαό της Ουκρανίας».
Η Γαλικία, δηλαδή η Δυτική Ουκρανία, που αποτελεί το ένα δέκατο ολόκληρης της Ουκρανίας, είναι αυτό στο οποίο θέλει η Δύση να μετατρέψει ολόκληρη την Ουκρανία. Η Γαλικία ως το 1939 ζούσε αιώνες υπό πολωνική και γερμανική κυριαρχία, δεν ήταν ποτέ ενταγμένη στη Ρωσία. Από τον 13-ο ακόμη αιώνα αυτές οι ρωσικές εκτάσεις διαχωρίστηκαν από το υπόλοιπο Ρους και περιήλθαν σε δυτική επιρροή (πρωτίστως θρησκευτική, η οποία και εκδηλώθηκε κατόπιν με την Ουνία) και διοίκηση, ακολούθησαν εκείνο το δρόμο, που σε μερικούς αιώνες χωρίζει έναν λαό σε δύο, όπως συνέβη, για παράδειγμα, με τον ομοαίματο λαό, που μοιράστηκε εν συνεχεία σε ορθόδοξους Σέρβους και καθολικούς Κροάτες.
Μετά το 1991 από τους Ρώσους και τους Μαλαρώσους (σ.σ. Μικρορώσους, κατοίκους της Μικρορωσίας, όπως λεγόταν ιστορικά η ευρύτερη περιοχή της Ουκρανίας, πριν πάρει αυτό το όνομα), οι οποίοι ζούσαν στην υπό τυχαίες συνθήκες διαμορφωμένη ανεξάρτητη Ουκρανία, άρχισαν να «κατασκευάζουν» Ουκρανούς με τα δυτικά, της Γαλικίας «πατρόν». Η Ρωσία αντιστάθηκε σε αυτό αδύναμα, είχε εξαιρετικά πολλά εσωτερικά της προβλήματα, ενώ κάτοικοι της Ουκρανίας επέτρεψαν στους εαυτούς τους να παρασυρθούν σε αυτό το «παιχνίδι με τον Μπαντέρα» (σ.σ. το γνωστό συνεργάτη των Ναζί, «ήρωα» των εθνικιστών Ουκρανών). Όχι όλοι, φυσικά, αλλά πολλοί.
Η ένταξη στην ΕΕ έπρεπε γεωπολιτικά να εδραιώσει αυτή τη διαδικασία, αλλά το πολιτικό πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014 και η σκληρή πολιτική της Ρωσίας οδήγησαν την Ουκρανία σε κατάρρευση. Ο εμφύλιος πόλεμος, που ξεκίνησε μεταξύ Ρώσων, που θεωρούν τον εαυτό τους Ουκρανούς και Ρώσους, που θυμούνται ότι είναι Ρώσοι, αναπόφευκτα θα τελειώσει με νίκη των Ρώσων (πρωτίστως με νίκη του Ρώσου μέσα στον «Ουκρανό») (σ.σ. ο συγγραφέας αντιστρέφει το γνωστό σύνθημα των εθνικιστών Ουκρανών «σκότωσε το Ρώσο μέσα σου»). Κι αυτό θα συμβεί τόσο γιατί το πραγματικό πάντοτε υπερισχύει του τεχνητού, όσο και γιατί η Ρωσία ξεκαθάρισε τη θέση της: δεν θα επιτρέψουμε στη Δύση να συνεχίσει την «εγγραφή νέου κώδικα» σε μέρος του λαού μας. Ο δρόμος προς αυτή τη νίκη μπορεί να είναι μακρύς και αιματηρός, αλλά η ιστορία (και όχι μόνο η ρωσική, ρωτήστε για παράδειγμα τους Γερμανούς) δείχνεί ότι δεν υπάρχουν δυνάμεις ικανές να εμποδίσουν την επανένωση ενός λαού. Πολύ περισσότερο ενός τέτοιου λαού, όπως ο ρωσικό, με τον μεγάλο του πολιτισμό και το ισχυρό του κράτος.
Όμως οι μορφές του αγώνα για την επανένωση όλων των κλάδων του ρωσικού λαού μπορεί να είναι διαφορετικές, στην περίπτωση της Λευκορωσίας και του Καζαχστάν (για το οποίο ο Πούτιν μίλησε πολύ στο Σελιγκέρ) υπάρχει η κοινή επιθυμία της κίνησης προς την ενοποίηση μέσω της Ευρασιατικής Ένωσης. Δηλαδή η επανένωση θα είναι ειρηνική και εθελουσία, σε μεγάλο βαθμό χάρη στο γεγονός, ότι και στο Μινσκ και στην Αστανά μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ βρέθηκαν άνθρωποι, που κατανοούν ότι είναι αδύνατο να διασπάς την ιστορική ενότητα τόσο των εδαφών μας, όσο και των λαών. Ενώ στην Ουκρανία βρέθηκαν στην εξουσία ανόητοι και κοντόθωροι πολιτικοί, πράγμα, που επέτρεψε στη Δύση να προσπαθήσει να την αποσπάσει βίαια από τον ρωσικό κόσμο, με το σημερινό αποτέλεσμα, τον εμφύλιο πόλεμο και τη διάλυση της χώρας.
Η διάλυση αυτή δεν είναι συμφέρουσα για τη Ρωσία, ότι και να λένε οι «περιορισμένου ορίζοντα εθνικιστές» μας, που ακόμη χθες καλούσαν σε απομόνωση του Καυκάσου και σήμερα επιμένουν στην προσάρτηση μόνο της Νοβορωσίας και στην άρνηση του γεγονότος ότι οι Ουκρανοί είναι οι Μαλορώσοι-Ρώσοι. Κι αυτό γιατί επιφέρει νέα θύματα και δυσχεραίνει την ενοποίηση της Μαλορωσίας (σ.σ. Μικρορωσίας) με την Βελικορωσία (σ.σ. τη Μεγάλη Ρωσία). Ο ρωσικός λαός θα επανενωθεί με όλα τα τμήματά του ανεξαρτήτως του τί πιστεύχουν οι πέραν του ωκεανού στρατηγικοί σχεδιαστές και οι εγχώριοι εθνικο-μειωτικοί. Κι αυτό χάρη στη ζωοφόρα ισχύ και ικανότητα να αποκαθίσταται και να ενώνεται ακόμη και μετά από τις πλέον βαριές ήττες. Αυτό το αναπόφευκτο το κατανοεί και εργάζεται για να το προσεγγίσει και η ανώτατη εξουσία της χώρας. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν μιλώντας για το ρωσικό κόσμο και την ενότητα του ρωσικού και του ουκρανικού λαού, αφήνει κάτι παραπάνω από σαφή «υπονοούμενα» γι' αυτήν την επανένωση. Να απαιτεί κανείς από αυτόν τώρα μεγαλύτερη ειλικρίνεια θα ήταν τουλάχιστον απλοϊκό.
Όμως αυτά είναι στρατηγική. Τώρα στην ημερήσια διάταξη υπάρχουν πολύ πιο στενά τακτικά προβλήματα. Να πώς τα περιέγραψε ο Πούτιν στο Σελιγκέρ:
«Πρέπει να προσέλθουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ξέρετε η θέση των εταίρων μας σε τί έγκειται; Εγώ το διευκρίνισα για τον εαυτό μου: ναι, πρέπει να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά προς το παρόν πρέπει να δώσουμε στις Αρχές της Ουκρανίας να πυροβολήσουν λιγάκι, μπορεί και γρήγορα να επιβάλουν εκεί τάξη. Έτσι όμως δεν γίνεται, πρέπει ήδη να συνειδητοποιηθεί αυτό. Και πρέπει να εξαναγκαστούν ειδικά οι ουκρανικές Αρχές να αρχίσουν αυτές τις συνομιλίες συγκεκριμένα και ουσιαστικά! Όχι μόνο τα τεχνικά ζητήματα, που είναι επίσης πολύ σημαντικά, φυσικά, έχουν ανθρωπιστικό χαρακτήρα: ανταλλαγή αιχμαλώτων, όπως λένε κι άλλα κάποια ζητήματα, πρέπει επί της ουσίας, οι διπλωμάτες συνηθίζουν να χρησιμοποιούν αυτή τη φράση, να διαπραγματευτούν και να γίνει πραγματικά κατανοητό ποια δικαιώματα θα έχει ο λαός του Ντονμπάς, του Λουγκάνσκ, ολόκληρης της ΝΑ Ουκρανίας. Στο πλαίσιο των σύγχρονων πολιτισμένων κανόνων πρέπει να διατυπωθούν τα νόμιμα δικαιώματα και να κατοχυρωθούν τα νόμιμα συμφέροντα αυτών των ανθρώπων. Να για τί πρέπει να υπάρξει διάλογος.
Μετά θα είναι ήδη εύκολο, είμαι βέβαιος, σχετικά εύκολο, αλλά παρ' όλ΄αυτά θα επιλυθούν ζητήματα, που σχετίζονται με τα σύνορα, την κατοχύρωση της ασφάλειας κλπ κλπ. Το βασικό είναι να συμφωνήσουμε επί της ουσίας. Όμως δεν θέλουν επί της ουσίας να μιλήσουν, να ποιο είναι το πρόβλημα».
Οι συνομιλίες προς τις οποίες ωθεί ο Πούτιν το Κίεβο, δεν είναι η παράδοση της Νοβορωσίας, η οποία ήδη από καιρό έχει ουσιαστικά αναγνωριστεί από τη Ρωσία και δεν είναι η επιθυμία να της επιβάλει κάποιου είδους μορφή ομοσπονδίας υπό τη διοίκηση των ελίτ του Κιέβου. Είναι μορφή αγώνα για την Ουκρανία. Αρχικώς πρέπει να καταγραφεί η ανεξαρτησία της Νοβορωσίας και σκοπός των διαπραγματεύσεων δεν είναι μόνο να σταματήσει ή να ανασχεθεί ο πόλεμος, αλλά και να αναγκαστεί το Κίεβο να αναγνωρίσει εμπράκτως τη Νοβορωσία.
Αυτό έχει πρωτίστως τακτική και ψυχολογική σημασία, διότι στην πραγματική γεωπολιτική η αναγνώριση του Ντονιέτσκ από το Κίεβο δεν έχει μεγάλη σημασία σε βάθος χρόνου. Αυτή θα ήταν σημαντική στην περίπτωση, που η Ρωσία αγωνιζόταν με το Κίεβο για τη Νοβορωσία, όμως η Ρωσία αγωνίζεται με τη Δύση για την Ουκρανία. Στο τέλος αυτού του αγώνα η σημερινή ηγεσία στο Κίεβο θα αντικατασταθεί και πιθανώς όχι μία φορά. Και η ίδια η νέα Ουκρανία (με τη μορφή της Μαλορωσίας ή μιας νέας ομοσπονδίας, που θα συμπεριλαμβάνει τη Νοβορωσία) θα ενταχθεί στην Ευρασιατική Ένωση. Αυτό ακριβώς είναι και ο σκοπός και το στοίχημα.
Αλλά τώρα πρέπει να καθίσει το Κίεβο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το Ντονιέτσκ - χάριν και μόνο του ίδιου του γεγονότος, που θα είναι και το βασικό επίτευγμα. Διαπραγματεύσεων, που από την άποψη του αποτελέσματος, θα είναι άνευ νοήματος, μακρόχρονες και θολές, διακοπτόμενες, δυστυχώς, από εχθροπραξίες, αλλά απαραίτητες ως στάδιο στη διαδρομή της επίτευξης του στόχου, που έχει τεθεί. Διαπραγματεύσεων, οι οποίες φυσικά θα έχουν δευτερεύουσα σημασία, διότι το βασικό θα αποφασίζεται στο πεδίο της μάχης και στο γεωπολιτικό μέτωπο στο βαθμό, που η Ρωσία (και η συμμαχία, που συγκροτεί) θα περνά σε επίθεση στις θεμελιώδεις και πιο ευάλωτες θέσεις της αγγλοσαξονικής τάξης.
Η εξέλιξη των γεγονότων στην Ουκρανία το επόμενο εξάμηνο μπορεί να έχει ποικίλες εκδοχές και εξαρτάται από πληθώρα εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων: πιθανή είναι και η τελειωτική υλοποίηση της ανεξαρτησίας της Νοβορωσίας (με επίσημη αναγνώρισή της από τη Μόσχα) και η πτώση του Κιέβου υπό την πίεση των εξεγερθέντων και η κατάληψη της εξουσίας σε ολόκληρη την Ουκρανία και η αλλαγή της εξουσίας στο Κίεβο μετά από πραξικόπημα και ο διαμελισμός της χώρας σε αρκετά τμήματα. Αλλά όλες αυτές οι διαφορετικές οδοί σε τελική ανάλυση, χάρη στις προσπάθειες, που θα καταβάλλει η Ρωσία, θα οδηγήσουν στην κεντρική λεωφόρο της ρωσικής ιστορίας, θα οδηγήσουν στην ενότητα, γιατί είμαστε ένας λαός...».
newsbomb.gr