ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ… Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΟΡΕΣΤΗ

Στο θρόνο των Μυκηνών εγκαταστάθηκε ο Αλήτης, γιος του Αίγισθου, επειδή πίστεψαν την κακόβουλη φήμη (πού διαδόθηκε από τον Οίακα κατά την οποία ο Ορέστης και ο Πυλάδης θυσιάστηκαν στο βωμό της Άρτεμης των Ταύ­ρων. Η Ηλέκτρα, αμφιβάλλοντας για την ορθότητα της φήμης, απευθύνθηκε στο μαντείο των Δελφών.
Τότε ακρι­βώς έφτανε η Ιφιγένεια στους Δελφούς, και την υπέδειξαν (ο Οιαξ;) στην Ηλέκτρα ως δολοφόνο του Ορέστη. Η Ηλέκτρα, διψασμένη για εκδίκηση, άρπαξε ένα αναμμένο κούτσουρο από το βωμό και επειδή δεν την αναγνώρισε μετά από τόσα χρόνια, θέλησε να τυφλώσει την Ιφιγένεια, όταν μπήκε ο ίδιος ο Ορέστης και τα εξήγησε όλα. Αφού αντάμωσαν πάλι τα παιδιά του Αγαμέμνονα επέστρεψαν όλο χαρά στις Μυκήνες, όπου ο Ορέστης έβαλε τέλος στην έριδα ανάμεσα στον οίκο του Θυέστη σκοτώνοντας τον Αλήτη , λέγεται ότι και η αδελφή του Ηριγόνη θα πέθαινε από το χέρι του Ορέστη, αν δεν την άρπαζε η Άρτεμις να τη μεταφέρει στην Αττική. Αργότερα όμως ο Ορέστης μαλάκωσε απέναντι στην Ηριγόνη (1).
β. Λέγεται ότι η Ιφιγένεια πέθανε στη Βραυρώνα ή στα Μέγαρα όπου υπήρχε επίσης ιερό κατ” άλλους η Άρτεμις την έκανε αθάνατη ως Νεότερη Εκάτη. Η Ηλέκτρα παντρεύτηκε τον Πυλάδη, έκανε τον Μεδοντα και τον δεύτερο Στροφίο και θάφτηκε στις Μυκήνες. Ο Ορέστης παντρεύτηκε την ανιψιά του Ερμιόνη – ήταν παρών στον τελετουργικό φόνο του Νεοπτόλεμου, γιου του Αχιλ­λέα, με τον όποιο ήταν αρραβωνιασμένη (2). Με την Ερμιόνη έκανε τον κληρονόμο και διάδοχο του Τισαμενό, ενώ με τη δεύτερη γυναίκα του, την Ηριγόνη, τον Πένθιλο (3).
γ. Όταν πέθανε ο Μενέλαος, οι Σπαρτιάτες προσκάλεσαν τον Ορέστη για βασιλιά τους προτιμώντας τον ως εγγονό του Τυνδάρεω από τον Νικόστρατο και τον Μεγα­πενθη πού είχε κάνει ο Μενέλαος με μια σκλάβα . Αφού ο Ορέστης προσάρτησε μεγάλο μέρος της Αρκαδίας στο Βασίλειο του των Μυκηνών με τη βοήθεια των δυνάμεων πού είχαν εξοπλιστεί από τούς σύμμαχους Φωκεις, έγινε βασιλι­άς του Αργους, επειδή ο βασιλιάς Κυλαβάρης, εγγονός του Καπανεα, πεθαίνοντας δεν είχε αφήσει διάδοχο. Ο Ορέστης κατέκτησε και την Αχαΐα, άλλα τελικά, ακολουθώντας τις προσταγές του μαντείου των Δελφών, από τις Μυκήνες μετανάστευσε στην Αρκαδία, όπου και πέθανε σε ηλικία εβδομήντα χρόνων από δάγκωμα φιδιού στο Ορεστειο, στην πόλη δηλαδή πού είχε ιδρύσει την εποχή της εξορίας του (4).
δ. Ο Ορέστης θάφτηκε στην Τεγεα κατά τη συμβασιλεία όμως του Αναξανδρίδη – του μοναδικού Λάκωνα πού είχε συγχρόνως δύο γυναίκες και ζούσε σε δύο σπίτια – και του Αρίστωνα , οι Σπαρτιάτες, στην απελπισία τους πού είχαν ηττηθεί σε όλες τις μάχες με τούς Τεγεάτες, συμβου­λεύτηκαν τούς Δελφούς πού τούς παράγγειλαν να ξαναβρούν τα οστά του Ορέστη. Επειδή κανείς δεν ήξερε που βρίσκονται, έστειλαν τον Λίχα, αγαθοεργό της Σπάρτης, για περισσότερες διευκρινίσεις στους Δελφούς, όπου του έδωσαν την εξής έμμετρη απάντηση:
υπάρχει ή Τεγέα σε απλωσιά αρκαδική
όπου δύναμη ανώτερη φυσάει δύο ανέμους:
το χτύπο πάνω στον αντίχτυπο,
τη συμφορά πάνω στη συμφορά.
Εκεί κρατεί το γιο του Αγαμέμνονα η ζωοδότρα γη
πάρ” τον και θα γενείς εσύ αφέντης της Τεγέας
Λόγω της πρόσκαιρης ανακωχής ανάμεσα στις δυο πόλεις ο Λίχας έφτασε απρόσκοπτα στην Τεγεα , εκεί βρήκε ένα σιδερά πού σφυρηλατούσε ένα σπαθί από σιδερό και όχι από χαλκό , έμεινε με το στόμα ορθάνοιχτο από το ασυνήθιστο θέαμα.
- Απορείς; του φώναξε κεφάτος ο σιδεράς. Λοιπόν έχω στην κατοχή μου κάτι πού θα σε καταπλήξει ακόμα περισσότερο. Ένα φέρετρο επτά πήχες μακρύ με ένα νεκρό στο ίδιο μάκρος. Τα βρήκα κάτω από το πάτωμα του σιδεράδικου καθώς έσκαβα για κείνο το πηγάδι.
ε. Ο Λίχας βρήκε ότι οι αναφερόμενοι στους στίχους άνεμοι ήταν από τα φυσερά ο χτύπος ήταν από το σφυρί και η συμφορά πάνω στη συμφορά ήταν η κεφαλή του σφυριού πού χτυπούσε το σιδερένιο σπαθί – στην Εποχή του Σιδήρου οι καιροί ήταν σκληροί. Γύρισε αμέσως με τα νέα στη Σπάρτη, όπου καταδικάστηκε από τούς δικαστές, με δική του υπόδειξη, για κάποια δήθεν πράξη βίας τότε διέφυγε στην Τεγεα, για να γλιτώσει, υποτίθεται, την εκτέλεση, και έπεισε τον σιδερά να τον κρύψει στο σιδεράδι­κο. Τα μεσάνυχτα έκλεψε τα οστά από το φέρετρο και γύρισε τρέχοντας στη Σπάρτη, όπου τα έθαψε κοντά στο Ιερό των Μοιρών , ο τάφος υπήρχε αιώνες αργότερα. Έκτοτε τα σπαρτιατικά στρατεύματα νικούσαν σταθερά τούς Τεγεά­τες (5).
ζ. Την ίδια εποχή ανακάλυψαν στη Φωκίδα το δόρυ­- σκήπτρο του Πέλοπα πού χρησιμοποιούσε και ο εγγονός του Ορέστης: ήταν θαμμένο μαζί με έναν ολόκληρο θησαυρό από χρυσάφι στα σύνορα της Χαιρώνειας και του Φανοτεα, όπου προφανώς η Ήλεκτρα το είχε κρύψει. Όταν άρχισαν οι συνεννοήσεις για την τύχη του ευρήματος, οι Φανοτείς αρκέστηκαν στο χρυσάφι, ενώ οι Χαιρωνείς προτίμησαν το σκήπτρο, το οποίο λάτρευαν ως υπέρτατη θεότητα. Ο Ιερεύς του δόρατος – το αξίωμα ήταν μονοετές – το φύλαγε σπίτι του και θυσίαζε καθημερινά στη θεότητα στρώνοντας πλουσιοπάροχα τραπέζια με όλων των ειδών τα φαγητά (6).
η. Ορισμένοι αμφιβάλλουν αν ο Ορέστης πέθανε στην Aρκαδία. lσχυρίζονται ότι όταν τελείωσε η εξορία του εκεί, διατάχτηκε από κάποιο μαντείο να επισκεφτεί τη Λέσβο και την Τένεδο, να ιδρύσει αποικίες με αποίκους προερχόμενους από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, συμπεριλαμβανόμενων και των Αμυκλών. Εκτέλεσε την εντολή και ονόμασε το νέο του λαό Αιολείς, επειδή ο Αίολος ήταν ο πλησιέστερος πρόγονος όλων, πέθανε όμως μετά από λίγο, αφού ίδρυσε μια πόλη στη Λέσβο. Λέγεται ότι αυτή η μετανάστευση συνέβη τέσσερις γενιές πριν από την Ιωνική. Μερικοί πιστεύουν ότι η Λέσβος δεν κατακτήθηκε από τον Ορέστη αλλά από τον γιο του Πενθίλο και ότι η Αιολίς, πού βρισκόταν ανάμεσα στην lωνία και στην Μυσία, κατελήφθη από τον εγγονό του Γρα, ενώ ο Αρχέλαος, ο άλλος εγγονός, έστειλε Αιολείς αποίκους στην Κύζικο, κοντά στο Δασκυλιο, στις νότιες ακτές του Μαρμαρά (7).
θ. Ο Τισαμενός εν τω μεταξύ πήρε στα χέρια του τη διακυβέρνηση των χωρών πού άνηκαν στον πατέρα του έπειτα όμως οι γιοι του Ηρακλή τον έδιωξαν από τη Σπάρτη, τις Μυκήνες και το Αργός και διέφυγε με το στρατό του στην Αχαΐα. Ο γιος του Κομήτης μετανάστευσε στην Ασία
hellasforce.com