Αλέξανδρος και «Ανατολή»: με το που μπήκε στην Περσέπολη «άλλαξε»...δυό χρόνια μετά έπεφτε νεκρός

Αλέξανδρος και «Ανατολή»: με το που μπήκε στην Περσέπολη «άλλαξε»...έγινε «Πέρσης»...εξόντωσε αδίστακτα το Ελληνικό Στράτευμά του...δυό χρόνια μετά έπεφτε νεκρός, θύμα της Ύβρεώς του...βρε λες;

γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Πως θα σας φαίνονταν αν σας έλεγαν πως ο προσφιλής μας Αλέξανδρος πήγε να επιβάλλει στην Ελληνική κοινωνία τον «ανατολίτικο τεμενά και την μπούρκα» 1800 χρόνια πριν το Ισλάμ;
Μοιάζει λίγο με «λογικό άλμα» που δεν το αντέχει ο εγωϊσμός μας;
Καλά...τα υπόλοιπα στην...«πορεία»...

Το βιβλίο «Ο Μυστηριώδης θάνατος του Αλέξανδρου», του P. Doherty (εκδ. Ενάλιος) είναι ένα «αντισυμβατικό βιβλίο» που πάει κόντρα στην επίσημη ιστοριογραφία περί Αλεξάνδρου.
Δεν λέει βεβαίως «ξεκάθαρα» αυτό που ξεστόμισα εγώ εντελώς ωμά στην πρώτη πρώτη σειρά του κειμένου...
Πως δηλαδή, αυτό που απετράπη στον Μαραθώνα το 490 πΧ - η Περσοποίηση της Ελλάδας/Ευρώπης - παρ' ολίγον να συμβεί - εμμέσως πλην σαφώς - επί Αλεξάνδρου...(αν δεν το προλάβαινε ο "αιφνίδιος θάνατός" του - με βαρύ τίμημα όμως την ανακοπή κατάκτησης της Δύσης και τη μη συντριβή της Ρώμης...κάτι που στην πορεία στοίχησε στην Ελλάδα την απόλυτη καταστροφή της)...
Ίσως, λίγο, "απαλά", επιδερμικά και "φοβισμένα" να το "υπονοεί"...
Ίσως...
Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ προσεκτικός ο συγγραφέας σ' αυτό, ώστε να μη σε αφήνει να βγάλεις αβίαστα ένα τέτοιο "συμπέρασμα" για την ανάλυσή του.

Ακολουθεί μια γλαφυρή, συναρπαστική «εγκληματολογική οπτική» θεώρησης κι ανάλυσης εκείνης της συνταρακτικής περιόδου που από τη μια ο Ελληνικός στρατός του Αλεξάνδρου σάρωσε την κυρίαρχη (Περσική) αυτοκρατορία της εποχής του μέσα σε λίγα χρόνια κι από την άλλη, εντελώς «αιφνίδια» ήταν σαν να γύρισε ξαφνικά ο ουρανός ανάποδα και «χάθηκε απρόσμενα ο Μέγας Στρατηλάτης».
Τα συμπεράσματά του είναι ομολογουμένως «ασυνήθη και εκρηκτικά».
Το αν είναι αυστηρά δομημένο επί τη βάση αντικειμενικών ιστοριογραφικών κριτηρίων και όχι επί συνωμοσιολογικών θεωριών και «αμφισβητούμενων προπαγανδιστικών πηγών» της εποχής των Επιγόνων, ας κάνουν τον κόπο – επιτέλους – να το αναλύσουν οι επίσημοι ιστοριογράφοι και αναλυτές αντεπιχειρηματολογώντας (δημόσια και όχι με το συνήθη απο καθ’ έδρας «στεγνό λόγο») στις θέσεις του παρόντος βιβλίου.
Επειδή όμως το μεγαλύτερο βάρος ως τώρα (επί 2.300 συναπτά έτη) έχει δοθεί στην δική τους «αποστειρωμένη» ιστοριογραφική οπτική της «εκθείασης και αγιοποίησης του Αλεξάνδρου», αξίζει να δώσουμε μια έστω «ελάχιστη προσοχή» και στην «άλλη άποψη». Την «αιρετική»...
Να λοιπόν, σύμφωνα με αυτή την ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα «άλλη άποψη», τι ήταν αυτό που οδήγησε στην δολοφονία του Αλεξάνδρου και φυσικά «ποιοί φαίνεται πως ήταν οι εκτελεστές» του...
Δεν θα μπορούσε βεβαίως εμβόλιμα να μην εμπλέξω και την «προσωπική μου οπτική χροιά» στο θέμα...τόσο διαχεόμενη σε όλο το εύρος του κειμένου όσο και συγκεντρωμένη στο τέλος του ως «πολιτικοϊστορικό συμπέρασμα».
Μυθοπλασίες δεν εμπλέκονται, αλλά σε κάθε περίπτωση ας συγχωρεθούν οι όποιοι – τυχόν – «λογοτεχνίζοντες ακροβατισμοί»...(πχ καμιά φορά ακούγεται πιο καλά το «επιστροφή στη Βαβυλώνα» από το «επιστροφή στην Περσέπολη»...)
Η «Ανταρσία»: Το ΟΧΙ του Μακεδονικού Στρατού στον Αλέξανδρο

Τέλη του 326 πΧ, ο Μακεδονικός στρατός του Αλέξανδρου και κατά την διάρκεια της εισβολής στην Ινδία είπε ένα αποφασιστικό «αρκετά, ως εδώ» .
Κάτι που ποτέ του δεν ανέχτηκε ο Αλέξανδρος.
Για πρώτη φορά στα δέκα χρόνια εκστρατείας, επήλθε αγεφύρωτη κόντρα μεταξύ του Ηγέτη και του στρατεύματος.
Παρ’ όλη την ένταση, τις απειλές, τις υποσχέσεις του Ηγέτη, το «όχι» του στρατεύματος,  στρατιωτών και αξιωματικών ΔΕΝ άλλαξε.
Παρέμεινε «Όχι».
Ο Αλέξανδρος οργίστηκε.
Το «κατάπιε».
Αναγκαστικά...πλην Φαινομενικά.
Ποτέ του δεν «κατάπινε» τίποτα.
Άλλωστε, οι μέχρι τότε «θάνατοι» γύρω του («θανατώσεις» καλύτερα) Μακεδόνων Στρατηγών και Αριστοκρατών συνδέονταν εν πολλοίς με τα «δύσκολα χρόνια» της «αμφισβητούμενης διαδοχής» του Φίλιππου από τον Αλέξανδρο.
Ο Αλέξανδρος δεν τα ξέχασε ποτέ εκείνα τα χρόνια. Όπως δεν ξέχασε και αυτούς που «του εναντιώθηκαν» τότε.
Που του «έσκαβαν το λάκκο».
Που τον «υποτιμούσαν»....και τον προσέβαλλαν.
Το αν άρχισε την «επιχείρηση εκκαθάρισης» από τον ίδιο τον Φίλιππο με το φόνο του είναι ένα ιστορικό ερωτηματικό.
Ότι είχε άμεσο συμφέρον απ’ αυτόν τον φόνο, ναι, είχε.
Ότι κινδύνευε πλέον η ίδια του η ζωή (όπως και της μητέρας του Ολυμπιάδας) από τον Φίλιππο, ναι, κινδύνευαν θανάσιμα και οι δύο.
Άγνωστο όμως αν τελικά ήταν αυτοί οι δύο «πίσω από αυτή την εκκαθάριση κινδύνου»...
Πάντως, σίγουρα την άρχισε από τον Άτταλο, αμέσως μόλις ανέλαβε το Θρόνο.
Ούτε τότε λοιπόν, το 326 πΧ, μετά την «Ινδική εκστρατεία» «ξέχασε» την «ανταρσία των Μακεδόνων» κόντρα στην θέλησή του για συνέχιση της εκστρατείας προς την καρδιά της Ινδίας.
Διέταξε παρά τη θέλησή του, οργισμένος μέχρι παραλογισμού την Υποχώρηση. Την «επιστροφή» στη Βαβυλώνα.
Μόνο που ως διαδρομή επιστροφής επέλεξε την πιο επικίνδυνη που θα μπορούσε να υπάρξει.
Μέσα από την φονική Έρημο Γεδρωσία.
Η Μεγαλύτερη (εσκεμμένη) εκτέλεση «ιδίου στρατεύματος» στην ιστορία;

Αποτέλεσμα:
από τους 70,000 στρατιώτες του, επέζησαν μόλις οι 15,000, σύμφωνα με τον Αρριανό.
Περισσότεροι νεκροί, μεγαλύτερες απώλειες  απ’ ότι όλα μαζί τα δέκα χρόνια της εκστρατείας του Αλέξανδρου στην Ανατολή.
Η «Μεγάλη Εκκαθάριση» των «διαφωνούντων» είχε μπει στην κορύφωσή της.
Αυτή που είχε αρχίσει καιρό πριν με την καρατόμηση των Άτταλου, Κλείτου, Παρμενίωνα, Φιλώτα, κλπ
Όλα αυτά τα χρόνια «έτρεχε συγκεκαλυμμένα» και τηρώντας τους «τύπους και τα προσχήματα νομιμότητας».
Πχ είχε αναθέσει σε «υπηρεσία λογοκρισίας» να διαβάζει τις επιστολές των πολεμιστών του προς την πατρίδα (τους οποίους ενθάρρυνε να γράφουν)...όποιος εξέφραζε το παραμικρό παράπονο έπαιρνε μετάθεση για ένα «Σώμα Ειδικών Αποστολών» που αναλάμβανε τις πιο επικίνδυνες αποστολές έχοντας πάντα τις πιο μεγάλες απώλειες...αυτό ήταν μια από τις μορφές της «συγκεκαλυμμένης εκτέλεσης των ενοχλητικών εναντιωθέντων στον Αλέξανδρο»...
Πλέον όμως «θανάτωνε» εντελώς απροκάλυπτα όποιον θεωρούσε εχθρό του.
Μετά την επιστροφή του από την Ινδία και την πανωλεθρία της Γεδρωσίας, μεταξύ πολλών άλλων, δίκασε και εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες τον στρατηγό Κλέανδρο (αυτόν που είχε εκτελέσει τον Παρμενίωνα) και μαζί του κι άλλους στρατηγούς...το πιο οικτρό όμως είναι πως μαζί τους, για «παραδειγματισμό» εκτέλεσε και το 10% των ανδρών τους...η δύναμή τους μετρούσε 6,000 άντρες...εκτέλεσε τους 600!!!
Δύο χρόνια μετά, ο Αλέξανδρος ήταν νεκρός.
«Τω Κρατίστω» ή «τω Κρατερώ»;

Εκείνη την Σκοτεινή Μέρα της 10ης Ιουνίου του 323 πΧ, το λείψανό του κείτονταν άψυχο ανάμεσα σε πανίσχυρους στρατηγούς που αλληλοσφάζονταν για την εξουσία.
Στρατηγοί που μέχρι την τελευταία στιγμή του Στρατηλάτη φοβούνταν πως θα είναι το «επόμενο θύμα» της εκδικητικής του μανίας.
Ο πονηρός Αλέξανδρος (που κάθε άλλο παρά ηλίθιος ήταν) είχε δέκα ολόκληρες ημέρες οδύνης (μα και «επαρκούς διαύγειας») μπροστά του για να αντιληφθεί πως έπεσε θύμα δηλητηρίασης.
Ξέροντας πως ο δολοφόνος του ήταν – προφανώς – πάρα πολύ κοντά του, είχε απόλυτη επίγνωση πως αν αυτό γίνει γνωστό, θα βρισκόταν την ίδια στιγμή νεκρός...μαζί και η οικογένειά του.
Πιθανότατα λοιπόν να χρησιμοποίησε την αυτοκρατορική του δύναμη σε μια ύστατη εντολή για να τους εξοντώσει όλους, ακόμη και από τον τάφο του...και να προστατέψει τους δικούς του...
Η τελευταία του «Ημερήσια Διαταγή» - λέγεται πως - ήταν :
«το Δαχτυλίδι θα πάει τω Κρατίστω»...
(έτσι είπαν τουλάχιστον οι παρόντες).
Άρα, θα έπρεπε να «αλληλοεξοντωθούν μεταξύ τους» για να «αναδειχθεί ο Κράτιστος»...(αν και εκφράστηκαν και «ψίθυροι» πως αυτός μίλησε για τον τελευταίο του έμπιστο, τον Κρατερό και όχι «έτσι γενικά»...αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα στο τελικό αποτέλεσμα...αν οι «επίγονοι στρατηγοί» του το παράλλαξαν σε «τω Κρατίστω», τότε απλώς έδωσαν μια μεγαλύτερη ακόμη ώθηση στον Ματωμένο Τροχό της ιστορίας που σύντομα θα τους παράσερνε όλους στα αιχμηρά δόντια του)...
Κι αυτό θα έπαιρνε τόσο σε μάκρος και ένταση που αναμφίβολα στο τέλος δεν θα ζούσε κανείς τους.
Έτσι σκέπτονταν πιθανότατα στα τελευταία του ο κάθιδρος Αλέξανδρος.
Και δεν είχε και πολύ άδικο.
Ήταν τόσο μα τόσο ικανοί οι στρατηγοί του (Ευγενείς της Πορφύρας όπως τους χαρακτήρισε κατόπιν ο Ρωμαίος ιστορικός Κόϊντος Κούρτιος Ρούφος) που θα προκαλούσαν ο ένας στον άλλον ανείπωτη καταστροφή τα επόμενα χρόνια.
Δεν ήταν άλλωστε μόνον δικό του αποκλειστικό επίτευγμα όλος αυτός ο άθλος της κατάκτησης της Περσικής αυτοκρατορίας (και όχι μόνον).
Έβαλαν κι άλλοι το «φονικό χεράκι» τους...
Οι Εταίροι...οι Σωματοφύλακες...οι Βασιλείς...

Υπό όρους και άλλες συνθήκες, κάθε μα κάθε Εταίρος/στρατηγός του θα μπορούσε να είναι στην θέση του Αλέξανδρου, σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Ιουστίνο.
Ήταν όλοι τους ικανότατοι Πολεμιστές και Ηγέτες.
Ήταν δε, ένα σπάνιο καπρίτσιο της Ιστορίας που τους έφερε όλους αυτούς μαζί ταυτόχρονα ώστε να κατορθώσουν να σχηματίσουν την «κρίσιμη μάζα ισχύος» και να επιτύχουν αυτό το απίστευτο κατόρθωμα.
Αν και λιγότεροι, πέτυχαν την συντριβή του συντριπτικά ανώτερου αριθμητικά και από πλευράς πόρων Περσικού στρατού.
Να τι έγραφε τον 3ο μ.Χ. αι έκθαμβος ο Ιουστίνος γι’ αυτή την εκπληκτική ομάδα Αξιωματικών Ηγητόρων συμπολεμιστών του Στρατηλάτη:
«Οι αρχηγοί του στρατού είχαν βλέψεις για θρόνους και εξουσίες καθώς ήταν άνδρες τέτοιου κύρους και ικανοτήτων ώστε ο καθένας τους κάλλιστα μπορούσε να διεκδικήσει τον θρόνο.
Ήταν τέτοια η χαρισματικότητά τους, το επιβλητικό παράστημά τους και οι ξεχωριστές σωματικές και πνευματικές αρετές που διέθεταν όλοι τους, ώστε, όποιος δεν τους ήξερε θα νόμιζε ότι είχαν επιλεγεί ένας προς έναν, όχι μόνον από ένα έθνος αλλά από όλη την υφήλιο.
Ποτέ άλλοτε, στην ιστορία της Μακεδονίας ή κάποιας άλλης χώρας δεν είχαν συγκεντρωθεί τόσοι πολλοί διακεκριμένοι άνδρες μαζί, οι οποίοι είχαν επιλεγεί, αρχικά απ’ τον Φίλιππο, και στη συνέχεια απ’ τον Αλέξανδρο, τόσο προσεκτικά, που θαρρείς πως τους είχαν επιλέξει όχι τόσο για να τους υπηρετήσουν στον πόλεμο, αλλά για να τους διαδεχθούν στον θρόνο. Μα είναι, λοιπόν, ν’ απορεί κανείς γιατί ο κόσμος κατακτήθηκε από τέτοιους αξιωματικούς, όταν ο στρατός των Μακεδόνων έμοιαζε να διοικείται από πρίγκιπες και όχι από στρατηγούς;
Άνδρες που ποτέ δεν θα είχαν ισάξιους αντιπάλους να προκαλέσουν τη δύναμή τους, αν δεν μάλωναν μεταξύ τους....και τότε η Μακεδονία θα είχε όχι μόνον έναν αλλά πολλούς Αλεξάνδρους, αν οι Μοίρα δεν είχε σπείρει ανάμεσά τους αντιζηλίες για αλληλοεξόντωση».
Κι εδώ ακριβώς, σ’ αυτόν τον «καμβά» συνέβη κάτι που ισοδυναμούσε με «λάδι στη φωτιά»...
Ο Αλέξανδρος συνήθιζε να καρπώνεται πάντα όλη τη δόξα...ποτέ του δεν αναγνώρισε την συνεισφορά όλων αυτών των άξιων συμπολεμιστών του...
Κι αυτό γέννησε δυσαρέσκεια...Οργή...
Σε ποιούς;
Σε Πολέμαρχους σαν τους παραπάνω Λέοντες και οιονεί Αλέξανδρους σύμφωνα με τον μέγα θαυμαστή τους Ιουστίνο...
Εγώ ο Κλαύδιος...ο Μέγας Βασιλέας...ο Θεός...λατρέψτε με...

Το αποκορύφωμα αυτής της επικίνδυνης αλαζονείας του Στρατηλάτη ήταν η επιθυμία του να λατρεύεται ως Θεός.
Λες και όλα αυτά τα θαυμάσια επιτεύγματα ήταν μαγικό αποτέλεσμα της Θεϊκής του χείρας και όχι απότοκος της απίστευτης προεργασίας/προετοιμασίας επί Φιλίππου σε συνδυασμό με την δική του Ηγεσία αλλά και με όλους αυτούς τους εκπληκτικούς Πολεμιστές/Ηγήτορες γύρω του...
Η απαίτησή του, επίσης, να τον «προσκυνούν» συνδέεται με αυτό το θέριεμα της αλαζονείας του.
Οι Μακεδόνες το περιγέλασαν κι εναντιώθηκαν σ’ αυτό το «Περσοανατολίτικο μέτρο»...το «οι Έλληνες και στους Θεούς ορθοί μιλούν» εξερράγη για μια ακόμη φορά στο θυμικό των Ελλήνων Πολεμιστών...και κατακτητών (δια ξίφους και αίματος) της Περσίας...
Και το πλήρωσαν ακριβά...απ’ τον Αλέξανδρο...
Πολλοί δε απ’ αυτούς με την ζωή τους.
Άλλη μια «σταγόνα προς το ξεχείλισμα» του (πικρού) ποτηριού...που έμελλε να πιεί ο «αγαπημένος (για λίγο) των Θεών»...
Σκηνικό...στήσιμο...οι παίκτες...

Ο Πτολεμαίος, όντας ο έμπιστος σωματοφύλακας και δοκιμαστής του ήταν αυτός που θα έπρεπε να δώσει την έγκρισή του για το «ύστατο συμπόσιο του Θανάτου του Ηγεμόνος».
Όπως και για το κρασί που θα έπινε ο Αλέξανδρος.
Μόνον έτσι μπορούσε το δηλητήριο να βρει το δρόμο του προς τον καχύποπτο Στρατηλάτη.
Οι πάντες ένοιωθαν «ριγμένοι» άλλωστε από την πολιτική του Αλεξάνδρου.
Δεν ήθελε και πολύ για να βρει ο πρώτος υποψήφιος για «επόμενο θύμα», ο Αντίπατρος της Μακεδονίας/Ελλαδικής επαρχίας τους «συνεργάτες» του στο «έγκλημα»...
Κατ’ αρχήν τους ίδιους τους γιούς του, τον Κάσσανδρο και τον Ιόλαο (οινοχόο του Αλέξανδρου)...και κυρίως, τον Πτολεμαίο.
Τον άνθρωπο κλειδί της πρόσβασης στον Αλέξανδρο.
Υπήρχαν βεβαίως και άλλοι, εξίσου αν όχι πιο έμπιστοι του Ηγέτη που έπρεπε πρώτα να φύγουν αυτοί από τη μέση, προκειμένου να απομείνει το δυνατόν πιο «ακάλυπτος» ο «στόχος».
Ο πιο στενός όλων, ο «Φίλος του Αλέξανδρου» (όπως τιτλοφορούνταν επίσημα ο πιο κοντινός του) Ηφαιστίωνας πρώτος απ’ όλους.
Και όντως, «έφυγε»....με τον «ίδιο δηλητηριώδη μυστήριο τρόπο» όπως και ο Αλέξανδρος λίγο καιρό αργότερα.
Ο δεύτερος, ο Κρατερός, έφυγε κι αυτός (από τη Σκηνή) λίγο πριν την «τελευταία πράξη του δράματος».
Απομακρύνθηκε κατ’ εντολήν του Αλέξανδρου, μαζί με 10,000 βετεράνους (εναπομείναντες/επιβιώσαντες της Γεδρωσίας) προκειμένου να επιστρέψει στην Μακεδονία...με εντολές «εκτέλεσης» του Αντιπάτρου και...αντικατάστασής του...
Ήξερε λοιπόν πολύ καλά γιατί «βιαζόταν» ο Αντίπατρος...το έβλεπε μπροστά του να έρχεται το «θανατικό»...
Τίποτα, καμία δύναμη δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στον «φίλο του Βασιλιά» (όπως «τιτλοφορούνταν») Αντιβασιλέα Στρατηγό Κρατερό και το πανίσχυρο Σώμα των Βετεράνων του.
Όπως «το έβλεπε» και ο Πτολεμαίος επίσης να (του) έρχεται κι αυτουνού (ο Πέλεκυς)...ένας «νόθος γιός» του Φιλίππου ήταν, όπως λέγονταν...πως θα μπορούσε να μην κινδυνεύει (και μόνον ένεκα αυτού);
Συνεπώς, θεωρούνταν «θαύμα» που είχε φτάσει ζωντανός ως εκεί...
Θα μπορούσε να έχει θεωρηθεί/κατηγορηθεί ως «Διεκδικητής του Θρόνου» οποιαδήποτε στιγμή...και να «καρατομηθεί»...τίποτα δεν απέκλειε πως δεν θα συνέβαινε ανά πάσα στιγμή...άλλωστε, στον Ύφασπι ποταμό, στην Ινδία, κατά την «εξέγερση» του στρατεύματος κράτησε «ουδέτερη/σιωπηρή στάση». Ούτε στήριξε την εξέγερση, ούτε όμως πήρε φανερά και το μέρος του Αλέξανδρου. Κι όσοι το έκαναν αυτό, μπήκαν ακαριαία στο στόχαστρο του Ηγεμόνα....κι ένας ένας «έφευγαν με συνοπτικές διαδικασίες». Ήξερε λοιπόν ο Πτολεμαίος, πως αργά ή γρήγορα πλησίαζε και η σειρά του.
Όχι μόνον λοιπόν ήθελαν να παραμείνουν ζωντανοί και οι δύο, αλλά επιθυμούσαν να εδραιώσουν και την ισχύ τους.
Ο ένας με την Ελλάδα και ο άλλος με την Αίγυπτο...αυτό το «τρόπαιο» επιθυμούσε διακαώς ο Πτολεμαίος.
Άλλωστε, παρ’ όλες τις μεγαλειώδεις νίκες τους, οι περισσότεροι από τους στρατηγούς του δεν είχαν τιμηθεί με λαμπρούς τίτλους διοίκησης τμημάτων της αχανούς αυτοκρατορίας του Αλεξάνδρου...Αυτά παρέμεναν ακόμη στα χέρια Περσών Σατραπών...
Κι αυτό εξόργιζε τους Στρατηγούς και τους Επιτελείς του Αλέξανδρου...
Αν ο Αντίπατρος είχε το απαραίτητο κίνητρο και δόλο γι’ αυτό, ο Πτολεμαίος διέθετε, εκτός απ’ αυτά και το «τρίτο κρίσιμο στοιχείο»: τα «μέσα».
Ήταν ο «έμπιστος παρακοιμώμενος του Βασιλιά». Ο κεντρικός του Σωματοφύλακας, αυτός που φυλούσε την πόρτα της Βασιλικής Κάμαρας.
Καμία απόπειρα κατά του Βασιλέως δεν θα μπορούσε να επιτύχει χωρίς την δική του «συναίνεση και βοήθεια».
Ο Πτολεμαίος, όντας από τους νεαρότερους ήταν ήδη σαραντατεσσάρων ετών...
Άλλοι «δυσαρεστημένοι» (που έβλεπαν τα χρόνια να περνούν) ήταν πολύ μεγαλύτεροι...όπως ο Αντίπατρος και ο Αντίγονος ο μονόφθαλμος (60 ετών και οι δύο), πατέρας του κατοπινού επίγονου Δημήτριου του Πολιορκητή...δεν θα προλάβαιναν να δουν καμία ανταμοιβή έτσι όπως το πήγαινε ο Αλέξανδρος...θα πέθαιναν και μάλιστα στα χέρια Περσών σωματοφυλάκων και βασανιστών/εκτελεστών που πλέον χρησιμοποιούσε ο Αλέξανδρος ταπεινωτικά εναντίον των «προγραφέντων» Μακεδόνων...τους σταύρωναν (προσφιλής Περσική εκτέλεση) ή τους πετούσαν αλυσσοδεμένους στο ποτάμι να πνιγούν...
Το κρίσιμο «παράθυρο ευκαιρίας»...

Το «παράθυρο ευκαιρίας» (έλλειψη Ηφαιστίωνα και Κρατερού) δεν θα περίμενε για πολύ....θα «έκλεινε» σύντομα...
Όλα έπρεπε να γίνουν προτού φτάσει ο Κρατερός με τους Βετεράνους στην Ελλάδα και εξοντώσει τον Αντίπατρο.
Και βεβαίως, προτού ξεκινήσει η εκστρατεία του Αλέξανδρου στην Βόρειο Αφρική...
Σε λίγες ημέρες ξεκινούσε ο Νέαρχος με τον στόλο για την «ανίχνευση της Αραβίας».
Ήταν κοινό μυστικό όμως πως αυτό ήταν μάλλον «παραπλανητική ενέργεια»...αντιπερισπασμός...
Καθώς ένας άλλος «γιγάντιος στόλος» χτιζόταν καιρό τώρα στις ακτές της Μεσογείου...και πως σε λίγες ημέρες θα ξεκινούσε η «εκστρατεία στην Βόρειο Αφρική» ενάντια σε Καρχηδόνα και Λιβύη...και βεβαίως συνακόλουθα (ή/και ταυτόχρονα) ενάντια στη Δύση/Ρώμη.
Κάτι τέτοιο θα μετέτρεπε την Αίγυπτο (που εποφθαλμιούσε ο Πτολεμαίος), την πιο πλούσια, στρατηγική, πιστή και ασφαλή αμυντικά επαρχία της αυτοκρατορίας σε προκεχωρημένη βάση και κεντρικό πεδίο μάχης. Σε μια τέτοια εξέλιξη των πραγμάτων, ακόμη κι αν εξοντώνονταν ο Αλέξανδρος θα ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατο να καταφέρει να την «πάρει στα χέρια του» ο Πτολεμαίος.
Συν τοις άλλοις, ήδη ο Αλέξανδρος είχε συστήσει ένα επίλεκτο στρατιωτικό σώμα από Πέρσες και τους είχε αναθέσει μέγα μέρος της προστασίας του...και όχι μόνον.
Στην Ώπι, το 324 πΧ είχε συγκαλέσει γενική συνέλευση του στρατού όπου συγκρούστηκε για μια ακόμη φορά μαζί τους οργισμένος όταν αυτοί αντέδρασαν στην απόφασή του να τους αντικαταστήσει με Πέρσες...
Πήδηξε από το Βήμα προς τους Στρατιώτες, άρπαξε μερικούς από τους πιο αντιδραστικούς και τους παρέδωσε στον Πέρση σωματοφύλακά του...πάνω από δέκα στρατιώτες εκτελέστηκαν άμεσα εκείνη τη μέρα...(σε ανάλογες τέτοιες συνελεύσεις είχε εξοντώσει κάποιους αντιδρώντες με το ίδιο του το ξίφος).
Εκεί τους είπε πια ξεκάθαρα πως αυτοί ήταν που τον εγκατέλειψαν κι έτσι αναγκάστηκε να «....στραφεί στους βαρβάρους»....
Με διάταγμά του όρισε ξεκάθαρα πως «...τα τάγματα των Μακεδόνων θα αντικαθίσταντο από Περσικά τάγματα με Πέρσες επικεφαλής...μεταξύ δε των Εταίρων του (επιτελών) θα συμπεριλαμβάνονταν πλέον και επιφανείς Πέρσες ευγενείς...».
Ήθελε, χρειάζονταν τους Μακεδόνες, στρατιώτες και επιτελείς, αλλά δεν τους εμπιστεύονταν πλέον.
Ταυτόχρονα όμως δεν μπορούσε και να τους αποδεσμεύσει για να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα. Ένα τέτοιο «εκτεταμένο Σώμα Βετεράνων» θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Προτιμούσε λοιπόν να τους κρατάει κοντά του και να τους εξολοθρεύει λίγους λίγους...με μια μικρή εξαίρεση τους 10,000 βετεράνους του Κρατερού που ήδη ταξίδευαν με «ειδική αποστολή» προς την πατρίδα.
Σύντομα, δεν θα παρέμενε κανείς Μακεδόνας γύρω του...
Το Περσικό/πολυεθνικό Στρατιωτικό Σώμα των «Επιγόνων» (όπως ο Αλέξανδρος ονόμασε αυτούς τους νέους Πραιτωριανούς του) ήταν ήδη πραγματικότητα από το 324 πΧ όταν αποφοίτησαν από την σύγχρονη Στρατιωτική Ακαδημία που ο ίδιος ίδρυσε στη Βαβυλώνα οι πρώτοι 30,000 απόφοιτοι (όλοι τους από τη βορειοανατολική Περσία), με τους οποίους και συνέταξε το παραπάνω Σώμα καθιστώντας το ως την «έμπιστη Φρουρά» του...
Οι συνωμότες ήξεραν πως δεν είχαν πολύ χρόνο...
Η «Περσοποίηση» της Αλεξανδρινής Ελληνικής Αυτοκρατορίας

Η Μακεδονική Βασιλεία μετατρέπονταν τάχιστα σε Πολυεθνική Αυτοκρατορία με κυρίαρχο όμως το Περσικό/ανατολίτικο στοιχείο.
Και πρώτο απ’ όλα το Στράτευμα - σύμφωνα με τον Διόδωρο τον Σικελιώτη -
καθώς αυτή η ραγδαία εξάπλωση του Περσοπολυεθνικού στοιχείου στο στράτευμα εις βάρος του Μακεδονικού εκτείνονταν σε όλο το εύρος του. Και όχι μόνον στην Φρουρά του ή στη Βαβυλώνα.
Την ίδια στιγμή που με πρόσφατο διάταγμά του απαγόρευε στις διάφορες (και Ελληνικές) Πόλεις/βασίλεια της αυτοκρατορίας να σχηματίζουν τοπικούς στρατούς, είτε από κληρωτούς είτε από μισθοφόρους...
Έτσι, πίστευε πως θα διασφαλίζονταν ο Αλέξανδρος ότι όλοι αυτοί οι χιλιάδες αποστρατευμένοι Έλληνες πολεμιστές δεν θα περιφέρονταν στην αυτοκρατορία ένοπλοι και λεηλατώντας.
Δεν σκέφτηκε όμως πως αυτοί οι άνθρωποι δεν γνώριζαν κάτι άλλο από τον Πόλεμο να κάνουν κι έτσι θα παρέμεναν άνεργοι.
 Δεν ήθελε και πολύ να φουντώσει ακόμη πιο πολύ η οργή τους εναντίον του μετά απ’ αυτό.
Έφτασε επίσης, σε σημείο ο Αλέξανδρος να υποχρεώσει τους Μακεδόνες του Στρατεύματός του να νυμφευθούν Περσίδες συζύγους.
Ιδίως τους στρατηγούς του.
Η Περσική Αριστοκρατία (και συνεπώς και αυτές οι σύζυγοι των στρατηγών του) ήταν με το μέρος του Αλέξανδρου.
Έτσι, θα είχε μέσα στο σπίτι κάθε μακεδόνα στρατηγού του κι από έναν κατάσκοπο...τον καλύτερο βεβαίως που θα μπορούσε να υπάρξει...την ίδια τη σύζυγό τους...
Οι «αναγκαστικοί αυτοί γάμοι» έγιναν δεκτοί με πίκρα και φρίκη από τους Έλληνες Στρατηγούς αυξάνοντας κατακόρυφα την δυσαρέσκεια...ήθελαν να έχουν το δικαίωμα να διαλέξουν αυτοί τις συζύγους τους και δη μέσα από την Ελληνική φυλή και κοινωνία...
Αμέσως μετά το θάνατο του Αλέξανδρου, όλοι τους – με εξαίρεση τον Σέλευκο – αποκήρυξαν ακαριαία και μετά βδελυγμίας τις Περσίδες συζύγους τους...
Οι Πέρσες – συμπερασματικά - σ’ αυτήν την υπόθεση είναι οι μόνοι που δεν θα έπρεπε να ενοχοποιηθούν για το φόνο του Αλέξανδρου.
Όλα μα όλα δούλευαν γι’ αυτούς.
Η «Περσοποίηση» της Βασιλείας (καθεστώτος) του Αλέξανδρου ήταν ραγδαία.
Θα πρέπει να έπλεαν πράγματι σε πελάγη ευτυχίας.
Ο κατακτημένος κατέκτησε πολιτιστικά τον νικητή.
Οι Πέρσες είχαν την τεχνογνωσία της Πολυεθνικής/πολυπολιτισμικής αυτοκρατορίας»...οι Έλληνες όχι...
Οι ίδιοι οι διάδοχοι του Αλέξανδρου – όλοι, εφόσον νυμφεύθηκε δύο Περσίδες πριγκίπισες, την Ρωξάνη και την Βαρσίνη – ήταν κατά το ήμισυ Πέρσες.
Οι Πέρσες, θα είχαν συνεπώς κάθε λόγο να προστατέψουν τον Αλέξανδρο και τους διαδόχους του και όχι να συμβάλλουν στο θάνατό του/τους.
Όσο λοιπόν δυνάμωναν αυτοί, τόσο αποδυναμώνονταν οι Μακεδόνες συνωμότες...
Ο χρόνος πίεζε...
Το «χρονικό κανάλι στενεύει»...πολλοί «παίκτες» στα παρασκήνια της Βαβυλώνας...

Ταυτόχρονα, ήταν γνωστά (τοις πάσι και γενικώς) τα πολεμικά σχέδια του Αλέξανδρου...
Ακόμη κι αν δεν ήταν, εύκολα «μαντεύονταν»...
Εκστρατεία προς Βορράν (Σκύθες), νότο (Αραβία) και δυσμάς (Ρώμη – Καρχηδόνα και φυσικά Μεγάλη Ελλάδα-Ιταλία)...και να μην ξεχνάμε πως ήδη είχε δείξει τις επιθετικές του διαθέσεις προς «Ανατολάς» (Ινδία)...ποιός λέει ότι δεν θα λοξοκοιτούσε μετά προς Κίνα που τότε προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της σε μια στάθμη ισχύος σαφώς κατώτερης από της Ινδίας και της Περσίας;
Πολλοί λοιπόν ήταν οι υποψήφιοι «ρυθμιστές/ενισχυτές» μιας δολοφονικής απόπειρας κατά του Αλεξάνδρου...προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη διάσπαση της επικίνδυνης Ελληνοπερσικής αυτοκρατορίας και ο αναπόφευκτος εμφύλιος πόλεμος (των Ελλήνων υποψηφίων διαδόχων) που θα απομάκρυνε την επικείμενη εισβολή προς αυτές τις περιοχές...
Όλοι τους είχαν, από πολλά πολλά χρόνια πριν τα δικά τους εκτεταμένα δίκτυα κατασκοπείας στην Βαβυλώνα...πόσο δύσκολο θα ήταν να «εργαστούν από το παρασκήνιο» σε ένα τέτοιο σχέδιο «υποκινώντας κι ενισχύοντας» τους «άμεσα ενδιαφερόμενους Στρατηγούς Επίγονους»;
Ο Αλέξανδρος, τέλη του 324 πΧ, στο αποκορύφωμα της επιχείρησης «Εκκαθάρισης» απαίτησε από τον Αντίπατρο να παρουσιαστεί μπροστά του στην Βαβυλώνα.
Ο Αντίπατρος δεν το έπραξε.
Κανείς δεν τολμούσε, ιδίως εκείνες τις «ημέρες θανάτου» να φέρει αντίρρηση στον Αλέξανδρο.
Ο Αντίπατρος όμως ήξερε τι τον περίμενε αν πήγαινε.
Ρίσκαρε λοιπόν και έστειλε τον γιό του Κάσσανδρο σε μια απόπειρα διπλωματικού ελιγμού.
Τολμηρός και ικανός ομολογουμένως ο Κάσσανδρος έφτασε στην Αυλή του Αλέξανδρου αρχές του 323 πΧ.
Συγκρούστηκε δύο φορές με τον Αλέξανδρο προκαλώντας απερίσκεπτα την τύχη του, σε σημείο – σύμφωνα με τον Πλούταρχο - να τον πιάσει από τα μαλλιά τον Κάσσανδρο μπροστά στην Αυλή του και να τον χτυπήσει πάνω στον τοίχο.
Λίγες ημέρες μετά, Μάιο του 323 πΧ, ο Αλέξανδρος έπεφτε νεκρός μετά από δέκα οδυνηρές ημέρες.
Τους 55,000 αδικοχαμένους Έλληνες Πολεμιστές της Γεδρωσίας ερήμου καθώς και όλους τους υπόλοιπους χιλιάδες νεκρούς συμπολεμιστές εξίσου αδίκως εκτελεσθέντες με συνοπτικές διαδικασίες, ο Αλέξανδρος τους πλήρωσε μέσα σε δυό χρόνια με την ίδια του τη ζωή και τη ζωή της οικογένειάς του...
Ύβρις...Νέμεσις...Άτις...Τίσις...

Η Ύβρις που διέπραξε ο Αλέξανδρος ήταν η αλαζονική του επιμονή να «Περσοποιήσει» την Ελληνική αυτοκρατορία που έχτισαν με το αίμα τους οι Έλληνες Πολεμιστές του.
Επιχείρησε να μετατρέψει τον Ελληνικό τρόπο ζωής, πράττειν και σκέπτεσθαι σε κάτι άλλο «ανατολίτικο», πολυεθνικό, πολυπολιτισμικό...
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αποπειράθηκε από τότε να φορέσει ανατολίτικο ζυγό στον Έλληνα...να επιβάλλει τον ανατολίτικο τεμενά και την «μπούρκα» στη ζωή του...(ναι, υπήρχαν από τότε, πριν το Ισλάμ...αυτό απλώς τα «βρήκε βολικά» για τις «Αρχές» του και τα «οικειοποιήθηκε»)...
Κάτι που αρνούνταν μετά βδελυγμίας οι Έλληνες συμπατριώτες του.
Η Νέμεσίς του ήρθε, όπως πάντα, πρώτα με την Άτη...την «έμμεση τιμωρία» του...τον τύφλωσε και τον οδήγησε σε παραλογισμούς...Επιτάχυνε παράλογα την υλοποίηση των σχεδιασμών του...Η «ταχύτητα» αυτή τον οδήγησε σε πράξεις που εξόργισαν στο έπακρο τους συμπολεμιστές του...τόσο που να τολμήσουν το «απονενοημένο διάβημα», τον «φόνο του παραλογισμένου ηγέτη τους»,  φοβούμενοι πια για την ίδια τους τη ζωή αν έμενε ζωντανός...
Δεν άργησε να έρθει και η Τίσις...η «άμεση τιμωρία» του...ο θάνατός του...το ίδιο οδυνηρός όπως και όλων αυτών των «αδελφών συμπολεμιστών του» που τον στήριξαν με πάθος, ορμή και αυτοθυσία επί τόσα χρόνια στα πέρατα του κόσμου για να λάβουν ως ανταμοιβή απαξίωση, προσβολές και ταπεινωτικό θάνατο από χέρια Περσών δημίων...από τα χέρια των μισητών προαιώνιων εχθρών τους...από τα χέρια των κατακτημένων υπηκόων τους...
Αλκοόλ...(«πολιτικά ορθές») αρρώστιες...και στο βάθος «δηλητήρια»...

Πλήθος στοιχείων οδηγούν σε ασφαλές συμπέρασμα δηλητηρίασης του Αλέξανδρου από αρσενικό. Κάτι που ως προς τα συμπτώματα προσομοιάζει σε ελονοσία και χολέρα. Κάτι επίσης που πέραν των άλλων γνωστών σήμερα συμπτωμάτων που εκδήλωσε και ο Αλέξανδρος και ο Ηφαιστίωνας, έχει και το χαρακτηριστικό να μην «αποσυντίθεται το πτώμα» ακόμη και στις πιο δυσμενείς συνθήκες περιβάλλοντος...πχ στον τότε καύσωνα της Βαβυλώνας....
Η επίσημη ιστοριογραφία βεβαίως φρόντισε – για αδιευκρίνιστους λόγους – να υποβαθμίσει αυτή την (πιο λογική και τεκμηριωμένη απ’ όλες) εκδοχή και να αναδείξει την (δήθεν) «τυχαία αιφνίδια αρρώστεια και υψηλό πυρετό» που επέφεραν (τάχαμου) το θάνατο του Στρατηλάτη...όσο για την (βεβιασμένη;) «επίσημη αναφορά» των Εταίρων/επιτελών του προς τον Στρατό ήταν «υπερβολική ποσότητα αλκοόλ»...αυτό θα πρέπει να ακούστηκε πολύ ταπεινωτικό και προσβλητικό αργότερα και «παραμερίστηκε»...εύκολα φαντάζεται κανείς το πόσο πολύ τον μισούσαν οι γύρω του για να βγάλουν – εν βρασμώ ψυχής - μια τόσο ταπεινωτική διάγνωση επιχειρώντας να «γκρεμίσουν το Θρύλο του Στρατηλάτη που κατέρρευσε με μερικές κούπες κρασί σαν τον τελευταίο τυχόντα στο χειρότερο καπηλειό»!...
Ή μήπως τελικά δεν ήταν και τόσο «αδιευκρίνιστοι οι λόγοι» που κυριάρχησε ως αιτία θανάτου η «τυχαία θανάσιμη ασθένεια»;
Φυσικά, την περίοδο των πολέμων των επιγόνων, κυκλοφόρησαν πολλές «απόψεις». Ο ένας κατηγορούσε τον άλλον για το φόνο του Ηγεμόνα.
Μετά, άρχισε η «περίοδος της νομιμότητας».
Η «πολιτικά ορθή» απόδοση των γεγονότων επέτασσε να ΜΗΝ αποκαλυφθεί τίποτα από τις ντροπιαστικές εκείνες μέρες.
Ο Αλέξανδρος ήταν ένα «Σύμβολο» που δεν έπρεπε να γκρεμιστεί με τίποτα, ώστε να συντηρεί το φόβο των κατακτημένων υπηκόων τους ως προς τα Ελληνικά Όπλα...
Επίσης, τι θα γίνονταν εάν εκείνη η πράξη (η «Βασιλοκτονία») θεωρούνταν επίσημα ως «τυραννοκτονία»;
Αν θεωρούνταν επίσημα ως νομιμοποίηση της σφαγής ενός (επιπροσθέτως Μεγάλου) Ηγέτη που (εντέλει) παραλογίστηκε, τότε όλες οι επόμενες γενιές «επίδοξων επιγόνων» θα ένοιωθαν πως νομιμοποιούνται εξίσου όποτε «διαγιγνώσκουν παραλογισμό» στις πράξεις του Ηγέτη να τον «καρατομούν» με συνοπτικές διαδικασίες για να τον «διαδεχτούν στο Θρόνο»...τι πρωτότυπο!!!
Ίσως πάντως γι’ αυτό και να σεβάστηκαν την «επίσημη άποψη/εκδοχή» της «τυχαίας ασθένειας του Στρατηλάτη» όλοι οι «ενδιαφερόμενοι γεωπολιτικοί παίκτες» της εποχής...ακόμη και οι Πέρσες, μέχρι και οι κατοπινοί κοσμοκράτορες, οι Ρωμαίοι...
Τους «βόλευε»...
Αν και ακόμη κι έτσι, δεν απέφυγε κανένας Καίσαρας τον Βρούτο του...
Τουλάχιστον τότε...
Καθώς σήμερα, στην νεώτερη πολιτική ιστορία, η «συνταγή» έπιασε μια χαρά.
Ουδείς «σύγχρονος αρρωστημένος δυνάστης» δεν θεωρείται «ως τέτοιος» όσα αίσχη κι αν έχει κάνει στο λαό του και κανένας «παρακοιμώμενος», κανένας σωματοφύλακας, κανένας όχλος, κανένας τσακισμένος Πολίτης δεν νοείται να πιάσει το όπλο και να «εξαλείψει αυτό το φονικό παράσιτο» εξισορροπώντας την «ανύπαρκτη πάντα» δικαιοσύνη έναντι ενός «φονικού (πλην πανίσχυρου) Πολιτικού δυνάστη»...
Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν;
Ποιός ξέρει;
«...πολλαί μορφαί των δαιμονίων...» (Ανδρομάχη του Ευριπίδη)
«...Το Θείο εκδηλώνεται με πολλές μορφές και οι Θεοί κάνουν πολλά που δεν τα περιμένουμε. Ό,τι προσδοκούμε εμείς ίσως ποτέ να μη γίνει, ενώ ο Θεός θα βρει τον τρόπο να καταφέρει το απροσδόκητο. Έτσι έγινε και στην ιστορία μας» (Paul Doherty, συγγραφέας του βιβλίου)
Γιώργος Ανεστόπουλος