Πόσοι, για πόσο και ποιοί είναι;

Γράφει η Θάλεια Χούντα
Είναι ενδιαφέρουσα η όποια συζήτηση έχει γίνει αναφορικά με το κύμα των λαθρομεταναστών που εισρέει στην χώρα μας, χωρίς όμως να αποτυπώνεται και μία άλλη πτυχή, σοβαρότατη, του θέματος. Καλή είναι η ανθρωπιστική πλευρά, καλή είναι η πολιτική σκοπιμότητα, καλά είναι τα χρήματα που κυκλοφορούν για την στέγαση και σίτιση τους, όμως καλύτερη όλων είναι η ίδια η Ελλάδα, η Πατρίδα μας.

Όλοι αυτοί που εισέρχονται στην χώρα, χωρίς να διαθέτουν κανένα νόμιμο έγγραφο, κατά βάση δεν είναι Χριστιανοί. Όλοι αυτοί και αφού κατά δήλωσή τους έχουν ανά κεφαλή πληρώσει κάποιες αρκετές χιλιάδες ευρώ στους δουλέμπορους, είναι απορίας άξιον και που βρήκαν τα χρήματα αυτά αλλά και γιατί δεν έμειναν στην χώρα τους, δεδομένου ότι με το ποσό αυτό θα διαβιούσαν πλουσιοπάροχα και για πολλά χρόνια. Μήπως οι χρηματοδότες τους είναι κάποιοι άλλοι; Μήπως στόχος των πραγματικών χρηματοδοτών είναι η δημιουργία μίας μόνιμης και σταθερής βάσης ατόμων στο εσωτερικό της χώρας; Όλοι αυτοί κυκλοφορούν ελεύθεροι στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς στέγη και χωρίς τροφή. Όλοι αυτοί και στην προσπάθειά τους να στεγαστούν και να τραφούν, αποτελούν εύκολα υποχείρια για κάθε λογής επιτήδειους, τον σκοπό των οποίων αγνοεί η πολιτεία ή δεν θέλει να αντιληφθεί. Όλοι αυτοί μπορεί να κληθούν, να εξυπηρετήσουν τους χρηματοδότες τους.  
Το δεδομένο που προκύπτει από την σκληρή πραγματικότητα είναι ένα: έχει αλλοιωθεί ο εθνικός ιστός και αυτό είναι κάτι πολύ δυσμενές. Ολόκληρες περιοχές έχουν εκκενωθεί από τους Έλληνες, θα δημιουργηθούν θέματα εγκληματικότητας και δημόσιας υγείας, λειτουργούν άτυπα κέντρα θρησκευτικής λατρείας – με ό,τι μπορεί κάποιος να φανταστεί και σύμφωνα με τις διεθνείς ειδήσεις σε παρόμοιες περιπτώσεις, έχουμε ένα πολυάριθμο πλήθος αγνώστων στοιχείων ατόμων, τα οποία εν δυνάμει μπορεί να κινηθούν μαζικά και ανεξέλεγκτα σε περίπτωση εσωτερικών ή εξωτερικών αναταραχών και τέλος ένα μεγάλο τμήμα των αντίστοιχων υπηρεσιών απασχολείται πέριξ αυτού του θέματος αντί των κανονικών λειτουργιών τους.
Το αρχαίο ρητό Dura Lex Sed Lex (σκληρός νόμος αλλά νόμος) πρέπει να εφαρμοστεί και στην περίπτωση αυτή. Τα θέμα όμως είναι ποιος νόμος; Που έχουν καθοριστεί τα πλαίσια και πως μπορούν οι αστυνομικοί να τα γνωρίζουν και να τα εφαρμόζουν; Και κάτω από ποιες συνθήκες υποδομής; Πως μπορεί η κοινωνία μας, που όλοι είμαστε κομμάτι της, να αποδεχτεί αυτή την ελευθεριότητα; Μέσα από τα οικονομικά συντρίμμια της η χώρα προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, πεινάνε συνάνθρωποί μας, πεινάνε μικρά παιδιά, αυτοκτονεί κόσμος και αφού όλα αυτά δεν έχουν λυθεί, πως μπορεί να σωρεύεται άλλο ένα μεγάλο εθνικό ζήτημα; Επιτέλους, είναι ανάγκη να υπάρξει σοβαρός νομοθετικός τρόπος αντιμετώπισης του θέματος και ταυτοχρόνως πιστή εφαρμογή του νομοθετικού αυτού πλαισίου. Τα ημίμετρα ποτέ δεν οδήγησαν σε λύσεις, δεδομένου ότι είμαστε «η κύρια πύλη εισόδου στην Ε.Ε.». 
Είναι, νομίζω, ζήτημα χρόνου, να αρχίσουν να γίνονται ορατά όλα αυτά τα καθημερινά και εθνικά προβλήματα. Και δεν πρέπει για μία ακόμη φορά να τρέξουμε πίσω από τα γεγονότα, αφού μπορούμε να τα προλάβουμε. Το πώς θα γίνει αυτό, αποτελεί εύκολη λύση, αφού έχει εντοπιστεί το πρόβλημα και οι αιτίες του, οι οποίες δεν αρχίζουν και σταματούν μόνο στο ¨όνειρο για το αύριο¨. Το ίδιο ¨όνειρο¨ και με μεγαλύτερες απαιτήσεις έχουμε και εμείς οι Έλληνες και σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτούμε, να γίνουμε πολίτες δεύτερης κατηγορίας στο σπίτι μας και για όσο μπορούμε να έχουμε το σπίτι μας. Ναι στον ανθρωπισμό και στην βοήθεια στον συνάνθρωπο αλλά με κάποια όρια, δεδομένου ότι βιώνουμε οι ίδιοι ακραίες καταστάσεις και η ψυχολογική μας κατάσταση δεν είναι στο καλύτερο σημείο.
dialogoi.gr