Λοιπόν γείτονα, θα χαλάσουμε τις καλές μας σχέσεις. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, δεν είχαμε ποτέ σχέσεις, αλλά οι καλές σχέσεις είναι πάντα το ζητούμενο μεταξύ γειτόνων.
Ας αρχίσουμε γείτονα με τα στοιχειώδη: τι είναι φασισμός. Δώσε βάση και θα βρεις ένα μέρος του εαυτού σου. Ελπίζω όχι ολόκληρον τον εαυτό σου.
Φασισμός γείτονα είναι να με υποχρεώνεις να ακούω τη μουσική που εσύ θέλεις, στην ένταση που εσύ θέλεις, την ώρα που εσύ θέλεις. Επειδή την είδες καλλιτέχνης, ψαγμένος, προχωρημένος, να βγαίνεις με την κιθάρα στο μπαλκόνι του ακάλυπτου τα ήσυχα καλοκαιρινά απογεύματα και να μας βομβαρδίζεις επί ώρες με φωνάρες βραχνοκόκκορα, κουλτουριάρικα στιχάκια και ανατριχιαστικά φάλτσα, εναλλάξ με τσιγαρόβηχα και κλασσικές πεζοδρομιακές κραυγές από μ και γ προς την αξιότιμη παρέα σου. Υποτίθεται ότι οι φασίστες είναι κάτι τύποι με ξυρισμένα κεφάλια που τραγουδάνε εμβατήρια. Έτσι λένε τα «στερεότυπα» που το σούπερ μοντέρνο κοινωνικώς ευαίσθητο σινάφι υποτίθεται ότι καταδικάζει μετά βδελυγμίας. Δυστυχώς όμως για σένα, φασισμός είναι κάτι γενικότερο. Είναι το αποφασίζομεν και διατάσσομεν εμείς για τον άλλον, ερήμην των δικαιωμάτων του άλλου. Η ασέβεια προς την προσωπικότητα, την αξιοπρέπεια, τη ζωή του άλλου. Η επιβολή βασανιστηρίων από τους ισχυρούς στους αδύναμους, από τους θορυβοποιούς στους φιλήσυχους, από τους υγιείς στους ασθενείς. Συνεπώς γείτονα η, και καλά, «φοιτητική», «νεολαιίστικη», «παρεΐστικη» συμπεριφορά σου είναι σκέτος φασισμός όταν εμποδίζει τα τρία (3) ΑΜΕΑ που ζουν κάτω από τη στέγη μου να ησυχάσουν (ακόμα και να συνομιλήσουν μεταξύ τους, μέσα στο ίδιο τους το σπίτι).
Και μια και χειρίζεσαι άριστα τις λέξεις από γ: Είναι φασισμός γείτονα να γ@μείς αυτόν που ήδη τον γ@μησε μια ανίατη αρρώστια επειδή «γουστάρεις», επειδή «είσαι νέος», επειδή «δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας» (λες και ξέρεις τι θα πει ησυχία).
Αλλά κι εσύ γείτονα μηχανόβιε, απελευθερωμένε δήθεν και ατίθασε. Το ίδιο φασίστας είσαι κι εσύ. Φασισμός είναι να μας πετάς από το κρεβάτι ώρα του μεσανύχτου κι εμένα και τα ΑΜΕΑ (και όλη τη γειτονιά). Επειδή την είδες ράιντερ, ταφ γκάι και ιρεζίστιμπλ, να τσιτώνεις το κωλομηχάνημα με την τρύπια εξάτμιση ώσπου να σπάσουν τα τύμπανα του κοσμάκη και οι καρδούλες των παιδιών. Υποτίθεται ότι οι φασίστες είναι κάτι τύποι με μιλιτέρι λουκ και πειθαρχία. Άλλο στρεβλό στερεότυπο. Φασισμός είναι να παριστάνεις τον ασυμβίβαστο εις βάρος των φουκαράδων, τον καμικάζε εις βάρος των αθώων, τον επαναστάτη εις βάρος των δυστυχών. Φασισμός είναι να προκαλείς τρόμο σε αγνές ψυχές, χαιρέκακα και σαδιστικά, επειδή το παίζεις χέβι μέταλ θάντερ, τιμωρός τάχα της μικροαστικής μιζέριας και καμπόσος μάγκας μπροστά στους «κακομοίρηδες».
Είναι φασισμός γείτονα να γ@μείς αυτόν που πεθαίνει, πονάει ή υποφέρει επειδή «μούτζωσες τη ρουφιάνα κοινωνία», «έχεις χεσμένους νόμους και κανόνες» και «βράζει το αίμα σου» (όταν δεν το χύνεις στην άσφαλτο).
Αλλά κι εσύ γείτονα που μετέτρεψες πρόσφατα τη μονοκατοικία σου με κήπο σε καφετέρια. Φασίστας είσαι κι εσύ δυστυχώς. Και οι θαμώνες σου βεβαίως-βεβαίως. Φασισμός είναι να διατηρείς τον κήπο σου ανοιχτό, όπως όταν ήταν οικία. Να μην έχεις ούτε στοιχειώδη μόνωση και να παραβιάζεις κάθε ωράριο. Υποτίθεται ότι οι φασίστες είναι κάτι τύποι αμίλητοι, αγέλαστοι και βλοσυροί. Μύθος κι αυτό το στερεότυπο. Φασισμός είναι μετά τον Κακοφωνίξ του ακάλυπτου να παίρνουν σειρά τα μεγάφωνά σου. Φασισμός είναι οι γαϊδουροφωνάρες του αρσενικού της παρέας που κοκκορεύεται στα θηλυκά στις 2 το πρωί τίγκα στην τεστοστερόνη κι αμέσως μετά τα διαπεραστικά (υστερικά) χαχανητά των θηλυκών που οσμίστηκαν την τεστοστερόνη και ανταποκρίνονται αναλόγως. Φασισμός είναι οι πόρτες των ραλί που βροντάνε και το τσιριχτό «τι ωραία που περάσαμε, να ξανάρθουμε» ανάμεσα σε χασκόγελα, μαρσαρίσματα και κορναρίσματα αποχαιρετισμού.
Είναι φασισμός γείτονα να γ@μείς αυτόν που αναπαύεται επειδή η βάρδια του αρχίζει στις 5 το πρωί, αυτόν που διαβάζει για εξετάσεις κι αυτόν που βασανίζεται από αϋπνίες, επειδή είσαι επιχειρηματίας με μαγαζί πολύ ιν να ‘ουμ κι επειδή τα άνευ παιδείας και αιδούς πελατάκια σου θέλουν να «ξεσκάσουν λιγάκι», «να βγουν για ένα ποτάκι», «να κάνουν το κομμάτι τους», να αισθανθούν «κάποιοι» τέλος πάντων.
Θα σας έδινα φασίστες γείτονές μου ένα μαθηματάκι. Γραπτό, διότι εγώ φασίστας δεν είμαι. Θα σας έλεγα ότι οποιοαδήποτε πράξη ή συμπεριφορά βλάπτει τον γείτονα είναι αντικοινωνική. Διότι η γειτονιά είναι κοινωνία και η κοινωνία γειτονιές. Είναι απάνθρωπη. Διότι ο γείτονας είναι άνθρωπος. Είναι φασιστική. Γιατί φασισμός είναι η βίαιη εξουσία ανθρώπου σε άνθρωπο.
Δεν προλαβαίνω όμως. Έχω να γράψω άλλο κείμενο για άλλους φασίστες. Για κομπλεξικούς ελληνάρες που παρκάρουν το σκάφος επάνω στο πεζοδρόμιο υποχρεώνοντάς με να βγάλω το αμαξίδιο του ΑΜΕΑ στο δρόμο, που χρησιμοποιούν αυθεντικό σήμα της τροχαίας για ιδία χρήση (εξασφάλιση θέσης πάρκινγκ), που παρκάρουν σε νοητή προέκταση της νησίδας που χωρίζει τα αντίθετα ρεύματα κυκλοφορίας. Όπως θα καταλάβατε εγώ στερεότυπα όσον αφορά στον φασισμό δεν έχω.
Λοιπόν φασίστες γείτονές μου, δεν θα απευθυνθώ σε αστυνομικούς και δικαστές. Οι πρώτοι ασχολούνται πλέον μόνο με την προστασία των VIPs, άντε και με τη βαριά εγκληματικότητα. Δεν ευκαιρούν για την προστασία της ψυχικής μας υγείας και της ποιότητας ζωής μας. Οι δεύτεροι έχουν πρόβλημα ταχύτητας. Αποφαίνονται τελεσίδικα μετά από δεκαετίες. Θα προτιμήσω το διαδίκτυο, με την παράκληση (για πρώτη φορά στα χρονικά αυτού του ιστολογίου) να αναπαραχθεί η ανάρτηση και να διαδοθεί όσο είναι δυνατόν. Θα σας κοινοποιήσω πάση θυσία το παρόν κείμενο. Θα σας το θυροκολλήσω εν ανάγκη. Και εύχομαι να αποδείξετε ότι δεν είστε. Φασίστες.
Υ.Γ 1 Πρόκειται για 100% πραγματικές καταστάσεις σε Δήμο της ευρύτερης περιοχής των Αθηνών. Ασφαλώς συμβαίνουν πάντα και παντού. Οι αναγνώστες παρακαλούνται να ξορκίσουν τον φασισμό (ακόμη και από μέσα τους)
Υ.Γ 2 Ζητώ συγγνώμη για τις κακόηχες λέξεις, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να γίνω κατανοητός, απ’ όσους έχουν ασπασθεί τον φασισμό.
Υ.Γ 3 Και οι τελευταίοι λόγοι της ψευδωνυμίας μου στο διαδίκτυο τείνουν να εκλείψουν. Δεν αργεί ο καιρός που θα δείτε φάτσα-διεύθυνση-τηλέφωνο στις οθόνες σας. Αλλιώς θα πρέπει να (εκ)λείψω ο ίδιος. Και η αυτοκτονία δεν ήταν ποτέ του τύπου μου.
aristidisdikaios.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το ιστολόγιο δεν υιοθετεί και δεν φέρει καμία ευθύνη για τα σχόλια των αναγνωστών του. Πλέον, οι αναγνώστες μπορούν να σχολιάζουν με το λογαριασμό τους στο facebook ή με λογαριασμούς από τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα. Τα ανώνυμα σχόλια θα παραμείνουν κλειστά όσο υπάρχουν άτομα που κρύβονται πίσω από την ανωνυμία για να προβοκάρουν και να επιτεθούν σε άλλους σχολιαστές για να επιβάλλουν τις απόψεις τους.